Δώρα Τζέμα: Οι συγγραφείς δεν οφείλουν να χαϊδεύουν μόνο τα αυτιά του αναγνωστικού κοινού.

Η Δώρα Τζέμα έχει γεννηθεί και ζει στην Αθήνα, με τον σύζυγο και τα τρία παιδιά της.

Σπούδασε σχέδιο μόδας στην Ισπανική σχολή CEAC και ειδικεύτηκε στο βραδινό ρούχο και στο νυφικό. Σπούδασε Μηχανογραφημένη Λογιστική και Πληροφορική, αλλά το ενδιαφέρον της για τα κοινωνικά ζητήματα την κάθισε πάλι στα θρανία για να σπουδάσει Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Όμως τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγάπη της για τη συγγραφή. Λατρεύει τον έμμετρο λόγο της ποίησης, θεωρώντας τον μια υπέροχη μορφή έκφρασης συναισθημάτων και καταστάσεων. Όσο για τη γραφή, πιστεύει πως είναι μια μαγική συνεργασία της σκέψης, η οποία μεταφέρεται από το χέρι μας στο χαρτί, με το ισχυρότερο όπλο της φαρέτρας μας: την Ελληνική γλώσσα. Την αγάπη και τον σεβασμό της για τη σωστή χρήση της σπουδαίας μας γλώσσας την απέδειξε έμπρακτα αρθρογραφώντας για αρκετά χρόνια σε blog, με συναφές θέμα.

Από όταν θυμάται τον εαυτό της, έγραφε και διάβαζε, τις νύχτες, τα ξημερώματα, στο λεωφορείο, πριν τη δουλειά, στα διαλείμματα. Ώσπου αυτή η ανάγκη έγινε επιτακτική και συστηματική.

Εργογραφία:

«Τα ημερολόγια λένε πάντα την αλήθεια», μυθιστόρημα, εκδόσεις Πηγή, 2022.

«Το Γεράκι», κοινωνικό διήγημα, συλλογικός τόμος με τίτλο Φιλολογική Πρωτοχρονιά, 2023.

«Μέσα από τη λάσπη», μυθιστόρημα, εκδόσεις Κάκτος, 2024.

Δώρα καλώς ήρθες στα Λογοτεχνικά Ταξίδια! Μίλησέ μας λίγο για τον εαυτό σου ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα.

Καλώς σε βρήκα Νεκταρία. Αρχικά, θέλω να σε συγχαρώ για τα Λογοτεχνικά Ταξίδια που διαχειρίζεσαι, καθώς γνωρίζω πόσο χρόνο απαιτεί ώστε να βρεις  και να γράψεις τα θέματα, τις απόψεις και τις συνεντεύξεις που χρειάζεται ένα ενδιαφέρον και ενημερωμένο μπλογκ όπως το δικό σου. Σε ευχαριστώ επίσης για την πρόσκληση και τις πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις που μου έθεσες, δίνοντας μου έτσι το βήμα ώστε να με γνωρίσουν οι αναγνώστες.

Το ξέρεις ότι το χειρότερο μου είναι να μιλάω για μένα ε; Αλλά είμαι το καλύτερο κορίτσι, το λέει κι η μάνα μου… Εκτός από αυτό βέβαια που κανείς δεν τολμάει να αμφισβητήσει -ελπίζω να φαίνεται ότι αστειεύομαι-  έχω τρία παιδιά μεγάλα, δύο γιους και μια κόρη, μένω στην Αθήνα όπου και γεννήθηκα, μου αρέσει να διαβάζω και να γράφω, να κοιτάζω τη θάλασσα και να ταξιδεύω νοερά παντού, καθώς και να γυμνάζομαι, κάτι που τα τελευταία χρόνια δεν κάνω γιατί τεμπέλιασα. Λατρεύω δε τον Νικόλα μου και την λιλιπούτεια Ευγενία μου, τα υπέροχα βλαστάρια του μικρότερου γιου μου, με τα οποία παίζω στα πατώματα ότι μπορείς να φανταστείς, τις παλιές ροκ μπαλάντες και γενικά τα τραγούδια της εποχής μου, που από ότι φαίνεται κάτι καλό έκαναν τότε και για αυτό στέκονται ζωντανά μέχρι σήμερα.

