Νίκη Πηλείδου: Το κυριότερο πράγμα που μου δίδαξε η συγγραφή είναι πως τίποτα δεν μπορεί να είναι τέλειο!

Βιογραφικό

Η Νίκη Πηλείδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη ένα χειμωνιάτικο απόγευμα του 1992. Ζει στη Νέα Σάντα του νομού Κιλκίς με τον σκύλο της τον Τσίκο. Σπούδασε νοσηλευτική μα δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα. Δούλευε τα καλοκαίρια στη Χαλκιδική και τα τελευταία χρόνια έχει τη δική της επιχείρηση εστίασης. Άρχισε να γράφει από πολύ νεαρή ηλικία, και αν και κανένας δεν την παρότρυνε, ούτε την ενθάρρυνε να ασχοληθεί επαγγελματικά, εκείνη συνέχισε να το κάνει. Δεν θα την ακούσετε ποτέ να λέει πως ήθελε να γίνει συγγραφέας, καθώς μέσα της ήξερε πως ήταν πάντα. Το όνειρό της είναι να γράφει ιστορίες που ο κόσμος να αγαπάει να διαβάζει και οι χαρακτήρες της να βρουν το φανατικό κοινό που τους αξίζει.

Ε: Νίκη, καλωσήρθες στα Λογοτεχνικά Ταξίδια, πες μας δυο πράγματα για σένα ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα.

Α: Καλώς σε βρήκα Νεκταρία μου και ευχαριστώ για αυτή την πρόταση. Ζω λοιπόν σε ένα ποντιακό χωριό του νομού Κιλκίς, την Νέα Σάντα. Οπότε καταλαβαίνετε πως μεγάλωσα με ποντιακά και λύρα. Σπούδασα νοσηλευτική αλλά δεν ασχολήθηκα ποτέ με αυτό καθώς η καρδιά μου και ο νους μου ήταν αλλού. Για αρκετά χρόνια δούλευα εποχιακά, κυρίως τα καλοκαίρια και αργότερα άνοιξα την δική μου επιχείρηση όπου επιτέλους έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο να ασχοληθώ με αυτό που πραγματικά αγαπώ. Την συγγραφή.

Ε: Πως πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με τη συγγραφή και ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου δίδαξε ως τώρα; 

Α: Δεν ήταν ακριβώς απόφαση να ασχοληθώ αλλά περισσότερο ανάγκη καθώς αν δεν το έκανα θα ανατιναζόταν το κεφάλι μου, κάπως έτσι! Ήμουν στην αρχή περίπου της εφηβείας, έτσι ανάμεσα σε υπαρξιακές κρίσεις και ορμόνες που τρελαίνονται έκατσα και άρχισα να γράφω για να μην χάσω το μυαλό μου. Το κυριότερο μάθημα που μου δίδαξε η συγγραφή είναι πως τίποτα δεν μπορεί να είναι τέλειο. Τίποτα. Αν πιάσεις ένα χειρόγραφο στα χέρια σου εκατό φορές και τις εκατό θα διορθώσεις κάτι. Απλά αγάπησέ το όπως είναι, εμπιστέψου τον εαυτό σου και στείλε το στην ευχή του Θεού.

Ε: Λες πως δε θα σε ακούσουμε ποτέ να λες ότι είσαι συγγραφέας. Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι;

Α: Είναι μεγάλη μου τιμή και χαρά να ανήκω σε αυτόν τον κλάδο και εννοείται πως αυτοπροσδιορίζομαι ως συγγραφέας. Αυτό που έχω πει είναι πως από μικρή ακόμη, δεν έλεγα πως ήθελα να γίνω συγγραφέας, καθώς μέσα μου ήξερα πως ήμουν πάντοτε. Και ήμουν από την πρώτη στιγμή που έγραψα εκείνη την πρώτη λέξη στο χαρτί.

