Πριν αρχίσετε να διαβάζετε θέλω να σας προειδοποιήσω πως το άρθρο περιέχει άπειρα σπόιλερ. Διαβάστε με δική σας ευθύνη!
Το Πορτιέρο είναι ένα βιβλίο που δεν του αξίζει απλά μια παράγραφος για το αν είναι καλό ή κακό βιβλίο...
Οπότε... έρχονται σπόιλερ! Τελευταία ευκαιρία... σπόιλερ!!!
Μόλις έκλεισα την τελευταία σελίδα του Πορτιερο βρέθηκα πολύ προβληματισμένη.
Όχι γιατί δε μου αρεσε το βιβλίο, αντιθέτως θα έλεγα, ούτε γιατί δεν ήξερα ποιον να διαλέξω ανάμεσα στον Παύλο και τον Δημήτρη, που ήταν κι ένας τεράστιος προβληματισμός των αναγνωστριών της Οφηλίας.
Ο προβληματισμός μου είχε να κάνει με όλο αυτό που διάβασα. Και πριν αρχίσετε να μου λέτε "ήταν τέλειο το βιβλίο" επιτρέψτε μου να σας σταματήσω να να πω ότι, ναι, ήταν υπέροχο βιβλίο και το ότι μου δημιούργησε τέτοιους προβληματισμούς είναι και η απόδειξη.
Ας τα πάρουμε από την αρχή...
Έλενα-Παύλος
Από την πρώτη στιγμή αυτό το ζευγάρι μου ξένισε και θα μου επιτρέψετε να σας εξηγήσω το γιατί.
Η Έλενα ήταν μόλις δεκάξι όταν γνώρισε τπν Παύλο που ήταν κάποια χρόνια μεγαλύτερος της. Δεκάξι, άβγαλτη και κεραυνοβολημένη, φυσικά, γιατί απέναντι της είχε έναν όμορφο αθλητή, που της έδωσε λίγη σημασία. Ένα κορίτσι που ο πρώτος της έρωτας ήταν από την αρχή καταδικασμένος.
Ο Παύλος είχε τη δική του ατζέντα όταν πλησίασε την οικογένειά της. Ήταν λογοδοσμένος σε άλλη, παρά τη θέληση του, σε έναν αρραβώνα και γάμο από τον οποίο ήξερε εξαρχής πως δε θα μπορούσε να ξεφύγει. Το γεγονός ότι πλησίασε τη νεαρή Έλενα και την τράβηξε μαζί του σε μια σχέση δίχως μέλλον, προσωπικά με εξόργισε. Δε με νοιάζει αν την ερωτεύτηκε. Χειραγώγησε ένα κορίτσι, την έκανε να τον ερωτευτεί όταν δεν μπορούσε να της προσφέρει όλα όσα της άξιζαν. Και επιπλέον, κάθε φορά που εκείνη ξέφευγε από τα μάγια του έρωτα, ο Παύλος δεν την άφηνε να φύγει. Αυτό το "δεν τελειώνουμε ποτέ" κρεμόταν πάντα απειλητικά πάνω από το κεφάλι της. Η Έλενα ίσως να ήταν πάντα αυτοκαταστροφική, ίσως να έγινε λόγω της απελπισίας που της δημιούργησε αυτή η σχέση, μα πάντα κατέληγε εθισμένη. Κι αυτός ο εθισμός, όπως όλοι, παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή. Μα και πάλι ο Παύλος δεν την άφηνε να φύγει. Πάλι την κρατούσε κοντά της, είτε από αγάπη ή από εγωισμό. Μα η αγάπη υποτίθεται δεν πρέπει να πονάει τόσο πολύ και η δική του αγάπη μόνο πόνο της προσφερε.