Κι επειδή δεν θέλω να περιαυτολογήσω περισσότερο σταματώ εδώ και πάω στην επόμενη ερώτηση σου που ούτως ή άλλως  και με εκείνη για μένα θα μιλήσω…

Από το σχέδιο μόδας, στη λογιστική και την πληροφορική ως την κοινωνιολογία- είσαι αεικίνητη, αλλά πες μας, η συγγραφή πως μπήκε στη ζωή σου και τι είναι αυτό που σου έχει προσφέρει ως τώρα; Υπάρχει κάποιο  μάθημα που σου έχει διδάξει;

Θα ξεκινήσω από την τελευταία σου ερώτηση. Μάθημα δεν ξέρω αν πήρα, αλλά σίγουρα μου ενίσχυσε παλαιότερες πεποιθήσεις μου, οι οποίες ισχυρίζονταν πως τα φαινόμενα απατούν και πως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός… Κέρδισα όμως τη μεγάλη αγάπη του κόσμου. Δεν λέω εκτεταμένη αφού δεν γνωρίζω πραγματικά την έκταση της, αλλά για το ‘μεγάλη’ είμαι σίγουρη. Και αυτό το λέω γιατί δεν έχει κανένα συμφέρον από μένα ο κόσμος που με αγάπησε μέσα από τα βιβλία μου. Πέρα από τις εκδηλώσεις αγάπης όμως, η συγγραφή με ξεκλείδωσε. Με βοήθησε να εκφράζομαι γραπτώς μα κυρίως προφορικώς, αφού και μόνο που σκεφτόμουν πριν να εμφανιστώ και να μιλήσω μπροστά σε κόσμο με έλουζε κρύος ιδρώτας.

Αεικίνητη. Είπες τη μαγική λέξη. Έτσι ακριβώς είμαι στην πραγματικότητα. Ασύχαστο πλάσμα. Η χειρότερη τιμωρία για μένα θα ήταν να με καθηλώσει κάποιος σε μια καρέκλα άπραγη. Έτσι όταν αποφάσισα να σταματήσω μετά από τρεις και βάλε δεκαετίες σε μια άκρως απαιτητική δουλειά που σχετίζονταν με τον γάμο και τα συνακόλουθα της τελετής, δηλαδή νυφικά, βραδινά, στολισμούς και τα τοιαύτα, έφερα τα πάνω κάτω. Από ανασφάλεια νύφης ξέρεις; Μη σου τύχει. Και σε αυτό το σημείο βέβαια αστειεύομαι, καθώς αγάπησα πολύ τις νυφούλες μου όπως κι εκείνες εμένα.

Τα έφερα όλα τούμπα όπως σου είπα. Πρώτον σκέφτηκα, ή μάλλον δεν το σκέφτηκα καθόλου, απλά άνοιξα τον υπολογιστή και άρχισα να γράφω. Αλλά δεν μου ήταν καθόλου άγνωστη αυτή η δραστηριότητα αφού πάντοτε έγραφα. Εκείνο που διαπίστωσα βέβαια και όχι χωρίς να με πιάσει ίλιγγος, ήταν η χαοτική απόσταση που χώριζε ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα από ένα μικρό διήγημα ή ένα άρθρο. Μια δυσκολία που επαυξήθηκε δραματικά αφού παράλληλα αποφάσισα να καθίσω στα θρανία και μάλιστα για τα καλά αυτή τη φορά. Η πληροφορική και η λογιστική μου προέκυψαν λόγω συγκεκριμένων αναγκών. Οι σπουδές όμως  στην κοινωνιολογία και γενικότερα η φοίτηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αποτελούσε για μένα ένα όνειρο ζωής. Αλλά τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά, αφού για να φτάσω εκεί, έπρεπε πρώτα να τελειώσω τη βασική μου εκπαίδευση, δηλαδή γυμνάσιο, λύκειο, πανελλήνιες με διάβασμα κι άγιος ο Θεός. Και από την άλλη δεν ήθελα να παρατήσω τη συγγραφή που ζαχάρωνα επί πολλά χρόνια. Το μόνο που δεν είχα σκεφτεί καθόλου, ακόμη και όταν τελείωσα τα Ημερολόγια, αφορούσε την έκδοση του. Αν δεν με παρακινούσαν οι φίλες μου και η κόρη μου ίσως και να παρέμενε ακόμη ξεχασμένο στα αρχεία μου.

