ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ:
Ο Πάνος Κεβόπουλος γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στην Αλεξανδρούπολη. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και είναι Δημόσιος Υπάλληλος. Στον ελεύθερο χρόνο του γράφει τραγούδια (στίχο). Η έξοδος είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:
Κύριε Κεβόπουλε καλωσορίσατε στα Λογοτεχνικά Ταξίδια και ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε με την παρουσία σας. Πείτε μας δύο λόγια για εσάς, ώστε να σας γνωρίσουμε καλύτερα.
Γεννήθηκα, ζω και εργάζομαι ως δημόσιος υπάλληλος στην Αλεξανδρούπολη. Είμαι παντρεμένος και έχω δύο παιδιά.
Η συγγραφή πως μπήκε στη ζωή σας και τι είναι αυτό που σας έχει προσφέρει ως τώρα;
Η συγγραφή στίχων, ήταν αυτή που μπήκε πρώτα στη ζωή μου, στα φοιτητικά μου χρόνια. Επειδή από την εφηβική ακόμη ηλικία ήμουν –και παραμένω-λάτρης της μουσικής, η πρώτη ανάγκη έκφρασης μου βγήκε έμμετρα. Όχι με τη μορφή ποιημάτων, αλλά με τη μορφή τραγουδιών. Δηλαδή κουπλέ, ρεφρέν, μέτρο. Αυτός που γράφει, οτιδήποτε κι αν γράφει, ικανοποιεί αρχικά την ανάγκη του να εκφραστεί. Έπειτα σιγά – σιγά εξελίσσεται σε χόμπι. Το αγαπάς και ζεις μαζί με αυτό. Τα τελευταία χρόνια, επειδή γράφω μυθιστορήματα, έγραψα μόνο δύο τραγούδια. Το ένα, για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και το άλλο για τις μεγάλες πυρκαγιές στον Έβρο τον Αύγουστο του 2023. Υπήρχε αγανάκτηση μέσα μου και έπρεπε κάπου να εκτονωθεί. Στο χαρτί εν προκειμένω. Έτσι λειτουργώ. Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης, απαντώ, σε ότι αφορά το στίχο είναι όμορφο συναίσθημα να ακούς ένα τραγούδι σου μελοποιημένο. Το πιο πρόσφατο τραγούδι μου, μπορεί κανείς να το βρει στο You Tube, με ένα ιδιαίτερο video clip που φτιάξαμε το 2022. Λέγεται «το τραγούδι των χαμένων γυναικών» και αναφέρεται στις γυναικοκτονίες, με αφετηρία τη δολοφονία της Τζεβριέ στην Αλεξανδρούπολη. Αντίστοιχα στο μυθιστόρημα, όπου ο κόπος είναι και πολύ μεγαλύτερος, η όποια αναγνώριση της προσπάθειας, αφήνει οπωσδήποτε μια ικανοποίηση, νομίζω θεμιτή.
Το βιβλίο «Η Έξοδος» είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα και έχει αγαπηθεί πολύ από το αναγνωστικό κοινό. Από πού αντλήσατε έμπνευση για την ιστορία που διηγείστε στο βιβλίο αυτό;
Είναι αστεία η στιγμή της γενεσιουργούς έμπνευσης, αλλά και απολύτως αληθινή: Μία μόνο λέξη που ανέφερε η σύζυγός μου, η λέξη «ενδύθηκα» ήταν το έναυσμα να μου έρθει αμέσως στο μυαλό η φράση: «ενδύθηκε την ένδειά του». Ο φίλος μου και εξαιρετικός συγγραφέας Παντελής Κάλλιας, που ήταν παρών στην κουβέντα (ήμασταν στη θάλασσα προς αποφυγή παρεξηγήσεων), μου πρότεινε να γράψω ένα τραγούδι που να περιέχει τη φράση αυτή. Και στην διστακτικότητά μου να γράψω τραγούδι με μία φράση της καθαρεύουσας, αντιπρότεινε να συγγράψω μια μικρή ιστορία, που να περιέχει τη φράση. Έτσι έπλασα έναν ήρωα, που τον φαντάστηκα να ζει μέσα στην ένδεια και απομονωμένος από τον κόσμο. Η φράση «ενδύθηκε την ένδειά του» και κατ’ επέκταση η πρώτη παράγραφος που έγραψα, ενσωματώθηκε στη σελίδα 24 του βιβλίου. Στο ερώτημα που γεννήθηκε έπειτα μέσα μου, γιατί αυτός ο άνθρωπος να ζει με αυτόν τον τρόπο, άρχισα να δημιουργώ μια ιστορία γύρω από εκείνον, προς απάντηση σε μένα –αρχικά-. Είχε διαπράξει λοιπόν ένα έγκλημα τιμής, είχε σκοτώσει τον πιο καλό του φίλο. Έτσι τον τοποθέτησα να ζει κυνηγημένος από τη Χωροφυλακή, συντροφιά με τις τύψεις σε μια σπηλιά του Ψηλορείτη.
