Στην ομίχλη της νιότης: @ManiaNia81

Γράφει η Χριστίνα Λέλη

Ήταν μια ηλιόλουστη απριλιάτικη μέρα όταν ο Ούγος Δ’ και η σύζυγός του Αλίκη ντ’ Ιμπελέν αναλαμβάνουν το θρόνο της Κύπρου. Το γόνιμο και πρόσφορο νησί της Μεσογείου εποφθαλμιούν πειρατές, συμφέροντα στον τόπο έχουν Βενετοί και Γενουάτες, αλλά και μια μόνιμη απειλή αποτελούν οι Τούρκοι. Η βασιλεία του Ούγου είναι μια ειρηνική περίοδος, κατά την οποία το νησί ευημερεί και οι κάτοικοι ζουν ως επί το πλείστον προστατευμένοι. Όταν φτάνει στην Κύπρο «ο μαύρος θάνατος», η πανούκλα, ο πληθυσμός σχεδόν αποδεκατίζεται. Μερικά χρόνια αργότερα, τη βασιλεία κληρονομεί ο Πέτρος Α’, πρωτότοκος γιος του Ούγου και της Αλίκης. Η στέψη του σηματοδοτεί μια ταραχώδη περίοδο, με πολεμικές συγκρούσεις, συμμαχίες που συνάπτονται και διαλύονται, κατακτήσεις και παραχωρήσεις.

Το βιβλίο με ιδιαίτερα περίτεχνο τρόπο μπλέκει τη μυθοπλασία με τα ιστορικά γεγονότα, τόσο ώστε δεν είναι ξεκάθαρα τα όρια του ενός και η αρχή του άλλου. Η έρευνα της συγγραφέως είναι ενδελεχής και αυτό κάνει το συγκεκριμένο μυθιστόρημα ακόμα πιο ιδιαίτερο, καθώς πραγματεύεται μια άγνωστη σχετικά ιστορική περίοδο. Το μεγαλύτερο μέρος αποτελείται από αληθινά περιστατικά, δοσμένα ωστόσο από μια συναισθηματική, προσωπική ματιά, την οπτική των ίδιων των πρωταγωνιστών. Δύναμη και εξουσία, άλλοτε στην υπηρεσία του λαού και άλλοτε στην υπηρεσία του εαυτού της. Η ανθρώπινη φύση πάντα εκεί, δυνατή και περήφανη να αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία, παθιασμένη και αλαζονική, να κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο, λάθη που κοστίζουν σε πόνο και ανθρώπινες ζωές. Η σύνεση σε μια διαρκή ξιφομαχία με την έπαρση, με τον αναγνώστη να αναρρωτιέται αν θα επέλθει η κάθαρση. Γύρω και πάνω από όλα αυτά, ο έρωτας, η κινητήριος αυτή δύναμη που κάνει τον κόσμο όλο να σταματά και τον επανεκκινεί με τη βούλησή του.

Ομολογώ ότι με ξάφνιασε και με εντυπωσίασε το μυθιστόρημα Στην Ομίχλη της Νιότης. Προσωπικά, δε γνώριζα ότι η Κύπρος ήταν κάποτε φραγκοκρατούμενη, πουλημένη από τους Άγγλους στους Φράγκους, δε γνώριζα ότι είχε βασιλεία. Έμαθα πάρα πολλά διαβάζοντάς το, μα πιο πολύ με εντυπωσίασε η γεμάτη σεβασμό γραφή της συγγραφέως. Στάθηκε πάνω στα συναισθήματα των ηρώων της με ευλάβεια, χωρίς καμία διάθεση κριτικής. Τα αποδέχτηκε και τα εξιστόρησε σαν να τα είχε βιώσει η ίδια, χωρίς την ανάγκη να τα αιτιολογήσει. Άλλωστε, έτσι είναι στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει αιτιολογία ή δικαιολογία για όσα νιώθουμε, απλά έρχονται και μας κατακλύζουν. Εκεί ξεχωρίζουν οι χαρακτήρες, όχι στο πώς αισθάνονται, αλλά στο πώς πράττουν με βάση το συναίσθημά τους.

Το τέλος του βιβλίου, δισυπόστατο. Η συγγραφέας θέλει να μας δώσει ένα happy end, αυτό που ίσως κάποιοι θα επιθυμούσαν σε ένα μυθιστόρημα. Στη συνέχεια όμως, μας δίνει και το αληθινό τέλος, αυτό που πράγματι συνέβη επτά αιώνες πριν. Κάποιοι προτίμησαν το πρώτο, το πιο ρομαντικό, άλλοι – ανάμεσά τους κι εγώ- θεώρησαν το πραγματικό πιο δίκαιο. Και κάπου εδώ έρχεται η σκέψη ότι τελικά η ζωή από μόνη της αποκαθιστά τη δικαιοσύνη, ίσως όχι για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, μα μια συνολική συμπαντική δικαιοσύνη και ισορροπία.

Στην Ομίχλη της Νιότης - ManiaNia81 - Wattpad

Βαθμολογία: 9/10