Ε: Πώς σου φάνηκε η διαδικασία της έκδοσης; Τι θα έλεγες σε συγγραφείς που διστάζουν να κυνηγήσουν το όνειρό τους;

Α: Η διαδικασία της έκδοσης αν και τρομερά χρονοβόρα ήταν υπέροχη. Δεν ήμουν ποτέ πιο ευτυχισμένη στη ζωή μου. Σίγουρα έκανα λάθη σε συζητήσεις με εκδοτικούς και λοιπά αλλά δεν θα άλλαζα τίποτα. Εξάλλου πλέον ξέρω μερικά πράγματα παραπάνω. Έχω φίλες και φίλους που γράφουν αλλά φοβούνται πολύ την απόρριψη. Η απάντηση μου σε αυτό είναι πως και τον «Άγγελο της Ερήμου» τον απέρριψαν δύο φορές. Η απόρριψη δεν σημαίνει τίποτα. Υπομονή και πίστη στον εαυτό σου. Αν ξέρεις πως αυτό που έγραψες αξίζει να διαβαστεί τότε μην σταματάς σε τίποτα και υπόσχομαι πως το ταξίδι που θα ξεκινήσει θα σε πάει μόνο σε όμορφα μονοπάτια.

Ε: Το βιβλίο σου με τίτλο «Ο άγγελος της ερήμου» είναι το πρώτο σου έντυπο. Σε ποια κατηγορία ανήκει; Είναι ρομαντικό, κοινωνικό, περιπετειώδες; Εσύ πώς θα το σύστηνες στους αναγνώστες που θα ήθελαν να το διαβάσουν;

Α: Είναι και τα τρία που ανέφερες. Αν έπρεπε ωστόσο να το εντάξω σε μία μόνο κατηγορία θα έλεγα αισθηματικό, είναι όμως πολλά περισσότερα. «Ο Άγγελος της Ερήμου» είναι μία ιστορία για δύο ανθρώπους που συναντιούνται εκεί που όλα μοιάζουν να καταρρέουν. Κυριολεκτικά. Συναντιούνται για πρώτη φορά εν μέσω πολέμου. Είναι ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα που γεννιέται μέσα στις αντιξοότητες και για την δύναμη της αγάπης να γιατρεύει ακόμη και τις πιο βαθιές πληγές.

 {...}

«Θα ορκιζόμουν πως σχεδόν προσπαθείς να με κάνεις να νιώσω άσχημα για τις πράξεις μου, άγγελε. Αλλά δεν σου είπα ποτέ πως ήμουν καλός. Γιατί περιμένεις από εμένα να φερθώ ανάλογα»; τα πόδια μου βρήκαν τις άκρες των παπουτσιών της αλλά δεν κουνήθηκε. Υπήρχαν μερικά μέτρα μέχρι το αμάξι αλλά δεν έκανε προς τα πίσω. «Θέλεις να μάθεις σε τι πιστεύω; Στα λεφτά πιστεύω, άγγελε. Οπότε μην φανταστείς ούτε για ένα λεπτό», έκανα ένα βήμα μπροστά ενώ εκείνη για πρώτη φορά έκανε ένα πίσω, «ότι δεν θα φύτευα μία σφαίρα», το χέρι μου ανέβηκε από τον πήχη της στο μπράτσο της που έτρεμε, «στο όμορφο, μικρό σου κεφαλάκι», άλλο ένα βήμα ώσπου πλέον άγγιξε το αμάξι, τα χέρια μου πλέον στο λαιμό της, «αν αυτή η σφαίρα δεν μου στοίχιζε μισό εκατομμύριο. Το κατάλαβες»; έσφιξα τα δάχτυλά μου γύρω από το λαιμό της αρκετά ώστε να την κάνω να σηκωθεί στις μύτες των ποδιών της.

{...}

Ε: Πες μας δύο λόγια για το βιβλίο σου. Με τι πραγματεύεται;

Α: Στον Άγγελο της Ερήμου θίγονται πολλά θέματα όπως ο πόλεμος, η τρομοκρατία, η κακοποίηση και ο σεξισμός. Ο απώτερος σκοπός μου δεν ήταν ακριβώς να γράψω απλά και μόνο μία ιστορία αγάπης. Ήθελα να γράψω για την δύναμη αυτής αλλά και για την βαρύτητα και τη σημασία που έχει η ελευθερία και η λύτρωση της ψυχής. Είναι ένα μυθιστόρημα για δύο βαθιά πληγωμένους ανθρώπους που καλούνται να επιβιώσουν όχι μόνο από τους εξωτερικούς κινδύνους, αλλά και από τους δικούς τους προσωπικούς δαίμονες. Μέσα από το σκοτάδι γεννιέται ένας έρωτας απρόβλεπτος, καταλυτικός, που αλλάζει τα πάντα, ακόμη και τους ίδιους. Μιλάει για την ανάγκη της αγάπης να αναμετρηθεί με το παρελθόν και να ανοίξει τον δρόμο προς την λύτρωση. 

