Ελευθερία Καλογνωμά: Τα λάθη και τα πάθη αλλάζουν χρώμα και γεύση με την πάροδο του χρόνου.

• Ελευθερία καλώς ήρθες ξανά στα Λογοτεχνικά Ταξίδια. Πού σε βρίσκουμε αυτή τη φορά, πώς είσαι;

Καλώς σας βρήκα και πάλι! Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την κουβέντα μας!

Με βρίσκετε ακόμα εν Αθήναις, να απολαμβάνω το ταξίδι της κυκλοφορίας της «Άγριας Θάλασσας» και ταυτόχρονα να ετοιμάζω δύο διαφορετικά πράγματα για το τέλος τού καλοκαιριού και το φθινόπωρο. Το ένα είναι το 6ο και τελευταίο μέρος της σειράς «6», για το Carmela’s Books, το οποίο λόγω συνθηκών έχω καθυστερήσει και ζητώ την κατανόηση των αναγνωστών που το περιμένουν. Το δεύτερο που ετοιμάζω είναι κάτι που σκεφτόμουν από καιρό και νομίζω ήρθε η ώρα να το επιχειρήσω. Δε σας λέω ακόμα τι, θα περιμένω να ολοκληρωθεί και να βγει όπως πρέπει.

• Την προηγούμενη φορά μιλήσαμε για τα Ίχνη σου, αλλά τώρα επανήλθες δυναμικά με ένα νέο έργο που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τις Εκδόσεις Γράφημα. Ας ξεκινήσουμε λέγοντάς μας μερικά λόγια για το πώς ξεκίνησε η συνεργασία σου με τις εκδόσεις και την ως τώρα εμπειρία σου.

Νέος εκδοτικός, νέα συνεργασία η οποία μέχρι στιγμής κυλά άψογα. Η «Άγρια Θάλασσα» έψαχνε σπίτι και οι Εκδόσεις Γράφημα της άνοιξαν τις πόρτες με αγάπη. Πριν όμως από αυτό, υπήρξαν άνθρωποι που πήραν την πρωτοβουλία να μιλήσουν για μένα, χωρίς προσωπικό όφελος ή άλλο κι αυτό δε θα το ξεχάσω ποτέ, εσύ ξέρεις (μακάρι ο χώρος του βιβλίου να ήταν έτσι σε όλα τα επίπεδα). Ο Γιάννης Τσαχουρίδης, λοιπόν, πίστεψε στο βιβλίο μου και σ’ εμένα, πήρε το ρίσκο να επενδύσει σ’ ένα τόσο μεγάλο βιβλίο και νομίζω το αποτέλεσμα δικαίωσε και τους δυο μας. Πήρε την ψυχή μου και έβγαλε μία έκδοση καθ’ όλα προσεγμένη, ποιοτική μέσα κι έξω, κατά γενική ομολογία. Και εδώ δεν μπορώ να μην αναφέρω τον «μόδιστρο» που έντυσε μ’ ένα υπέροχο εξώφυλλο το βιβλίο, τον Χάρη Κωφιάδη, ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που συνέβαλε στο άρτιο αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας.

• Μίλησε μας λίγο για την Άγρια Θάλασσα. Πως γεννήθηκε η σκέψη και τι ρόλο έπαιξε το Wattpad στην απόφασή σου να το δώσεις για έκδοση;

Δεν ήταν απλά σκέψη, ήταν ανάγκη. Η ιστορία της Φιλιώς κουβαλάει μέσα της πράγματα που είχα ανάγκη να πω και μαζί να πλέξω το θαλασσινό δίχτυ μιας αγάπης που σπάνια συναντάμε πια στις μέρες μας, αυτής που μπορεί να κουνήσει βουνά και να κατευνάσει κύματα. Φυσικά και το Wattpad έπαιξε τεράστιο ρόλο γενικότερα στο να εκδώσω, αρχής γενομένης με τα Ίχνη στην Έρημο. Ο κόσμος είναι η δύναμή μας, τόσο απλά. Χωρίς τους αναγνώστες, δε θα υπήρχε βιβλίο.