Τι να περιμένει ο αναγνώστης μπαίνοντας στις σελίδες του βιβλίου σας;
Ο αναγνώστης, θα ταξιδέψει στην Κρήτη του 1917. Είναι η χρονιά του φονικού. Και μαζί με τον Μανώλη τον φονιά θα σκαρφαλώσει σε απάτητες κορφές, θα βιώσει την οργή, τον πόνο και την μοναξιά του ανθρώπου αυτού. Από ένα μπαλκόνι της σπηλιάς, που εκείνος έχει ονομάσει «Έξοδο», έναν γκρεμό ουσιαστικά, φλερτάρει με την πτώση και συνάμα την λύτρωση. Η βασική ιστορία εκτείνεται χρονικά ως το 1940 και δεν στερείται ανατροπών και εκπλήξεων.
Πείτε μας δύο λόγια για τον πρωταγωνιστή σας ώστε να τον γνωρίσουμε μέσα από τα δικά σας μάτια.
Ο Μανώλης είναι ένας φονιάς. Όσο έγραφα τις περιπέτειές του, τόσο πιο πολύ τον αγαπούσα. Ελπίζω να τον αγαπήσουν και οι αναγνώστες. Αναγκάστηκε να διαπράξει το αποτρόπαιο έγκλημα. Εν βρασμώ. Ο πιο καλός του φίλος, είχε βιάσει και είχε χτυπήσει μέχρι θανάτου, την αγαπημένη του Τριανταφυλλιά. Και η χειρότερη φυλακή, η χειρότερη ποινή, ήταν η ίδια του η ύπαρξη. Η τιμωρία του καθημερινή. Η «έξοδος» από τη μίζερη ζωή του, φάνταζε ως η μόνη σωτηρία για την ψυχή του. Αλλά και τη σωτηρία αυτή, δεν μπορούσε να τη συναντήσει. Το γιατί, ας αφήσουμε τον αναγνώστη να το ανακαλύψει στις σελίδες του βιβλίου.
‘Ένα φονικό κι ένα ταξίδι ζωής ψάχνοντας την εξιλέωση. Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου σας πέρασε δια πυρός και σιδήρου για να βρει την έξοδο από τη σκοτεινιά. Πιστεύετε πως μόνο έτσι μπορούσε να βρει την εξιλέωση, τελικά;
Ναι. Για μένα δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά μόνο αυτό. Από την πρώτη παράγραφο που έγραψα μέχρι, και την τελευταία σελίδα, οι σκέψεις μου, οι εμπνεύσεις μου, η δουλειά μου όλη, ήταν προσανατολισμένη πάνω σε αυτό.
