Πριν αρκετά χρόνια, όταν έγραφα μανιωδώς κι ασταμάτητα για το Wattpad, είχα γράψει ένα βιβλίο που εμένα με είχε κάνει να γελάσω πολύ, και οι αναγνώστες το είχαν λατρέψει (δεν είναι τυχαίο που ξεπέρασε, τότε, τις 150χιλ προβολές!) Το πείραμα ήταν μια ανάλαφρη, γλυκιά, τρελή και μοναδική ιστορία που κάποτε ήθελα να δω τυπωμένη. Κι επειδή μου έλειψε τρομερά η Φράνκι το μπιφτεκάκι και τα αγόρια της, σας χαρίζω τον πρόλογο...
Περίληψη:
Η Φράνκι, μία νεαρή ανθρωπολόγος που είναι απογοητευμένη από τους άντρες, επιστρέφει ξανά στη Νέα Υόρκη μετά από ένα ερωτικό φιάσκο που την φέρνει στα όριά της. Η συνάντησή της με τον παιδικό της φίλο, τον Ντέιμον, σημαίνει νέους μπελάδες για εκείνη αφού σε μία στιγμή αδυναμίας την πείθει να κάνει ένα πείραμα. Η αποστολή της είναι απλή: πρέπει να πλησιάσει τρεις άντρες, να τους κάνει να την ερωτευτούν και να τους κάνει να μετανιώσουν για τον τρόπο που φέρθηκαν στις πρώην κοπέλες τους. Η Φράνκι αποφασίζει να πει το ναι από γυναικεία αλληλεγγύη αλλά τα πράγματα μάλλον δεν είναι όπως της τα έχουν πει και η καρδιά παίζει τα δικά της παιχνίδια!
Κυρίες και κύριοι, σε μισή ώρα προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο John F. Kennedy, παρακαλώ σηκώστε τα καθίσματα σας, τους δίσκους σας και δέστε τις ζώνες ασφαλείας σας. Ευχαριστώ.
Η φωνή της γλυκιάς αεροσυνοδού με επανέφερε ξανά στην πραγματικότητα. Είχα χαθεί στις σκέψεις μου καθώς κοιτούσα τη φωταγωγημένη Νέα Υόρκη ν’ απλώνεται στα πόδια μου ξανά- στην κυριολεξία αφού βρισκόμουν ακριβώς από πάνω της- μετά από έξι χρόνια μακριά της. Καθώς την κοιτούσα από απόσταση, τόσο όμορφη και μαγική, συνειδητοποιούσα πως το να λείψω από την πόλη στην οποία είχα μεγαλώσει, για τόσο μεγάλο διάστημα, δεν ήταν η καλύτερη απόφαση που είχα πάρει ποτέ μου. Ίσως γιατί την είχα πάρει εν βρασμό ψυχής. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που δεν θα ήθελα να συζητήσω αυτή τη στιγμή.
Παθιασμένη ανέκαθεν με ο,τι έκανα, έφυγα στα είκοσι-δύο μου μόλις τελείωσα το κολέγιο, για να συνεχίσω τις σπουδές μου στην ανθρωπολογία, στο Λονδίνο. Εκεί ήθελα να πάω και θα έκανα τα πάντα για να το πετύχω. Έτσι αγνόησα τα παρακάλια των γονιών μου και μετακόμισα για να παρακολουθήσω μαθήματα στην καλύτερη σχολή που υπήρχε. Δούλευα δύο δουλειές, δεν είχα ζωή, αλλά είχα κάνει αυτό που ήθελα. Εμπλούτιζα τις γνώσεις μου γιατί δεν υπήρχε τίποτα πιο συναρπαστικό από τα απολιθώματα που έρχονταν από μια άλλη εποχή, που αποκάλυπταν τόσες πληροφορίες για τη ζωή πριν εκατομμύρια χρόνια. Ναι, ήμουν ερωτευμένη με τον Homo Sapiens και τη φάρα του, κι όχι, μην ακούσετε κανέναν αν σας πει πως είχα πέσει με τα μούτρα στη δουλειά εξαιτίας ερωτικής απογοήτευσης.
Μόλις είχα αποφοιτήσει όταν με πλησίασε ο καθηγητής μου, που εντυπωσιασμένος από τις γνώσεις μου, πρότεινε να τον ακολουθήσω στο Παρίσι όπου θα δούλευε για τρία χρόνια σ’ ένα από τα καλύτερα μουσεία ανθρωπολογίας της πόλης, της Ευρώπης... του κόσμου! Και με ήθελε μαζί του για βοηθό του, γιατί όπως δήλωσε, ήμουν ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά που είχε γνωρίσει. Δεν ξέρω αν το εννοούσε πραγματικά ή αν ήταν μία ατάκα για να με ρίξει στο κρεβάτι- όπως κι έγινε φυσικά- αλλά τα τρία χρόνια που έζησα στο Παρίσι με δίδαξαν πολλά. Γαλλικά, για αρχή, και φυσικά ότι την επόμενη φορά που θα αφήσω κάποιον να με παρασύρει σε μια ξένη χώρα, καλό θα ήταν να είμαι σίγουρη πως μου λέει την αλήθεια. Γιατί ο τύπος όχι μόνο δεν θα δούλευε σε κανένα μουσείο, είχε φύγει άρον άρον από το Λονδίνο επειδή τον είχαν πιάσει στα πράσα να πηδιέται με μία δεκαοχτάχρονη μαθήτρια του... κι εγώ η ηλίθια, τον φυγάδεψα από τη χώρα κι έπεσα στην παγίδα του και στο κρεβάτι του. Και δεν ήταν καν καλός εραστής. Το Εγώ του ήταν σαφώς μεγαλύτερο από το όργανο του. Και το δικό μου Εγώ είχε τσακιστεί γιατί και και έξυπνη, είχα πιαστεί σαν χαζή στα δίχτυα του. Κι αυτό γιατί ένιωσα μόνη...