 Ο χώρος του βιβλίου είναι αγγελικά πλασμένος; Τι θα άλλαζες σε αυτόν αν μπορούσες;

Ωχ! Τώρα με ρίχνεις στα σκληρά! Θα έλεγα ότι μόνο αυτό δεν είναι Νεκταρία μου. Μια πραγματικότητα που την ανακάλυψα σχετικά γρήγορα. Η αλήθεια είναι ότι ο χώρος του βιβλίου προσφέρει και αρκετές απογοητεύσεις μαζί με τις χαρές. Και για αυτό χρειάζεται πολύ γερό στομάχι για να παραμείνεις και να συνεχίσεις να δρας μέσα σε αυτόν. Ως συστηματική αναγνώστρια πολλών ετών και ειδικότερα την εποχή όπου δεν υπήρχαν ομάδες βιβλίων και σόσιαλ, όχι απλώς δεν τις είχα εντοπίσει, αλλά ούτε καν φανταστεί. Ίσως όμως και να άλλαξε το σκηνικό εξαιτίας του κορεσμού που υπάρχει πλέον στον χώρο Ομολογώ ότι περίμενα άλλο επίπεδο από τον χώρο του πνεύματος.. Σίγουρα ευθύνονται για αυτό εξίσου αμφότερες οι πλευρές, δηλαδή εκδότες και συγγραφείς. Η ευθύνη των εκδοτών αφορά την εμπορευματοποίηση της λογοτεχνίας σε βαθμό μεγαλύτερο από το επιτρεπτό κάνοντας μεγάλες εκπτώσεις στην ποιότητα. Θα τολμήσω επίσης να πω ότι προσωποληπτούν κατά κάποιον τρόπο, υπέρ του κέρδους. Από την μία το κατανοώ αφού ως επιχειρηματίες φροντίζουν τα του οίκου τους. Από την άλλη όμως θα έπρεπε να διατηρήσουν σε υψηλότερα επίπεδα τα αξιολογικά τους στάνταρ. Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να επιτευχθεί μια τέτοια ισορροπία, αλλά είναι πολύ απογοητευτικό να βλέπεις πραγματικά αξιόλογα βιβλία που τα τρώει το σκοτάδι

Από την άλλη η ευθύνη των συγγραφέων απλώνεται σε αρκετές παραμέτρους. Πρώτον παθαίνουμε κρίση όταν μας γράφουν αρνητική κριτική. Και δεν αναφέρομαι σε όσες λασπολογούν ή επιτίθενται ξεκάθαρα κατά του δημιουργού, αλλά στις τεκμηριωμένες και μη εμπαθείς. Διαβάζω σε τοίχους δημιουργών και θλίβομαι πραγματικά όταν σχολιάζουν με τα πηγαδάκια τους και λένε ευθαρσώς ότι διαγράφουν σχόλια και αναγνώστες που τόλμησαν να εκφέρουν αρνητική άποψη. Κανένας μας δεν αποτελεί θέσφατο και όλοι μας έχουμε περιθώριο βελτίωσης. Άλλωστε όταν αποφασίζει κάποιος να γίνει συγγραφέας και να εκδώσει, πρέπει να είναι αποφασισμένος να εκτεθεί..

Με στενοχωρεί επίσης η κλίκα και η διαπλοκή που δυστυχώς δυστυχέστατα υπάρχει στο χώρο. Περισσότερο όμως με ενοχλούν οι ανυπόστατες δηλώσεις περί επιτυχίας που σκοπεύουν στον εντυπωσιασμό και στην αύξηση των πωλήσεων, μια τακτική δηλαδή μήπως και επιφέρει στην τελική, την επιτυχία που ονειρεύονται οι συγκεκριμένοι δημιουργοί. Γιατί επιτυχημένοι είναι όλοι αλλά σε διαφορετική κλίμακα. Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι καλό είναι να παραμείνουμε  πραγματικά σεμνοί και δεκτικοί ώστε να γίνουμε καλύτεροι. Μα κυρίως να γίνουμε αλληλέγγυοι και να μην δημιουργούμε κόντρες. 