Το βιβλίο έχει στοιχεία μυστηρίου, έχει στοιχεία αστυνομικού μυθιστορήματος και πολλά ιστορικά στοιχεία. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να τα συνδυάσετε όλα και τι έρευνα έπρεπε να κάνετε κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου;
Το αστυνομικό κομμάτι και η πλοκή μυστηρίου, γενικά μου βγήκαν πολύ εύκολα. Η μία ιδέα, γεννούσε συνήθως μία άλλη, που όταν τις κατέγραφα στο χαρτί, σχεδόν από μόνες τους, έδιναν τη σκυτάλη στην αμέσως επόμενη. Το δύσκολο κομμάτι ήταν το ιστορικό. Ο Μανώλης αποφασίζει να φύγει λαθρεπιβάτης το 1921 για τη Σμύρνη. Θέλει να πολεμήσει, να πάρει εκδίκηση για τους έξι συνομήλικους συγχωριανούς του που σκοτώθηκαν κατά την εκστρατεία στα ενδότερα της Μικράς Ασίας. Και να συμβάλει κι αυτός στη Μεγάλη Ιδέα. Οι απίστευτες ικανότητες που έχει αποκτήσει από τα χρόνια στο βουνό, συντελούν τα μέγιστα σε μία απίστευτη νίκη των Ελλήνων. Στην πιο φονική μάχη όλης της εκστρατείας, κατορθώνει μόνος του να θέσει τις βάσεις για την κατάκτηση του ορεινού όγκου του Καλέ Γκρότο, εξήντα χιλιόμετρα μόλις από την Άγκυρα. Γίνεται μύθος στο στράτευμα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας τον αποσπά στην μονάδα του, ως στρατιώτη «ειδικών αποστολών». Μαζί του ζει τη συμφορά της υποχώρησης και της καταστροφής. Έπειτα και της προσφυγιάς, της δίκης των έξι «υπευθύνων» και της εκτέλεσής τους. Όλη αυτή η ιστορική διαδρομή καταλαμβάνει το ¼ του μυθιστορήματος περίπου. Επειδή σέβομαι την Ιστορία και δεν ήθελα να παρουσιάζω ανακρίβειες, καθώς ο φανταστικός μου ήρωας συγχρωτίζεται με τους πραγματικούς ήρωες, τους αξιωματικούς και τους στρατιώτες στο μέτωπο, έπρεπε να μελετήσω διάφορα βιβλία που αποτέλεσαν τις πηγές μου. Έρευνα πραγματοποίησα και στο διαδίκτυο φυσικά. Μέλημά μου ήταν η ένταξη του φανταστικού μέσα στο πραγματικό, να γίνει ανεπαίσθητα και ομαλά, χωρίς να παραποιηθεί η Ιστορία.
Ως το τέλος του βιβλίου η αγωνία καλά κρατεί μέχρι να έρθει αυτή η εξιλέωση που περιμένει ο αναγνώστης. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι για έναν συγγραφέα να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως το τέλος, κι εσείς ήρθατε αντιμέτωπος με δυσκολίες και πως τις ξεπεράσατε;
Δεν δυσκολεύτηκα να κρατήσω αμείωτο το ενδιαφέρον ως το τέλος. Είναι βέβαια το πρώτο μου βιβλίο και θα περίμενε κανείς διαφορετική απάντηση φαντάζομαι. Διαβάζω χρόνια τώρα σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία και μπορώ να πω ότι κατά κάποιο τρόπο αφομοίωσα τεχνικές που σίγουρα βοήθησαν προς αυτήν την κατεύθυνση.
Ετοιμάζετε κάτι νέο αυτόν τον καιρό; Τι να περιμένουμε μελλοντικά από εσάς;
Γράφω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με κοινωνικές προεκτάσεις. Η πλοκή εξελίσσεται στην Αθήνα της προηγούμενης δεκαετίας, αυτής της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Οπότε τόσο οι βασικοί ήρωες, όσοι και οι περιφερειακοί ασφυκτιούν οικονομικά. Αυτό ωθεί κάποιους να στραφούν σε έκνομες πράξεις για την επιβίωσή τους. Κάποιοι άλλοι οδηγούνται σε απάτες για να σώσουν τις επιχειρήσεις και τις ζωές τους και κάποιοι τρίτοι, οι πιο Μεγάλοι, βρίσκουν χρυσές ευκαιρίες για να γίνουν ακόμη μεγαλύτεροι. Μέσα στο περιβάλλον αυτό ζει ο ήρωάς μου. Είναι δημοσιογράφος του αστυνομικού ρεπορτάζ. Ο πιο στενός του συνεργάτης, δολοφονείται από μία πρωτοεμφανιζόμενη ρατσιστική οργάνωση, τις παράνομες δράσεις της οποίας ερευνούσε. Και η περιπέτεια αρχίζει…
Κύριε Κεβόπουλε για μία ακόμη φορά, ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας κι εύχομαι κάθε επιτυχία σε ό,τι κάνετε. Κλείνοντας, θα θέλατε να στείλε ένα μήνυμα σε όσους μας διαβάζουν αυτή τη στιγμή;
Εγώ ευχαριστώ για τη φιλοξενία και εύχομαι καλή και δημιουργική χρονιά και σε σας. Για όσους μας διαβάζουν τώρα, εύχομαι να … διαβάζουν ακόμη περισσότερο. Γιατί η ανάγνωση είναι ταξίδι, είναι γνώση, είναι φως…
Comments