Ε: Σύστησέ μας τους πρωταγωνιστές σου- ποιοι είναι; Τι τους καθοδηγεί; Τι τους χωρίζει και τι τους ενώνει;

Α: Θα αρχίσω φυσικά με τον Ντόμινικ Σεντ Τζον ο οποίος είναι πρώην αστυνομικός από το Λος Άντζελες που τα τελευταία χρόνια ζει στη Σιέρα Λεόνε κάνοντας ένα σωρό δουλειές που δεν μπορεί να κάνει κανένας άλλος. Είναι ένας άντρας που ζει μόνος και απομονωμένος, δεν έχει αδυναμίες και πάθη, είναι απλά μια πολεμική μηχανή. Κρύβει ένα σωρό μυστικά και πληγές μέσα του και αυτός είναι ο λόγος που αποφεύγει κάθε ανθρώπινη επαφή. Η Μία Κονστάνζια από την άλλη είναι φως και ελπίδα μαζί. Είναι εθελόντρια γιατρός από την Ισπανία που σκοπός της ζωής της είναι να σώσει όσους περισσότερους ανθρώπους μπορεί. Αν και εκ πρώτης όψεως οι δυο τους μοιάζουν πολύ αντίθετοι η αλήθεια είναι πως δεν είναι πραγματικά. Έχουν και οι δύο ένοχα μυστικά, δαίμονες στην ψυχή τους και πολλές πληγές που τους έχουν διαμορφώσει. Ο Ντόμινικ καθοδηγείται απλά και μόνο από τα ένστικτά του, ενώ η Μία από την ανάγκη της να βρει την λύτρωση και την γαλήνη. Τους χωρίζουν κόσμοι ολόκληροι, κοσμοθεωρίες και καθημερινότητες. Τους ενώνει ένα και μόνο πράγμα: το τραύμα. Οι πληγές που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά. Είναι δύο ψυχές που έχουν μάθει να επιβιώνουν στη σιωπή. Κι όμως βλέπει ο ένας τον άλλον όπως πραγματικά είναι. Χωρίς όρους, χωρίς να κρίνουν. Απλά αποδέχονται το σκοτάδι του καθενός και αναγνωρίζονται. Κι αυτό είναι ίσως πιο δυνατό από τον έρωτα.

Ε: Γιατί διάλεξες η ιστορία αυτή να διαδραματίζεται σε ένα τόσο άγονο και επικίνδυνο μέρος;

Α: Αρχικά μία τέτοια ιστορία δεν θα μπορούσε να διαδραματιστεί πουθενά αλλού. Διάλεξα την Αφρική και αυτές τις έξι χώρες για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Πρώτον, οι αντιθέσεις που κρύβουν. Η Σομαλία για παράδειγμα είναι ένας υπέροχος τουριστικός προορισμός με πανέμορφες λευκές παραλίες μα ταυτόχρονα εκεί δρα και μία από τις μεγαλύτερες τρομοκρατικές οργανώσεις του Κόσμου, η Αλ Σαμπάαμπ. Η Κένυα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα χλωρίδας της Αφρικής, με ερήμους και ζούγκλες, μα το ποσοστό σεξουαλικής κακοποίησης είναι τεράστιο. Η Σιέρα Λεόνε έχει ένα από τα πλουσιότερα υπεδάφη του κόσμου, κυρίως διαμάντια, και οι άνθρωποί της είναι από τους φτωχότερους της γης. Τρομερές αντιφάσεις. Πόλεμος, τρομοκρατικές επιθέσεις, κλέφτες της ερήμου στο Νότιο Σουδάν, είναι μόνο λίγες από τις περιπέτειες που καλούνται να αντιμετωπίσουν ο Ντόμινικ και η Μία. Δεν ήταν όμορφο ή εύκολο να γράψω για την φρίκη του πολέμου αλλά ήταν πέρα ως πέρα αληθινό. Ο δεύτερος λόγος που διάλεξα την έρημο της Αφρικής είναι γιατί πιστεύω πως ο κόσμος μερικές φορές έχει την ανάγκη να διαβάσει κάτι σκληρό που από μέσα του ανθίζει κάτι όμορφο. Δεν ήθελα να γράψω μία απλή ιστορίας αγάπης όπως είπα αλλά κάτι που θα άφηνε ένα σημάδι, ένα αποτύπωμα. Αν το κατάφερα οι ήρωές μου μπορούν να με συγχωρήσουν που τους ταλαιπώρησα τόσο πολύ.