Άμαθη από τις συμπεριφορές των ανδρών, έψαξα και βρήκα μία σχολή, όπου για δύο χρόνια επέκτεινα τις σπουδές μου σε έναν άλλον τομέα της ανθρωπολογίας, αυτόν της κοινωνικής· εγώ σημειωτέων είχα σπουδάσει φυσική ανθρωπολογία αλλά εν τέλει μου φάνηκε πολύ πιο συναρπαστικό να εξετάζω τις συμπεριφορές των ανθρώπων, από μερικά παλιά απολιθώματα. Πληγωμένη ακόμα από τη συμπεριφορά του πρώην καθηγητή μου, παράλληλα πήρα και μαθήματα σεξολογίας- ένας τομέας σπουδών που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την κοινωνική ανθρωπολογία- μήπως και κατανοήσω γιατί οι άντρες έχουν το μυαλό τους μόνο στο σεξ και συμπεριφέρονται σαν γουρούνια άπαξ και ρίξουν στο κρεβάτι τη γυναίκα που κυνηγάνε. Και πάλι μπήκα σε έναν κύκλο όπου διάβαζα, πήγαινα στις σχολές μου, δούλευα σαν σκλάβα και δεν είχα ζωή, ενώ ζούσα και πάλι σε ένα κοινόβιο με τις συγκατοίκους μου να είναι το τέλειο θέμα εξέτασης αφού και ενεργά σεξουαλικά ήταν – λίγο περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου- αλλά και συμπεριφέρονταν πολύ ίδια με τους θηλυκούς χιμπατζήδες που εξέταζα στους ζωολογικούς κήπους που επισκεπτόμουν. Μην έβαζαν αρσενικό στο μάτι, μέχρι και τους περίεργους ήχους που κάνουν τα συμπαθή ζωντανά έβγαζαν κατά τη διεκδίκηση του αρσενικού. Ήταν πραγματικά απίστευτο με πόση ευκολία-με ταχύτητα φωτός θα έλεγα-έχανε μία γυναίκα την ταυτότητα της για να ευχαριστήσει το αρσενικό που ήθελε να κατακτήσει. Ήταν απίθανο και τρομερά τρομαχτικό.
Πέντε χρόνια είχαν περάσει από τη μέρα που έφυγα από το σπίτι. Ήμουν έτοιμη να γυρίσω πίσω αλλά μία μέρα εκεί που σέρβιρα καφέ και κρουασάν στο μικρό καφέ που δούλευα, γνώρισα τον Τεό, έναν Ιταλό με Ελληνικές ρίζες που με ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Έτσι είπε κι επειδή ο τύπος έμοιαζε με μοντέλο καταλόγου, τον πίστεψα, κυρίως εξαιτίας της ανάγκης μου... για σεξ... Και τον ακολούθησα στην Ιταλία όπου ταξιδεύαμε με το τζιπάκι του από πόλη σε πόλη κάνοντας άγριο σεξ όπου βρίσκαμε, ικανοποιώντας με όποιον τρόπο μπορούσα να φανταστώ. Τόσο δοτικός ήταν. Κι αυτός ήταν, ομολογουμένως, καλό θέμα προς εξέταση. Αχόρταγος. Ποιο σεξουαλικό ον δεν είχα γνωρίσει ποτέ μου. Και φυσικά, μετά από εννέα μήνες ταξιδιού κι ατέλειωτου έρωτα, και υποσχέσεων κάτω από τα άστρα πως θα με αγαπάει για πάντα, με παράτησε για μία Ιταλίδα που έμοιαζε με Σοφία Λορέν, αφού μου πρότεινε να κάνουμε ένα τρίο έτσι για τη δοκιμή.
Όχι, δεν είπα ναι στο τρίο του... δεν θα του έκανα πραγματικότητα τη φαντασίωση του.
Πόσα να άντεχα η γυναίκα;
Είπα αρκετά. Ως εδώ. Αρκετές λάθος επιλογές είχα κάνει στη ζωή μου. Έφυγα τρέχοντας από κοντά του για να μην κάνω άλλη μία που μπορεί να με έριχνε στα τάρταρα. Τον άφησα με την γιαλαντζί Λορέν κάπου πιο έξω από τη Ρώμη και συνέχισα το ταξίδι μόνη μου, μαθαίνοντας Ιταλικά από το Duolingo για να μπορώ να συζητάω με τους ντόπιους. Ώσπου κουράστηκα. Είχα γυρίσει όλη την ακτή Αμάλφι όταν ένιωσα την ανάγκη να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω σπιτάκι μου. Στη Νέα Υόρκη μου. Εκεί που καταλάβαινα τους άντρες και μπορούσα να τους χειραγωγώ. Εκεί όπου θα έπαιζα στο γήπεδο μου. Στο μέρος όπου θα ήμουν άγνωστη μεταξύ αγνώστων και που έβαζα τελεία στις ερωτικές μου περιπέτειες...
Έτσι νόμιζα δηλαδή...
コメント