Έλενα-Δημήτρης
Η Έλενα πασχίζει να αποδείξει την αξία της σε έναν αδροκρατούμενο χώρο και το καταφέρνει όταν σε μία συνέντευξη τύπου κάνει δύο ερωτήσεις στον νέο τερματοφύλακα της ομάδας που ανήκει στην οικογένεια του Παύλου. Μόνο που ο ξανθός γαλανομάτης Πορτιέρο δεν παρατηρεί μόνο τις δημοσιογραφικές της ικανότητες. Η Έλενα κερδίζει μεμιάς το ενδιαφέρον του και το στενό μαρκάρισμα που της κάνει πιάνει τόσο. Εκείνη, πληγωμένη για μια ακόμη φορά από τον άντρα που επί δεκαπέντε χρόνια την κρατάει φυλακισμένη σε μια σχέση χωρίς αύριο, παραδίδεται στα χέρια του ξανθού, γαλανομάτη Πορτιέρο για ένα καυτό βράδυ και πρωινό... μα για μια ακόμη φορά, η Έλενα εθίζεται. Εθίζεται στην επαφή μαζί του, εθίζεται στο γαλάζιο του βλέμματος του και αυτικαταστρέφεται μέχρι που καταστρέφει και τον ίδιο.
Το Πορτιέρο είναι ένα σκοτεινό ερωτικό ρομάντζο από εκείνα που παίζουν με το μυαλό σου και πού δεν έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε από Έλληνες συγγραφείς. Η Οφηλία παραδίδει ένα ψυχογράφημα των ηρώων της πέρα από ένα ερωτικό τρίγωνο που δεν αφήνει αδιάφορο τον αναγνώστη, ειδικά του είδους.
Την Έλενα προσωπικά δεν κατάφερα να τη συγχωρήσω σε πολλά σημεία του βιβλίου για τον τρόπο που συμπεριφερόταν στον εαυτό της. Ήταν μέσα στις αντιθέσεις, δυναμική στη δουλειά της αλλά έρμαιο στα χέρια του έρωτα όπου εκεί έβγαζε τις αδυναμίες της και σε πολλές περιπτώσεις ένιωσα πως θα μπορούσε να απέφευγε πολλές φορές την καταστροφή, αλλά ως εθισμένη στον έρωτα, στην αγάπη και το σεξ, δεν αφηνε τον εαυτό της να σωθεί. Φταίει και ο Παύλος που την κομμάτιαζε για χρόνια, αλλά και πάλι, ηταν δική της επιλογή να ανέχεται την κατάσταση και να σηκώνει λευκή σημαία κάθε φορά που ξεκινούσε πόλεμο. Ένιωσα πως παρότι μετάνιωνε καταστάσεις, δε μάθαινε από αυτές. Βέβαια, αυτός ήταν ο χαρακτήρας της που δεν είμαι σίγουρη αν ανήκε στην ίδια ή αν ήταν πλασμένος από τα χέρια του Παύλου. Τον άφηνε να της φέρεται βίαια (οι σελίδες 104-105 προσωπικά με σόκαραν κι εκεί ήταν που είπα πως ο Παύλος είναι το κόκκινο του κινδύνου) και δικαιολογούσε τα αδικαιολογητα που, κατά τη γνώμη μου, ούτε ο έρωτας και η αγάπη δεν πρέπει να δικαιολογούν.
Τον Παυλο τον μίσησα σε πολλά σημεία. Μπορεί στο τέλος να εξιλεώθηκε σε πολλών τα μάτια, μα στα δικά μου απλά έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει εξαρχής- εξάλλου της χρωστούσε της Έλενας. Μπορεί να την αγάπησε, δεν αμφιβάλλω γι' αυτό, αλλά όταν αγαπάς ξέρεις πότε πρέπει να αφήσεις τον άλλον να φύγει για να τον σώσεις. Αντ' αυτού τη μετέτρεψε σε ένα σωσίβιο για να τον κρατάει πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, που τρυπούσε σιγά-σιγά γιατί αν πνιγοταν αυτός, έπρεπε να την πάρει μαζί του στον πάτο. Στο τέλος ένιωσα πως η Έλενα πήρε τη μεγαλύτερη εκδίκηση, όχι με τις αποφάσεις της, αλλά με το γεγονός πως τον κράτησε κοντά της για να νιώσει ασφάλεια, τον εκμεταλλεύτηκε εστω κι άθελά της, του δόθηκε και εκείνος τη βοήθησε να ξανασταθεί στα πόδια της, μόνο και μόνο ο για να τη δει να φεύγει.