Με βάση αυτά, η απάντηση για τη δεύτερη ερώτηση σου είναι πως αν εκλείψουν τα παραπάνω θα αλλάξει άρδην και προς το καλύτερο ο συγγραφικός χώρος.

 Ας μιλήσουμε για το τελευταίο σου βιβλίο με τίτλο  «Σημάδια» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις  Άνεμος. Πες μας δύο λόγια για την ιστορία που μας μεταφέρεις.  

Στα Σημάδια η ιστορία χωρίζεται σε δύο μέρη, τα οποία θα μπορούσα άνετα να τα παραλληλίσω με τις δύο όψεις του νομίσματος, αφού οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε δύο πλευρές, την αθέατη που κρύβουμε επιμελώς και την αρεστή που προβάλλουμε με ιδιαίτερο ζήλο προς το ευρύ κοινό.

Το πρώτο μέρος βουτάει στα σκοτάδια της ψυχής, εκεί όπου οι εμμονές και η αρρωστημένη δίψα για εκδίκηση και δολοπλοκίες κατοικοεδρεύουν και δημιουργούν ψυχολογικό πόλεμο και θύματα διαπράττοντας εγκλήματα. Κοντολογίς  είναι το σκοτεινό  μέρος του βιβλίου, το οποίο περιγράφει τις συνθήκες των φυλακών όπου βρέθηκε η Ντάλια εξαιτίας του ασυνείδητου συζύγου της, την αποφυλάκιση της και όσα την περίμεναν στον έξω κόσμο. Δηλαδή τις παρενοχλήσεις και τους εκβιασμούς, μα κυρίως την άθλια υπενθύμιση του παρελθόντος της. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν σε αφήνουν να αγιάσεις με τίποτα. Και σε αυτούς, σύμφωνα με την ηρωίδα πρέπει να δίνεις τα ανάλογα κάποια στιγμή. Ποια στιγμή; Όταν κινδυνεύει η ζωή η δική σου και όσων αγαπάς.

Το δεύτερο πραγματεύεται την ελπίδα, τον ιδανικό και ανυπέρβλητο έρωτα, την πίστη και την αυταπάρνηση, χωρίς να υπολείπεται σε ένταση αφού οι ανατροπές στο δεύτερο μέρος είναι περισσότερες και μεγαλύτερες. Σε αυτό έχουμε την Γιοβάννας και τον Θοδωρή, που δεν έπαψαν να αναζητούν την χαμένη τους αδερφή, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να ανοίγουν τάφους για να τη βρουν.  Κλείνοντας θα πρόσθετα πως ο αναγνώστης θα συνειδητοποιήσει επίσης, την τεράστια σημασία του ‘Αν’. Των πιθανοτήτων δηλαδή και των συνεπειών που επιφέρει μια μικρή απόκλιση από την υποτιθέμενη ομαλή πορεία των γεγονότων.

Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η συγγραφή του και η μεταπήδηση από την ελπίδα στην απελπισία και την προδοσία στην πίστη;

Όσο εύκολο ή δύσκολο είναι για τον καθένα και στην πραγματική ζωή. Άλλος ανταπεξέρχεται εύκολα σε δύσκολες καταστάσεις κι άλλος δυσκολότερα. Έπειτα ο άνθρωπος έχει όλα τα στοιχεία που αναφέρεις μέσα του και τα οποία επιστρατεύονται σε ακραίες καταστάσεις. Αν λοιπόν ζεις και ο ίδιος την ιστορία που γράφεις, μεταπηδάς κατά περίπτωση από το ένα συναίσθημα στο άλλο.