• Πόσα δικά σου προσωπικά στοιχεία έχει μέσα της η Άγρια Θάλασσα;

Πολλά, με την έννοια ότι, στα 54 μου πια, έχω ζήσει και τις δικές μου άγριες θάλασσες στη ζωή. Έχω ξαναπεί ότι αυτό το βιβλίο δε θα έβγαινε ίδιο, αν το έγραφα στα 25 ή στα 35 μου, όπως επίσης θα πω ότι αλλιώς θα το διαβάσει ένας αναγνώστης 25 ετών κι αλλιώς ένας 45, 55 κτλ, με άλλο μάτι εντελώς. Τα λάθη και τα πάθη αλλάζουν χρώμα και γεύση με την πάροδο των χρόνων, αλλάζει η οπτική μας, η ικανότητα να κατανοούμε, να τραβάμε κόκκινες γραμμές, να συγχωρούμε, να συμβιβαζόμαστε με όσα μας πόνεσαν και μας στιγμάτισαν.

• Τι να περιμένει ο αναγνώστης ανοίγοντας αυτό το βιβλίο;

Φουρτούνες! Η «Άγρια Θάλασσα» είναι ένα ταξίδι στα πιο δυνατά συναισθήματα: την αγάπη, το μίσος, την απόγνωση, το δίλημμα, το κυνήγι της λύτρωσης, την πίκρα, τον έρωτα. Ο αναγνώστης θα κοιταχτεί στον καθρέφτη και θ’ αναρωτηθεί τι θα έκανε ο ίδιος, αν βρισκόταν στη θέση των ηρώων, θα βρεθεί στον βυθό μαζί τους, θ’ αναζητήσει ξανά το οξυγόνο και τελικά θα πιάσει λιμάνι.

~~~

Το πιθανότερο ήταν πως παραλογιζόταν, αλλά στο λιγοστό φως του διαδρόμου… είδε τον πατέρα της.

Ήταν διάφανος, μια παρουσία σαν απουσία, ακριβώς όπως τον έβλεπε κατά καιρούς στον ύπνο της, εκεί όπου λαχταρούσε να τον αγγίξει αλλά δεν την άφηνε. Ήταν σαν καπνός τσιγάρου, γκρίζος και χωρίς περίγραμμα και με μία ρευστή κίνηση του χεριού του τής έδειξε την πόρτα του Τζώρτζη. Σαν υπνωτισμένη πλησίασε, με κάθε δικό της βήμα εκείνος ξεμάκραινε, αλλά δεν έπαψε στιγμή να της δείχνει την πόρτα και μόλις εκείνη έφτασε μπροστά της… αυτός εξαφανίστηκε. Η Έρη στάθηκε αντικριστά στην πόρτα και το μυαλό της συγκεντρώθηκε πάνω της, σαν να πάλευε να διαπεράσει το συμπαγές ξύλο, για να τον δει πάνω στο κρεβάτι, σαν να ήθελε να του στείλει το πρώτο μήνυμα, να του κλείσει το μάτι απειλητικά, εδώ είμαι, έρχομαι για σένα. Άπλωσε το χέρι και ακούμπησε την παλάμη της πάνω στη λεία επιφάνεια, οι ξέφρενοι χτύποι της καρδιάς της έτρεχαν προς τα δάχτυλά της κι έσκαγαν ρυθμικά στην πόρτα σαν το διακριτικό, μα εντελώς τυπικό χτύπημα κάποιου που, έτσι κι αλλιώς, ακούσει δεν ακούσει απόκριση, είναι αποφασισμένος να μπει.

~~~

• Πες μας δύο λόγια για τους βασικούς πρωταγωνιστές του βιβλίου σου. Πόσοι είναι και ποιοι και για ποια πράγματα είναι ικανοί;

Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι η Φιλιώ Βλαβιανού ή Έρη Αλεξάκη, όπως μας συστήνεται στην αρχή, αφού επιστρέφει από την Κύπρο με άλλη ταυτότητα, προκειμένου να περισυλλέξει τα στοιχεία που θα δικαιώσουν τον πατέρα της, θα αποκαταστήσουν το όνομά του σε κάτι που του ανήκε και με αυτόν τον τρόπο θα επιδιώξει να τιμωρήσει τον άνθρωπο που τον οδήγησε στην κατρακύλα και τον θάνατό του. Για να φτάσει σε όλα αυτά, όμως, πρέπει να μπει στο σπίτι του Τζώρτζη Αμουργιανού και κατά συνέπεια στις ζωές των γιων του, τού πρωτότοκου Παύλου (ο οποίος βρίσκεται πια στο τιμόνι των οικογενειακών επιχειρήσεων, ενώ παράλληλα διατηρεί στην κορυφή το διάσημο κλαμπ-εστιατόριο της παραλιακής Mare Flos) και του Ιωσήφ, διάσημου παγκοσμίως τσελίστα, με τον οποίο την έδενε στα παιδικά τους χρόνια μια ιδιαίτερη σχέση. Από την πρώτη στιγμή, η σχέση της και με τους δύο υιούς Αμουργιανού θα κινείται διαρκώς στη κόψη τού ξυραφιού και το ίδιο θα συμβεί και με άλλα πρόσωπα, καθώς στην πορεία, όσα η Φιλιώ αγνοούσε, όψεις της αλήθειας που θα την κλονίσουν, θα την κάνουν να επαναπροσδιορίσει τη θέση πολλών ανθρώπων στη ζωή της. Η Φιλιώ θα μπει σαν φουρτούνα στις ζωές όλων, θα τις αλλάξει, θα τις προσδιορίσει από την αρχή και στο 2ο μέρος θα δούμε ότι θα φτάσει στα άκρα για να σφραγίσει την ανατροπή στη δική της ζωή και τα σχέδιά της. Ο Παύλος είναι ο χαρακτήρας ο οποίος, μετά τη Φιλιώ, θα κάνει επίσης τη μεγάλη ανατροπή στη ζωή του και στο πώς έβλεπε τα πάντα ως τότε. Όσο για τον Ιωσήφ, ένα θα πω: έχει σχέδιο κι αυτό θα αποκαλυφθεί σε όλο του το μεγαλείο προς το τέλος του 2ου μέρους.

• Υπάρχουν δευτερεύοντες χαρακτήρες σε αυτό το βιβλίο ή όλοι παίζουν το ρόλο τους που θες δε θες τους λες πρωταγωνιστές;

Σ’ αυτό το βιβλίο, αυτοί που πλαισιώνουν τους τρεις παραπάνω, είναι μόνο κατ’ ευφημισμόν δευτερεύοντες, αφού όλοι θα παίξουν καίριο ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Κάποιους θα τους λατρέψετε, για κάποιους μέχρι το τέλος τού 1ου μέρους δε θα ξέρετε πώς να νιώσετε, ίσως σας πείσουν ίσως όχι. Ένα πρόσωπο θεωρώ πως θα είναι ξεκάθαρα «μισητό», αλλά θα το συναντήσουμε στο 2ο μέρος. Ακόμα κι αυτό, όμως, θα προσφέρει τη δική του ώθηση στη λύτρωση. Εκτός από τα πρόσωπα, ακόμα και αντικείμενα έχουν ρόλο και συμβολισμό μέσα στο βιβλίο, δύο ρόδες που σημαίνουν πολλά για τη Φιλιώ και τέσσερις ρόδες που θα φιλοξενήσουν συζητήσεις, κουβέντες που θα ακουστούν και θα θαφτούν, οι ίδιες τέσσερις ρόδες που θα οδηγήσουν τη Φιλιώ στο πραγματικό λιμάνι στο τέλος, αφού πρώτα βιώσει την πιο αναπάντεχη θαλασσοταραχή μέσα σ’ ένα ιστιοπλοϊκό.

• Το πρώτο μέρος κλείνει με ένα cliffhanger που σε κάνει να περιμένεις με αγωνία τη συνέχεια. Πότε να περιμένουμε το δεύτερο μέρος της ιστορίας;

Κάθε βιβλίο χρειάζεται τον χρόνο του, να γίνει γνωστό όσο το δυνατόν σε περισσότερους, ώστε να χτιστεί καλύτερα και η αναμονή. Δεν μπορώ να δώσω ακόμα ημερομηνία, όσο κι αν ξέρω πόσο μεγάλη είναι η αγωνία τού κοινού. Και ναι, ο τρόπος που κλείνει το 1ο μέρος είναι το λιγότερο καθηλωτικός, θα τολμήσω να πω. Η τελευταία σκηνή είναι μία από τις τοπ τρεις αγαπημένες μου στο σύνολο της ιστορίας. Τώρα που το σκέφτομαι… σε κάθε μία από αυτές τις τρεις, βρίσκουμε τη Φιλιώ και έναν κάθε φορά από τους τρεις Αμουργιανούς. Και θυμάμαι μια σκέψη της, ένα σημείο – στο 2ο μέρος – όπου διαπιστώνει πως και οι τρεις αυτοί άντρες, ο Τζώρτζης, ο Ιωσήφ κι ο Παύλος, ο καθένας με τον τρόπο του της ρουφούσαν την ανάσα. Μέχρι που θα μείνουν όλοι μαζί χωρίς ανάσα.

• Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δύο μέρη, το κάθε ένα από αυτά αποτελείται από πολλές χιλιάδες λέξεις και φτάνει τις- περίπου- χίλιες σελίδες. Πόσο ρίσκο είναι να γράφεις τόσο μεγάλα βιβλία χωρίς να γίνει φλύαρο το κείμενο;

Το 1ο μέρος είναι 1062 σελίδες και κάπου τόσο θα είναι και το 2ο. Μιλάμε για περίπου 600000 λέξεις. Για μένα δεν είναι ρίσκο, ξέρω τι γράφω‧ για τους εκδοτικούς, πάλι, ναι και το αντιμετώπισα. Το έβλεπαν μεγάλο και το απέρριπταν χωρίς να το διαβάσουν καν. Όμως, αυτό που εισπράττω από το αναγνωστικό κοινό, ακόμα και από αυτούς που φοβούνται τα μεγάλα βιβλία γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, είναι πως, παρά τον όγκο του, το διάβασαν απνευστί‧ συγκεκριμένα μου λένε (όπως και για τα Ίχνη στην Έρημο που είναι επίσης εξίσου μεγάλα) δεν περισσεύει ούτε σελίδα. Άρα, κάτι κάνω καλά, θα τολμήσω να πω.

• Εκτός από το όμορφο κείμενο συναντάμε ένα υπέροχο ποίημα στο βιβλίο και ένα soundtrack διαφορετικό... μίλησέ μας λίγο γι’ αυτά.

Το «Μπλε», το ποίημα που ανοίγει το 1ο μέρος, όπως και το «Ρολόι στο δεξί» που θα ανοίξει το 2ο, ανήκουν στην Ελένη Ζηνονίδη, ένα ταλαντούχο νέο κορίτσι που κατάφερε να μπει στην ψυχή τού βιβλίου, τη δική μου και στη ζωή μου. Και τα δύο ποιήματα αποτυπώνουν συγκεκριμένα κομμάτια του βιβλίου, το πρώτο τον έρωτα που θα στοιχειώσει τη ζωή της Φιλιώς περισσότερο κι απ’ όσο τη στοίχειωσε η βίλα της Βουλιαγμένης και το δεύτερο τη σχέση της με τον πατέρα της. Όσο για το τραγούδι «Άγρια Θάλασσα», όπως και για τα άλλα δύο που γράφτηκαν για το βιβλίο, το «Δυο παζλ εμείς» και το «Σκοτεινά νερά» (θα τα βρείτε στο YouTube και στο Spotify) ήταν μια ιδέα από το πουθενά, ακόμα ένα στοίχημα. Ήθελα ένα τραγούδι για το βιβλίο, οπότε έγραψα τους στίχους και το μελοποίησα με τη βοήθεια ενός προγράμματος ΑΙ. Μακάρι να μπορούσα να το κάνω με τον παραδοσιακό τρόπο, όμως δεν μπορώ να το υποστηρίξω οικονομικά. Με τον ίδιο τρόπο έφτιαξα τραγούδια για τα «Ίχνη στην Έρημο» (Εκδόσεις Υδροπλάνο), για τη σειρά «6» και για τη «Μία Λέξη» (Carmela’s Books). Και αυτό το διάστημα, με την Ελένη ετοιμάζουμε ακόμα κάτι, καθώς τα ποιήματά της στην «Άγρια Θάλασσα» δεν είναι η μόνη συνεργασία που έχουμε κάνει ως τώρα.

~~~

Ήταν η λέξη; Ήταν αυτό που έκρυβε από πίσω της; Ήταν όλα τα ψέματα και η απόκρυψη της αλήθειας; Ήταν το βάρος ενός άσχημου μυστικού που τώρα τους είχαν πετάξει στους ώμους έτσι άχαρα, σχεδόν εχθρικά κι ας μην ήταν αυτή η πρόθεση, ή ήταν τελικά το τι θα έκαναν μ’ αυτή τη νέα γνώση που επιτέλους είχαν; Όταν έχεις αποζητήσει τόσο απεγνωσμένα την αλήθεια και τελικά αυτή έρχεται, δεν είναι πάντα βέβαιο ότι θα τη χειροκροτήσεις, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να θελήσεις να την επιστρέψεις στο στόμα αυτού που την ξεστόμισε, να επιστρέψεις τις λέξεις εκεί απ’ όπου βγήκαν, αλλά η αλήθεια είναι σαν τους ανέμους που κατά λάθος εξαπολύθηκαν από τον περιβόητο ασκό του Αιόλου: μόλις την αφήσεις ελεύθερη, ξεχύνεται προς κάθε κατεύθυνση, ασταμάτητη, άγρια, ο χρόνιος περιορισμός της την κάνει να θέλει να τα διαλύσει όλα, βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα στους πάντες και πετάει μακριά σφυρίζοντας αδιάφορα.

