Γράφει η Χριστίνα Λέλη
Όταν παραμονές Χριστουγέννων, ο πορτιέρης και Άγιος Βασίλης ενός πολυτελούς ξενοδοχείου στην παγωμένη Ισλανδία βρίσκεται άγρια δολοφονημένος και μάλιστα σε ιδιαίτερα απρεπή στάση, ο επιθεωρητής Ετλεντούρ και η ομάδα του καλούνται να εξιχνιάσουν την υπόθεση. Δεν πρόκειται για κάτι εύκολο, καθώς τόσο οι ένοικοι όσο και οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου κρατούν πολλά καλά κρυμμένα μυστικά και όλα σχετίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με την υπόθεση. Στο παρασκήνιο, μια ακόμα υπόθεση και μια προσωπική ιστορία μπλέκονται με την πλοκή, υφαίνοντας ένα πέπλο μυστηρίου.
Δε θα έλεγα ότι είμαι φαν της λογοτεχνίας της Βόρειας Ευρώπης. Η έλλειψη φωτός, το ατέρμονο κρύο και οι αργοί ρυθμοί δεν με προκαλούν να εντρυφήσω σε αυτό το είδος. Ωστόσο, διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, μπορώ να πω ότι το ενδιαφέρον μου διατηρήθηκε αμείωτο. Η πλοκή δεν είναι ιδιαίτερα γρήγορη και περιπετειώδης, είναι όμως αρκετά ατμοσφαιρική. Οι παλιές πληγές του επιθεωρητή και η παράλληλη υπόθεση που έχει αναλάβει η στενή του συνεργάτης, πλέκονται πολύ αρμονικά με την κύρια υπόθεση δολοφονίας του βιβλίου, χωρίς να δημιουργούν την εντύπωση ότι είναι άσχετες με την πλοκή. Ταυτόχρονα, ο συγγραφέας ξετυλίγει το νήμα πολύ αργά και προσεκτικά, αφήνοντας στον αναγνώστη τόσα στοιχεία ώστε να δημιουργήσει υποψίες για πολλούς από τους ήρωες, όχι όμως αρκετά ώστε να τον οδηγήσει στη λύση του μυστηρίου πριν το τέλος του βιβλίου. Η αποκάλυψη του ενόχου στο τέλος, δημιουργεί αφενός μια αίσθηση ξαφνιάσματος και αμέσως μετά την ίδια αίσθηση που αφήνει η ολοκλήρωση ενός παζλ, που όσο το έφτιαχνες δεν καταλάβαινες τι ακριβώς απεικονίζει, μα με το τελευταίο κομμάτι η εικόνα γίνεται ξεκάθαρη και απόλυτα λογική.
Αυτό που με ξάφνιασε σε αυτό το βιβλίο είναι η ανατροπή κάποιων βασικών στεροτύπων, των οποίων κι εγώ είχα πέσει θύμα χωρίς να το καταλαβαίνω. Πιο συγκεκριμένα, έχουμε μια εικόνα για τους βόρειους λαούς ότι είναι πιο κρύοι, ψυχροί άνθρωποι, ότι δε δημιουργούν στενούς δεσμούς και ότι οι οικογένειες δεν είναι τόσο δεμένες μεταξύ τους. Μέσα από αρκετές απλές καθημερινές σκηνές, όπως για παράδειγμα το άγχος μιας μεσήλικης αστυνομικού για το τι θα μαγειρέψει στα πεθερικά της που ήρθαν να τους επισκεφθούν για Χριστούγεννα ή η προβληματική σχέση του Ετλεντούρ με την κόρη του και η προσπάθειά του να τη διορθώσει, ο συγγραφέας μας δείχνει πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Μας δείχνει επίσης πως η υπερβολική αυστηρότητα και η απώλεια στην παιδική ηλικία δημιουργεί παντού στον κόσμο τα ίδια βαθιά ανεπούλωτα τραύματα. Τέλος, η εντύπωση πως οι κοινωνίες του βορρά είναι πιο ανοικτόμυαλες καταρρίπτεται όταν περιγράφεται η αποστροφή και η συμπεριφορά προς την ομοφυλοφιλία.
Το βιβλίο ΦΩΝΕΣ μου πρόσφερε μια ευχάριστη αναγνωστική εμπειρία, όχι καθηλωτική, αλλά αρκετά ενδιαφέρουσα ώστε να θέλω να το ολοκληρώσω γρήγορα και χωρίς διακοπές. Ομολογώ ότι δε βρήκα το δολοφόνο πριν αποκαλυφθεί, γεγονός που προφανώς κάνει ένα βιβλίο μυστηρίου επιτυχημένο. Περισσότερο όμως από αυτά, μου πρόσφερε μια υπενθύμιση πως, όσο κι αν θέλουμε ή μας επιβάλλεται να βρίσκουμε διαφορές και να χανόμαστε σε στερεότυπα, οι άνθρωποι έχουμε πολύ περισσότερες και βαθύτερες ομοιότητες από όσες πιστεύουμε και μας ενώνουν πολλά περισσότερα από όσα μας χωρίζουν.
Βαθμολογία: 7,5/10
Comments