Η ιστορία είναι γεμάτη ανατροπές,  πόσο ρίσκο είναι αυτό για έναν συγγραφέα που πρωταρχικός σκοπός του είναι να κρατήσει και την αληθοφάνεια στο έργο του; Εσένα σε δυσκόλεψε αυτό το κομμάτι;

Ωραία ερώτηση! Χαίρομαι που πιστεύεις ότι η ιστορία μου είναι ανατρεπτική.  Ας ξεκινήσω λοιπόν την απάντηση με μία φράση που θα κατανοήσετε πλήρως στις επόμενες σειρές: «Και ο ήλιος κρύβεται όταν πυκνώνουν βαριά σύννεφα αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Ξεκινώντας από αυτή τη διαπίστωση, θα έλεγα ότι υπάρχουν φορές που η πραγματικότητα είναι απείρως πιο ανατρεπτική από τις ιστορίες που γράφουν οι συγγραφείς. Θα έλεγα επίσης ότι όταν η ιστορία σου είναι αυθεντική και γραμμένη με ‘ψυχή’ δεν υπάρχει τέτοιος φόβος, αρκεί να μπορείς να αποβάλλεις τα προσωπικά σου κριτήρια. Εννοώ δηλαδή πως αν κάτι από αυτά που διαβάζουμε  δεν έχει συμβεί σε εμάς και δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε, δεν σημαίνει ότι δεν συνέβη σε κάποιους άλλους. Υπό αυτή την έννοια δεν αποτελεί ρίσκο, ούτε χάνεται η αληθοφάνεια. Άλλωστε είναι γνωστό ότι η τέχνη αντιγράφει τη ζωή και η ζωή την τέχνη. Όσο για την τελευταία σου υποερώτηση,  δεν θα έλεγα ότι με δυσκόλεψε ιδιαίτερα, καθότι η ηλικία μου και οι εμπειρίες μου έχουν προσφέρει άπειρα ανατρεπτικά παραδείγματα. Ανατροπές που εμφανίζονται από το πουθενά και σε ανύποπτη στιγμή όπου όλα κυλούν ήρεμα και ομαλά.

Περίληψη:

Ποιο είναι το πιο ασυγχώρητο αμάρτημα; Η τυφλή εμπιστοσύνη που έδειχνε η ηρωίδα Ντάλια στον άντρα της κι εκείνος την έστειλε στη φυλακή, διαπράττοντας στο όνομά της σοβαρά ποινικά αδικήματα. Από το αποστειρωμένο περιβάλλον του σπιτιού της, βρέθηκε σε έναν τόπο όπου για να επιβιώσει δημιούργησε φιλίες καρδιάς κι έναν εχθρό θανάσιμο. Έναν τρομερό «εφιάλτη», ο οποίος επιστρέφει από τα παλιά, διψώντας για εκδίκηση, απειλώντας να εξοντώσει την ίδια και όσους αγαπά.

Πόσα ψέματα λένε οι άνθρωποι; Πολλά· αλλά κάποια είναι τόσο μεγάλα που χρειάζονται ταφόπλακα για να σκεπαστούν. Πόσο κοστίζει μια επίμονη σεξουαλική παρενόχληση κι ένας εκβιασμός; Τόσο πολύ που μπορεί να χάσεις και τη ζωή σου. Μα αν θέλεις να αποφύγεις τις τραγωδίες και να οδηγηθείς στη λύτρωση πριν να είναι αργά, παρατήρησε τα σημάδια.

Σημάδια και φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες που –μέσα από συνεχείς ανατροπές, δολοπλοκίες, απιστίες και απρόσμενες αποκαλύψεις–, θα κάνουν την Ντάλια να συνειδητοποιήσει πως τα πραγματικά κίνητρα των ανθρώπων είναι βαθιά κρυμμένα, πως τα αληθινά «διαμάντια» μπορεί να κρύβονται μέσα στην ακραία ανέχεια και απαξίωση, ενώ ο έρωτας ενίοτε εμφανίζεται αναπάντεχα, αφού η ζωή υφαίνει τα πιο ευφάνταστα σενάρια, καθώς η Ειμαρμένη συχνά παρεμβαίνει αυθαίρετα κι αναίτια ανατρέποντας τα σχέδιά της.

Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που καθηλώνει και συγκινεί τον αναγνώστη με τους αλησμόνητους ήρωες και την ευρηματική και πρωτότυπη πλοκή του.

Πες μου δύο λόγια για τους κύριους χαρακτήρες του βιβλίου σου, για να τους γνωρίσουμε μέσα από τα δικά σου μάτια.

Η Ντάλια ως πρωταγωνίστρια του έργου είναι μια γυναίκα με ελάχιστες εμπειρίες, αφελής θα έλεγε κάποιος, που ωστόσο δεν ισχύει καθώς μας αποδεικνύει περίτρανα πως διαθέτει ισχυρό ένστικτο επιβίωσης αλλά και δικαίου, κάτι που σπανίζει στις μέρες μας. Επιπλέον δεν χάνει ποτέ την ελπίδα της και αγαπάει δυνατά. Η Αννέτα, μια ιδιαίτερα αγαπημένη ηρωίδα που μας δείχνει την αυταπάρνηση και την δύναμη της αληθινής φιλίας. Μια γυναίκα αντράκι με μπέσα και τσαγανό. Η Γιοβάννα που ως παιδί υπήρξε δυναμίτης και που εξελίχθηκε σε μια ήρεμη δύναμη, πιστή μέχρι θανάτου στις αξίες και στα ιδανικά της. Ο Θοδωρής, μια φυσιογνωμία με αγνή και ανόθευτη ψυχή, στοιχεία που δεν συναντάς συχνά σήμερα. Ο Σωκράτης που νόμιζε ότι με την εκθαμβωτική ομορφιά του θα τύφλωνε τους πάντες, για να μπορεί να θρέφει ανενόχλητος την αλαζονεία του.

Αυτοί και μερικοί ακόμη ήρωες και αντιήρωες που πλαισιώνουν τους κυρίαρχους του παιχνιδιού, αλλά δεν θα τους αναφέρω για να μη γίνω κουραστική.

Δικά σου στοιχεία υπάρχουν στους χαρακτήρες που έχεις δημιουργήσει; Κάποιος που σε γνωρίζει θα αναγνωρίσει ποια είναι αυτά διαβάζοντας το βιβλίο;

Όποιος συγγραφέας ισχυρίζεται το αντίθετο ψεύδεται  στον καθρέφτη του.  Είναι αδύνατον να μην υπάρξει το ψυχικό αποτύπωμα του δημιουργού. Διαφορετικά θα είναι ένα έργο άψυχο… Το θεωρώ εξωφρενικό να αποτυπώσεις χιλιάδες λέξεις και να μη σε εκφράζει καμία.

Όσο για μένα, από ότι λέει και ο εκδότης μου, η ηρωίδα μου Ντάλια έχει το δικό μου πείσμα κι ενώ επιλέγει την καλοσύνη ενίοτε μπορεί και να αγριέψει όταν το παρατραβήξουν… Εγώ βέβαια θα έλεγα ότι και η ηρωίδα Γιοβάννα την οποία θεωρώ συμπρωταγωνίστρια του έργου, αφού πρωταγωνιστεί στο βιβλίο που διαβάζει η Ντάλια  και την οποία υπεραγαπώ, διατηρεί την απίστευτη πίστη  και τις αντοχές που έχω κι εγώ για αυτά που αγαπάω πολύ, παρόλο που της άλλαξα τον αδόξαστο.

Τι θα έλεγες σε κάποιον που διστάζει να διαβάσει το έργο σου, για να του αλλάξεις γνώμη;

Πρώτα από όλα θα του έλεγα ότι η λογοτεχνία δεν είναι πεπατημένη και να δοκιμάζει διαφορετικά είδη και νέους συγγραφείς που θα του προσφέρουν κάτι φρέσκο, αν υποθέσουμε ότι ο δισταγμός του πηγάζει από αυτό. Για να τον πείσω περισσότερο όμως, θα δανειζόμουν λόγια από τις απόψεις και τις κριτικές με τις οποίες με τίμησαν πολλοί ανεξάρτητοι αναγνώστες που δεν με γνώριζαν καθόλου.  Αλλά και από όσους  με γνωρίζουν και τις μοιράστηκαν και οι οποίοι με γνώρισαν και έγιναν φίλοι μου  μέσα από τα προηγούμενα βιβλία μου, κάτι που το θεωρώ ιδιαίτερα τιμητικό και τίμιο.

