Κυκλοφόρησε το έκτο βιβλίο της Καρμέλας Κατσαμένη, από τη σειρά Silk, που ήδη έχει αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό.
Ζήτησα από την ίδια τη συγγραφέα να μιλήσει για μας πει δύο λόγια για το βιβλίο της, ένα μεταφυσικό ταξίδι γεμάτο έρωτα, που δε θα αφήσει καμία καρδιά ανεπηρέαστη.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Έμεινα ακίνητη κοιτώντας τον λευκό μοναχικό κύκνο, στηριζόμενη στο τοίχος της Γέφυρας των Εραστών, πάνω από το κανάλι που σχηματίζει η λίμνη Minnewater, στην Μπριζ.
«Δεν είμαστε παρά οι στιγμές που περνάμε με αυτούς που γνωρίζουμε, που μας καθορίζουν… Αναρωτιέμαι πολλές φορές πως δημιουργούμε αυτές τις στιγμές, γεννιούνται πραγματικά από δικές μας αποφάσεις; Είναι η ζωή πραγματικά αυτό που μας συμβαίνει όταν κατασταλάζουμε και καταλήγουμε σε κάποια από αυτές; Δεν είμαστε σαν αυτά τα πουλιά που πετάνε με το ταίρι τους για πιο θερμά μέρη, μια πιο μακρινή γη; Ή είμαστε εμείς οι ίδιοι οι μακρινοί τόποι; Κι αν ναι, που είναι αυτά τα εδάφη; Που είναι αυτά τα πουλιά; Ή μήπως τελικά απλά πετάμε σε ένα άγνωστο μοναχικό πέταγμα; Ο κύκνος είναι το πιο αγνό πουλί εν ζωή, κι όταν έρχεται η ώρα ανοίγει τα φτερά του για να πετάξει, όπως το σχεδίαζε, όπως το είπε με την μυστική του αρχέγονη γλώσσα, με άηχα λόγια… Θα έρθει η μέρα που θα φύγω, αλλά όχι σήμερα… Όχι! Το σήμερα δεν μπορεί ακόμα να είναι…»
Έγραψα στο ταμπλετ. Σήκωσα το πρόσωπο στον ουρανό. Τα σύννεφα άγγιζαν τις σκεπές αυτό το σούρουπο, μα ακόμα δεν είχαν ανοίξει τα κιτάπια τους, να ρίξουν μπόρα, βροχή, να ποτίσει το χώμα και να γυαλίσουν τα λιθοστρωμένα στενά μονοπάτια της πόλης. Άναβαν τα ισχνά φώτα πίσω από τα κλειστά παράθυρα και ο άνεμος μύριζε νοτισμένος, υγρός από τα αγριο-τριαντάφυλλα των κήπων.
Μια αστραπή… κι άλλη μία. Φώτισε ο ουρανός κι η Μπριζ φωταγωγήθηκε για δευτερόλεπτα πριν βυθιστεί και πάλι στο ατμοσφαιρικό σκοτάδι της που τόσο λάτρευα. Ίσως γιατί ένιωθα όλες τις ψυχές να αναδεύονται γύρω, να ζητάνε να ακουμπήσουν έστω και για μια ακόμα φορά κάτι από την παλιά ζωή που έχασαν… Κάτι. Κάτι να πάρουν μαζί τους στον κάτω κόσμο έτσι για να θυμούνται ότι κάποτε υπήρξαν.
Σκίρτησα. Ανάμεσα στα στήθη. Λες και ένα χέρι με χτύπησε στο στέρνο και μου το άνοιξε στα δυο… Σκίστηκε κι ο ουρανός ξαφνικά με μια εκκωφαντική βροντή κι η γη σείστηκε. Κρύφτηκε ο τελευταίος λευκός κύκνος κάτω απ’ το απάγκιο της γέφυρας, κι εγώ…
Άνοιξα το βήμα να φτάσω μια ώρα αρχύτερα πίσω στην έπαυλη, με την αίσθηση τώρα πια, ότι οι νεκροί έσκουζαν να με προειδοποιήσουν. Να προσέχω. Κάτι ερχόταν, και τα σημάδια δεν ήταν εμφανή ακόμα, μα το ένιωθα σε όλο μου το πετσί. Κάτι που θα σκίαζε τις μέρες και θα στοίχειωνε τις νύχτες μου… Κάτι…
Η Καρμέλα λεει για το βιβλίο της:
Ένα απόσπασμα που λατρεύω από το τελευταίο μου βιβλίο, γιατί με καθορίζει. Γιατί είναι σκέψεις που έχω κάνει άπειρες φορές… Είμαστε τελικά οι στιγμές μας;
Ναι! Τουλάχιστον εγώ έτσι πιστεύω. Μια τέτοια στιγμή θυμήθηκα ότι με παρέσυρε στην Μπριζ, μια άλλη με κατέστησε ακροατή ενός μύθου για την Γέφυρα των Ερωτευμένων, σ΄ αυτή την παραμυθένια πόλη… Στιγμές που δεν ξεχνιούνται σφυρηλατημένες στο μυαλό που περιμένουν την σειρά τους να αναπηδήσουν, να σε κάνουν να αναβιώσεις το «πίσω» της ζωής σου.
Έτσι ξεκίνησε αυτό το βιβλίο και από την ανάγκη μου να πλάσω ένα μυθιστόρημα που θα μπορούσα να ακουμπάω και μερικές ιδιαίτερες στιγμές. Κρυφές από το «τώρα» αλλά χαραγμένες στο ασυνείδητο. Déjà vu!
Πολλοί μιλάνε για αυτό. Υπάρχουν προηγούμενες ζωές λοιπόν; Αν ναι πως μπορείς να τις γευτείς; Ο κύκνος πάντα περιμένει σε αυτή και την επόμενη ζωή το ταίρι του, δεν σμίγει ποτέ με άλλο, λες και υπάρχει ένα μοναδικό δέσιμο που δεν σπάει με τον θάνατο.
Γιατί η αρχή και το τέλος είναι ο Θάνατος που όμως έχει το δικό του φως, την δική του ροή, κι αν είσαι προσεκτικός θα δεις τα σημάδια…
Μέσα μου, η αίσθηση επικράτησε κι η δημιουργία της γεύσης μεταφέρθηκε στις σελίδες που γέμισα. Πήγε από μόνο του, με οδήγησαν τα ερωτηματικά κι οι απαντήσεις που ψάχνω.
Σκέφτηκα να τα μοιραστώ με το αναγνωστικό κοινό μπας και νιώσω ότι δεν είμαι η μόνη να αναζητώ κρυμμένες αλήθειες…
Ο Τελευταίος Κύκνος μπορεί να είναι ένα μεταφυσικό βιβλίο, αλλά είναι επίσης κι ένα μέρος της ανυπότακτης δίψας μου για μάθηση, περιπλάνηση στα καλά κρυμμένα μυστικά του ανθρώπινου μυαλού.
Εύχομαι να σας γεμίσει με ένταση κι οι εικόνες έτσι όπως με γέμισε και με πλάνεψε.
Comentarios