Ε: Τι να περιμένει ο αναγνώστης ανοίγοντας τις σελίδες του βιβλίου σου;

Α: Σίγουρα να περιμένει πως θα συγκινηθεί. Πολύ. Όπως είπα είναι μία σκληρή ιστορία που αγγίζει ευαίσθητα θέματα μα οδεύει προς την ολοκλήρωση της ανθρώπινης ψυχής και την λύτρωση αυτής. Θα ταυτιστεί σε σημεία με τον Ντομ και σε άλλα με τη Μία. Θα νευριάσει με τον αποκαλούμενο “Άντρα” των σκέψεων του Ντόμινικ που τον καθοδηγεί και τον ελέγχει, ο οποίος δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πρόσωπο που αναγκάστηκε να δημιουργήσει ο ίδιος για να επιβιώσει. Θα θυμώσει με την ζωή, θα λυπηθεί για τους ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Ενδεχομένως να θυμώσει και μαζί μου. Μα θα πάρει ένα πολύ σημαντικό μάθημα για τη ζωή. Και αυτό είναι πως: «Η ζωή δεν θα σου δώσει ποτέ αυτό που θέλεις. Θα σου δώσει όμως αυτό που χρειάζεσαι.» Τώρα διαβάστε το άλλη μία φορά αυτό και έπειτα διαβάστε και τον «Άγγελο της Ερήμου» για να το καταλάβετε.

Ε: Υπήρξε κάτι που σε προβλημάτισε γράφοντάς το και πως το ξεπέρασες; Και υπήρξαν στιγμές που αμφέβαλες για το αν η έκδοση ήταν ο σωστός δρόμος;

Α: Σίγουρα φοβόμουν να πάω στα μονοπάτια της ερήμου και να γράψω μία τόσο σκληρή ιστορία. Δεν το είχα ξανακάνει. Άλλωστε έγραφα από μικρή βιβλία φαντασίας και «Ο Άγγελος της Ερήμου» ήταν η πρώτη μου απόπειρα να γράψω κάτι που να ξεφεύγει από τον κόσμο του φανταστικού, κατά πολύ. Είχα όμως ανάγκη να γράψω αυτή την ιστορία και πιστεύω πως η συγγραφή είναι αυτό ακριβώς. Μία ανάγκη να πεις κάτι όσο άσχημο και σκοτεινό και τρομακτικό κι αν είναι. Δεν αμφέβαλλα ποτέ πως ο δρόμος αυτού του βιβλίου τελείωνε με την έκδοσή του. Ήθελα να γνωρίσει ο κόσμος το σκοτάδι του Ντομ και το φως της ψυχής της Μία. Ήθελα και εξακολουθώ να θέλω να τους αγαπήσει και φυσικά να τους αντέξει. Γιατί κάποιες ιστορίες δεν ζητούν απλώς να τις διαβάσεις, αλλά να τις αντέξεις.

{...}

 «Δεν ήταν ποτέ γραφτό να ημερεύσω το τέρας Ντομ. Ήταν γραφτό να το σώσω και γιατί όχι να το αγαπήσω», τα μάτια της δάκρυσαν άλλη μία φορά αστράφτοντας κάτω από το φως του φεγγαριού. «Πες μου ότι το έσωσα Ντομ», με παρακάλεσε.

{...}

Ε: Τι να περιμένουμε από σένα στη συνέχεια; Ετοιμάζεις κάτι νέο;

Α: Έχω αρκετά ολοκληρωμένα έργα στο συρτάρι μου. Μέσα στο 2026 θα εκδοθεί ένα ακόμη βιβλίο με παρόμοια θεματική με τον «Άγγελο της Ερήμου» αλλά με περισσότερο σκοτάδι, πάθος και έρωτα. Θα γίνουν ανακοινώσεις εν καιρώ.

Ε: Πες μας πως σου φαίνεται ο χώρος του βιβλίου, θεωρείς ότι είναι αγγελικά φτιαγμένος ή καραδοκούν κίνδυνοι και δαιμόνια; Θα άλλαζες κάτι αν μπορούσες;

Α: Σίγουρα δεν είναι αγγελικά φτιαγμένος και νομίζω το ξέρεις κι εσύ καλά. Δυστυχώς υπάρχει μεγάλη αδικία ως προς τα έργα των συγγραφέων με τα πνευματικά δικαιώματα και τα λοιπά. Υπάρχουν σίγουρα παγίδες και στα συμβόλαια και με τους εκδοτικούς αλλά έτσι είναι φτιαγμένος αυτός ο κόσμος. Ακόμη κι αν ήθελα να αλλάξω κάτι ή αν θα προσπαθήσω να αλλάξω την επόμενη φορά δεν νομίζω πως θα τα καταφέρω. Δυστυχώς η συγγραφή για τους περισσότερους από εμάς είναι χόμπι και όχι δουλειά. Αν είχα τη δυνατότητα να αλλάξω κάτι αυτό θα ήταν να μπορώ να ζω από αυτό, να δουλεύω και να πληρώνομαι.