Αν θέλουν λοιπόν να διαβάσουν μια δυνατή ιστορία που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα σε πλοκή και θεματολογία, να επιλέξουν τα Σημάδια. Γιατί αυτό το βιβλίο δεν το διαβάζεις απλώς, σε σημαδεύει, το βιώνεις, όπως είπαν και οι αγαπημένες μου Γεωργία Αρβανίτη και Εύα Νάτση, με την οποία συνδεθήκαμε μέσω αυτού του βιβλίου.  Να το διαλέξει επειδή θα διαβάσει δύο βιβλία σε ένα,  αφού η ηρωίδα μου διαβάζει κι εκείνη ένα βιβλίο που της αλλάζει εντελώς τη ζωή. Να αλλάξει γνώμη και να χαθεί στις σελίδες του, για να ανακαλύψει πως οι ζωές των ανθρώπων περιπλέκονται αξιοθαύμαστα και μαγικά και πως οι δύο παράλληλες ιστορίες γίνονται μία. Να το επιλέξει επειδή όπως είπε μια ακόμη αγαπημένη, η Γεωργία Ρεττετάκου, όπως και οι περισσότεροι από τους αναγνώστες του, είναι ότι καλύτερο διάβασαν φέτος. Τελειώνοντας -για να μην κουράζω- θα τους έλεγα ότι είναι μια ευκαιρία να καταλάβουν τα ‘Αν’. Τι θα συνέβαινε αν… εννοώντας τις μικρές αποκλίσεις στη ροή της καθημερινότητας, οι οποίες μπορεί να μας αλλάξουν δραματικά την πορεία της ζωής μας.

Θα ήθελα επίσης να ομολογήσω στο σημείο αυτό, ότι έτσι μου έρχεται να σβήσω όσα έγραψα παραπάνω από τον φόβο μου. Φόβος μήπως αυτοί που μας διαβάζουν νομίσουν ότι την ψώνισα. Όμως οφείλω να σεβαστώ και να ευχαριστήσω τα υπέροχα μοιράσματα τους, τα οποία βρίσκονται και σε κοινή θέα στο προφίλ μου για όποιον θέλει να διαπιστώσει του λόγου το αληθές.

Αυτόν τον καιρό ετοιμάζεις κάτι νέο; Τι να περιμένουμε από σένα μελλοντικά; 

Ναι. Τώρα το πότε θα τελειώσει με τη σχολή και τις εξεταστικές είναι άλλο θέμα. Το βιβλίο αυτό λοιπόν θα είναι εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα σε θεματολογία και δομή. Θα είναι αστυνομικό με πολιτικές όμως προεκτάσεις. Εγώ θα το ονόμαζα (αν μου επιτρέπεται αυτός ο όρος) σύγχρονο αστυνομικό και πολιτικό θρίλερ, το οποίο αγγίζει ιδιαίτερα λεπτά θέματα -και τα οποία δεν θέλω να αποκαλύψω ακόμη-  δεν έχει καθόλου κομματικές αποχρώσεις και διαδραματίζεται εκτός της πολιτικής μας σκηνής. Και αυτό το διευκρινίζω γιατί κάποιοι αποφεύγουν τα πολιτικά βιβλία όπως ο διάολος το λιβάνι, κάτι που συνέβαινε και σε μένα όταν ήμουν νεότερη.  Εδώ το πολιτικό στοιχείο είναι αφορμή για την εξέλιξη της ιστορίας παρότι υπαρκτό και αληθές και όχι η αιτία που το επέλεξα.