~~~

• Πρόσφατα μάθαμε πως η Άγρια Θάλασσα είναι στα δέκα πιο αγαπημένα βιβλία των βραβείων Public αφήνοντας πίσω βιβλία που έγιναν πολλές φορές επανεκδόσεις. Πώς νιώθεις και πιστεύεις πως μπορεί να πάρει το βραβείο, όταν έχει να συναγωνιστεί με μεγάλα ονόματα όπως ο κύριος Πετρουλάκης;

Εννοείται ενθουσιάστηκα! Για την ακρίβεια, σοκαρίστηκα αφού, όπως είπες, συναγωνίζεται μεγάλα ονόματα συγγραφέων, από μεγάλους εκδοτικούς. Τα συγκεκριμένα βραβεία, όσο κι αν κάποιοι τα υποτιμούν, επειδή διοργανώνονται από ένα πολυκατάστημα, μπορεί να μην είναι ένας επίσημος κρατικός διαγωνισμός, όμως είναι μια εξαιρετική διαφήμιση για τους συμμετέχοντες και φυσικά γι’ αυτούς που φτάνουν στην τελική δεκάδα. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε ένα outsider να μπαίνει σε αυτήν (εν προκειμένω την Άγρια Θάλασσα) και ίσως πρέπει να σκεφτούν κάποιοι πως καμιά φορά αυτό που θεωρούμε outsider, μπορεί να μην είναι και τόσο, μπορεί να έχει πίσω του ένα κοινό που σιωπηλά το στηρίζει και απλά δε φαίνεται. Ας αφήσουμε τις θεωρίες συνομωσίας γύρω από τα πάντα και ας μη γινόμαστε πικρόχολοι με τη χαρά των άλλων. Φυσικά και ξέρω ακριβώς τι σημαίνει αυτή η διάκριση, την οποία μας χαρίζει το κοινό και κανένας άλλος‧ μια διαφήμιση, όπως είπα, είναι και ως τέτοια τη βλέπω, σε μια εποχή όπου ο συγγραφέας δεν έχει και πολλά όπλα στη φαρέτρα του για να γίνει γνωστός. Δεν ενόχλησα κανέναν με μηνύματα, δε βγήκα προς άγραν ψήφων, όπως κάποιοι υπαινίσσονται γενικά για τον τρόπο διάκρισης αυτού του θεσμού και δεν ψέγω όσους το κάνουν, απλά είναι ενάντια στη δική μου ιδιοσυγκρασία. Μπορεί να έρθω στο σπίτι σου και να μη σου ζητήσω ούτε ένα ποτήρι νερό, θα μπω στη διαδικασία να προσεγγίζω αγνώστους ζητώντας ψήφο; Μακάρι να μπορούσα να το κάνω, αλλά δεν μπορώ. Άκουσα και διάβασα πολλά αυτές τις μέρες πάνω στο θέμα. Ας είναι. Ο κόσμος ψηφίζει, ας βγάλει όποιον αγαπά περισσότερο. Προσωπικά, και μόνο που έφτασα ως εδώ μου αρκεί.

Εξάλλου, οι στόχοι μου γι’ αυτό το βιβλίο πάνε πολύ πιο μακριά, γιατί το πιστεύω όσο δεν έχω πιστέψει τίποτα μέχρι σήμερα.

• Ελευθερία εύχομαι τα καλύτερα για την συνέχεια και να μας χαρίσεις πολλές ιστορίες. Κλείνοντας στείλε ένα μήνυμα στους αναγνώστες σου.

Νεκταρία μου, σ’ ευχαριστώ και πάλι για τη φιλοξενία στο blog σου, για τη στήριξή σου και σου εύχομαι επίσης τα καλύτερα!

Στους αναγνώστες μου θέλω μόνο να πω (για χιλιοστή φορά) ένα τεράστιο ευχαριστώ και θα τους καλέσω να θυμούνται ένα: δεν είναι ποτέ πολύ αργά για όνειρα. Αυτά μας κρατούν όρθιους, όταν τα πάντα γύρω μας είναι μια διαρκής Άγρια Θάλασσα.