Ε: Εκτός από συγγραφέας είσαι κι αναγνώστρια; Βρίσκεις χρόνο να διαβάζεις και ποιο είδος λογοτεχνίας προτιμάς;

Α: Βρίσκω πάντοτε χρόνο να διαβάζω. Ακόμη και μία σελίδα ή ένα κεφάλαιο, απλά μία ώρα την ημέρα. Μπορώ να διαβάσω τα πάντα. Από Κάφκα και Πόε μέχρι Ana Huang. Μπορώ να διαβάσω ρομάντζα, θρίλερ, φαντασίας και κοινωνικά. Τα πάντα. Αυτό που προσπαθώ να κάνω όμως τον τελευταίο χρόνο είναι να διαβάζω Έλληνες συγγραφείς και μόνο. Είμαστε πραγματικά τόσοι πολλοί, με αξιόλογα έργα που αξίζει να αγαπηθούν και να διαβαστούν. Έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου λοιπόν να διαβάσω και να γνωρίσω όσο το δυνατόν περισσότερους Έλληνες συγγραφείς μπορώ.

Ε: Το βιβλίο στην Ελλάδα έχει κοινό; Πιστεύεις σε αυτό που λένε ότι υπάρχουν περισσότεροι συγγραφείς παρά αναγνώστες και τι πιστεύεις πως πρέπει να γίνει για να αγαπηθεί περισσότερο το βιβλίο ειδικά από τους νέους;

Α: Φυσικά και το πιστεύω. Πρόσφατα ήμουν στην Διεθνή Έκθεση βιβλίου στη Θεσσαλονίκη και υπήρχαν περισσότεροι Έλληνες συγγραφείς, για να μην πω για τους ξένους, και όχι αρκετοί αναγνώστες. Δεν ξέρω αν τελικά η αγάπη για την ανάγνωση είναι κάτι που ενθαρρύνεται από την παιδική ηλικία, εμένα για παράδειγμα η μητέρα μου, μου διάβαζε συνέχεια παραμύθια και από μικρή είχα συλλογές με αυτά και αργότερα με μυθιστορήματα, ή αν είναι κάτι που διδάσκεται ή το αναπτύσσουμε στην πορεία. Πάντως ξέρω ανθρώπους που δεν έχουν διαβάσει ποτέ βιβλίο και γνωρίζω και κάποιους που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτά. Ίσως σαν χόμπι να είναι καταδικασμένο να σβήσει, ίσως πάλι να υπάρχει ελπίδα. Τώρα σχετικά με το τι πρέπει να γίνει για να διαβάζουν οι νέοι, θα πω πως πρέπει να τους κόψουμε την πρόσβαση στο ίντερνετ. (αστειάκι, ή και όχι!)

Ε: Νίκη σε ευχαριστώ θερμά για το χρόνο σου, κλείνοντας θα ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα σε όσους μας διαβάζουν;

Α: Κι εγώ σε ευχαριστώ Νεκταρία μου, που μου έδωσες χώρο και χρόνο να μιλήσω για τον εαυτό μου αλλά και για τον «Άγγελο της ερήμου.» Θα ήθελα να στείλω όλη μου την αγάπη στους αναγνώστες μου που αγάπησαν το βιβλίο μου, για τα όμορφα λόγια που μου στέλνουν καθημερινά αν και μερικές φορές δεν προλαβαίνω να απαντήσω σε όλους. Θα ήθελα να πω επίσης ένα τεράστιο ευχαριστώ στους αναγνώστες γενικότερα γιατί αυτοί είναι που κρατούν ζωντανό αυτόν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς δεν θα είχαμε ούτε ISBN ως συγγραφείς ούτε θα βρισκόμασταν στα ράφια των βιβλιοπωλείων και θα είχαμε τα έργα μας ακόμη μέσα στα συρτάρια μας.