Ο Δημήτρης ήταν ένα θύμα των καταστάσεων. Βρέθηκε ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που ήταν τοξικοί ο ένας για τον άλλον, ένιωσε έλξη για την όμορφη "δημοσιογραφούλα" και τελικά έμελλε να ήταν εκείνος που μπόρεσε, φαινομενικά, να κολλήσει τα κομμάτια της. Παρότι είχε τις φοβίες του, της δόθηκε και η σαρκική επαφή μετατράπηκε σε κάτι πιο δυνατό που τελικά, τον κομμάτιασε. Ο Δημήτρης πλήρωσε το τίμημα της αρρωστημένης αγάπης μεταξύ της Έλενας και του Παύλου. Ο Δημήτρης είδε τα όνειρα του να καταρρέουν γιατί η Έλενα χειρίστηκε μια δύσκολη κατάσταση, με τον χειρότερο τρόπο, στέλνοντας τον ίδιο σε μια κόλαση που έζησε και παλιότερα και που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή, αλλά και την ίδια σε ένα νέο γύρο αυτοκαταστροφής. Κι όμως, ήταν ο μόνος υγιής χαρακτήρας εκεί, που βρήκε τη δύναμη να αφήσει τα πάντα πίσω του και να κάνει μια νέα αρχή.
Η Οφηλία έγραψε ένα βιβλίο με κύριο στοιχείο του την καταστροφική αγάπη, τη σκοτεινιά του μυαλού, το πως μπορεί ο έρωτας να φέρει το τέλος στην ψυχή ενός ανθρώπου αν το επιτρέψει αλλά και πως τα δυνατά συναισθήματα, είτε είναι σωστά ή λάθος, δεν είναι εύκολο να ξεπεραστούν αν δεν το θέλεις πραγματικά. Η εξάρτηση των ηρώων της απ' τον έρωτα, το σεξ και η μεταξύ τους εξάρτηση, βέβαια, είναι αυτό που κάνει το Πορτιέρο να ξεχωρίζει και η πένα της Οφηλίας είναι τόσο άμεση που σε κερδίζει, ενώ η λυρικότητά της σε πολλά σημεία σε παρασέρνει σε έναν ονειρικό κόσμο όπου η αγάπη, ακόμα κι αν πονάει, είναι κινητήριος δύναμη. Η δύναμη της φιλίας είναι το γιατρικό για μια κατεστραμένη ψυχή και το βιβλίο είναι και ύμνος στη φιλιά αφού η πρωταγωνίστρια είχε έτοιμες πλευρό της δύο άτομα που τη στήριζαν και την αγαπούσαν άνευ όρων- ο Βαγγέλης και η Μάγκυ ήταν ο ήλιος προσωποιημένος.
Μοναδικό μείον του βιβλίου, κι αυτό δεν αφορά τη συγγραφέα αλλά εμένα ως αναγνώστρια, ήταν οι τεράστιες ερωτικές σκηνές που συχνά μου αποσπούσαν την προσοχή από την υπόθεση και τα συναισθήματα των ηρώων. Αλλά, ξαναλέω, αυτό αφορά εμένα γιατί δεν είμαι λάτρης της ερωτικής λογοτεχνίας. Παρόλα αυτά η Οφηλία έχει έναν μαγικό τρόπο να γράφει ωμές ερωτικές σκηνές χωρίς να νιώθεις ότι διαβάζεις κάτι χυδαίο.
Εν κατακλείδι...
Του Παύλου δεν του άξιζε η Έλενα. Της Έλενας δεν της άξιζε ο Δημήτρης. Και ο Δημήτρης δεν άξιζε όλον τον πόνο που βίωσε...
Τελικά η αγάπη πρέπει να πονάει για να έχει αξία ;
Κι όσον αφορά το debate Δημήτρης ή Παύλος... Η απάντηση μου είναι προφανής... όχι γιατί είναι ψηλός, γαλανομάτης, αλλά γιατί ηταν η μοναδική ακτίνα φωτός μέσα στη σκοτεινιά.
Comments