Δεν σου κρύβω, ότι έχω την αίσθηση ότι αυτό το βιβλίο, αν αξιωθώ και το τελειώσω, θα ενοχλήσει… Παρόλα αυτά πιστεύω ότι οι συγγραφείς δεν οφείλουν να χαϊδεύουν μόνο τα αυτιά του αναγνωστικού κοινού, αλλά και να τα ξεβουλώνουν. Οφείλουν όμως να μη βαλτώνουν και να παραδίδουν στους αναγνώστες τους καινούρια πράγματα, που δεν θα πατάνε στην ίδια συνταγή. Το μόνο χαρακτηριστικό που μπορεί να διατηρήσει ένα συγγραφέας στο ακέραιο με το πέρασμα του χρόνου, είναι η γραφή του.  Αυτή και μόνο αυτή δικαιούται να λειτουργεί όπως η υπογραφή του.

Θα δοκιμαζόσουν σε κάποιο άλλο είδος λογοτεχνίας πέρα του κοινωνικού κι αν ναι, σε ποιο;

     Νομίζω ότι ήδη το έχω κάνει αυτό. ‘Τα Ημερολόγια Λένε Πάντα Την Αλήθεια’, το πρώτο μου βιβλίο, είναι κοινωνικό και πραγματεύεται την ενδοοικογενειακή βία, σε αρκετές εκδοχές της. Στο δεύτερο ‘Μέσα απ’ τη λάσπη’, είναι εντελώς διαφορετικό. Είναι περιπετειώδες με αστυνομική πλοκή, μα παρότι κατατάσσεται στα αστυνομικά, εμπεριέχει αρκετά κοινωνικά στοιχεία. Ιδανικά θα το ονόμαζα αστυνομικό-περιπετειώδες. Τα ‘Σημάδια’ δε, είναι ένα σύγχρονο ψυχολογικό θρίλερ που ωστόσο βουτάει και σε κοινωνικά θέματα. Θεωρώ ότι δεν γίνεται να απουσιάζουν από κανένα βιβλίο τα κοινωνικά αφού ακόμη και τα ερωτικά μυθιστορήματα, περιέχουν αχνές κοινωνικές αποχρώσεις. Ο έρωτας,( και διόρθωσε με αν κάνω λάθος) αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα και αναπόσπαστα συστατικά της κοινωνίας. Όπως και τα διάφορα εγκλήματα, οι φόνοι, η σωματεμπορία, τα ναρκωτικά, οι παραχαράξεις και η παιδοφιλία, που ενώ άπτονται του αστυνομικού, αποτελούν κοινωνικές παθογένειες.

Δώρα σε ευχαριστώ ολόψυχα για το χρόνο σου, εύχομαι περισσότερος κόσμος να γνωρίσει την πένα σου και να την αγαπήσει. Θα ήθελες,  κλείνοντας,  να στείλεις ένα μήνυμα σε όσους μας διαβάζουν αυτή τη στιγμή;

Εγώ ευχαριστώ για την όμορφη κουβέντα μας την οποία και απόλαυσα πραγματικά.  Μου έδωσαν πολύ δυνατή πάσα οι ερωτήσεις σου. Ήταν τόσο εύστοχες και ποικίλες που, μου πρόσφεραν τη δυνατότητα να  εκφράσω και να αναπτύξω τις σκέψεις μου εύκολα. Μα κυρίως ευχαριστώ για τις όμορφες και εμψυχωτικές ευχές σου Νεκταρία μου! Να πω επίσης ότι χάρηκα ιδιαίτερα που μέσω αυτής της συνέντευξης μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω έναν ζεστό και όμορφο άνθρωπο όπως εσύ.

Θα ήθελα να πω σε όσους μας διαβάζουν, να μην εγκαταλείπουν το όνειρο τους.  Γιατί το όνειρο δεν είναι κάτι έξω από μας, αλλά ένα στοιχείο της ύπαρξης μας, ένας παράγοντας αν θέλεις, ο οποίος καθορίζει πολλές φορές τη ζωή μας. Κοντολογίς, όταν εγκαταλείπουμε το όνειρο μας, είναι σαν να εγκαταλείπουμε τους εαυτούς μας. Επομένως, όσος καιρός και αν περάσει, αν υπάρχει ακόμη μέσα μας και δεν έχει διαβρωθεί ή ξεψυχήσει, όλοι μπορούμε να το ακολουθήσουμε, αρκεί να το θέλουμε πραγματικά.

Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε και σας εύχομαι να τα καταφέρετε!!