Πριν αρκετά χρόνια ξεκίνησα να γράφω ένα βιβλίο που είχα ονομάσει "Ανάσα μου" και που αφορούσε την ιστορία δύο παιδιών που αναγκάστηκαν εξαιτίας ενός παράλογου μίσους, να χωρίσουν. Η αγάπη τους μετατράπηκε σε μίσος και το Ανάσα μου μετατράπηκε σε Εκεί που ανήκω (Για λόγους που δεν θα αναφέρω, γιατί ο χώρος του βιβλίου μερικές φορές είναι... παράλογος!)
Το βιβλίο κυκλοφόρησε, χάθηκε κάπου εκεί ανάμεσα σε χιλιάδες βιβλία που κυκλοφόρησαν και πολλοί έχασαν την ευκαιρία να ζήσουν τον έρωτα της Ήβης και του Χριστόφορου, έναν έρωτα που γκρέμισε κάθε ίχνος μίσους, αλλά και να λύσουν ένα μεγάλο μυστήριο που θα αλλάξει τη ζωή τους.
Η εισαγωγή ήταν ανέκαθεν ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια του βιβλίου και θέλω πολύ να τη μοιραστώ μαζί σας...
Πόσο εύκολο είναι να περάσει κανείς από την αγάπη στο μίσος; Η γραμμή μεταξύ τους είναι τόσο λεπτή και αδιόρατη, που μερικές φορές την περνάμε χωρίς να το καταλάβουμε. Χορεύουμε τριγύρω της σ’ έναν ξέφρενο ρυθμό που μας παρασέρνει χωρίς να το θέλουμε. Ρισκάρουμε κλείνοντας τα μάτια, κρατώντας την ανάσα και χοροπηδώντας από τη λογική στην παράνοια χωρίς να έχουμε ιδέα που μπορεί τελικά να προσγειωθούμε. Ρίσκο. Αν έχεις τα κότσια το παίρνεις το ρίσκο, χωρίς να αναλογιστείς πως μπορεί τελικά να τα χάσεις όλα σε μία κακή ζαριά και, ξάφνου, να μείνεις με τον άσσο στο χέρι, χωρίς να έχεις την παραμικρή ιδέα ποια πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα για να σώσεις την καρδιά σου ή ό,τι της απέμεινε από αυτό τον παιχνίδι που δεν έχει νικητή.
Τι είναι ο έρωτας και το μίσος; Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το πετάς ψηλά κι αναρωτιέσαι σε ποια πλευρά θα προσγειωθεί. Αν νικήσει η αγάπη, τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο φαίνονται. Η ζωή δεν είναι σαν τα παραμύθια που όλοι ζουν καλά, ευτυχισμένοι και χωρίς προβλήματα. Η αγάπη στην πραγματικότητα μπορεί να σου κάνει κακό, εκτός από το να σε λυτρώσει. Εξαιτίας της μπορείς άθελά σου να ζεις για τους άλλους κι όχι για τον εαυτό σου. Αν την αφήσει να σε πείσει να χάσεις τον εαυτό σου, τότε δυστυχώς, το έχεις χάσει το παιχνίδι. Ακόμα κι αν η αγάπη κι ο έρωτας υπερτερήσουν, πρέπει να μάθεις να τους βάζεις όρια. Και αυτό είναι σχεδόν ακατόρθωτο, γιατί όταν αγαπάς πραγματικά δεν μπορείς να παλέψεις ενάντια τους. Η αγάπη για να μην σε καταστρέψει χρειάζεται εγωισμό, να ξέρεις πότε να πρέπει να φεύγεις, πότε να συμβιβάζεσαι αλλά και πότε να μην δέχεσαι κανέναν συμβιβασμό. Κυρίως όμως να είναι ξεκάθαρο το αν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος ή απλά βολεμένος. Χρειάζεται να κοιτάς στα μάτια τον άνθρωπό σου και να ξέρεις πως σε γεμίζει, πως έχεις βρει το άλλο σου μισό που κουμπώνει τέλεια στην ψυχή σου και σου φέρνει εκείνη τη λύτρωση που τόσο πολύ λαχταρούσες.
Αν το νόμισμα προσγειωθεί στην άλλη πλευρά, εκείνη τη σκοτεινή που εμπνέει φόβο, τότε έχεις βρεθεί φυλακισμένος σε έναν δυστοπικό κόσμο από τον οποίο πρέπει να παλέψεις πολύ για να ξεφύγεις. Ή θα αφήσεις το μίσος να ροκανίσει το φως στην ψυχή σου και τη δυνατότητά σου να συγχωρείς και να αγαπάς, ή θα το αφήσεις να σε παρασύρει ακόμα πιο βαθιά στο σκοτάδι, ώσπου το μυαλό σου να γεμίσει με μαυρίλα, εκδίκηση και πόνο που θα τρέφει το τέρας μέσα σου ασταμάτητα. Μπορεί να ξεχάσεις εύκολα πως είναι να αγαπάς, γιατί ο θυμός δεν σε πονάει, σε λυτρώνει. Έτσι τουλάχιστον νομίζει εκείνος που κλείνει την πόρτα στον έρωτα και την αγάπη, αλλά η αλήθειά είναι πολύ διαφορετική. Μετατρέπεσαι σε ένα άψυχο πλάσμα που τρέφεται από τη δυστυχία του άλλου. Που δεν αντέχει να βλέπει ευτυχισμένα πρόσωπα γύρω του και ζει για να τα τραβήξει σε αυτόν τον μαύρο κόσμο, ακόμα και τα άτομα που θέλουν το καλό του. Το μίσος όμως προσφέρει και μία υπέροχη ευκαιρία στους δυνατούς, εκείνους που μπορούν να υπερβούν τα όρια και να τα βάλουν με τον ίδιο τους τον εαυτό. Προσφέρει την υπέροχη ευκαιρία της εξιλέωσης. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη νίκη από εκείνη που σου προσφέρει η διάλυση του σκοταδιού και το πέρασμα στο φως της αγάπης. Πόσοι όμως έχουν αυτή την ψυχική δύναμη; Λίγοι. Αυτή είναι η απάντηση. Λίγοι θέλουν να παλέψουν να βγουν από αυτή την κατάσταση γιατί φοβούνται πως μπορεί να αποκαλύψουν έναν αδύναμο εαυτό που μπορεί να θελήσει κάποιος να τον εκμεταλλευτεί. Όμως, όπως και στην αγάπη, έτσι και στο μίσος, το ρίσκο επιβάλλεται.
Το δικό μου νόμισμα ήταν αναποφάσιστο και δεν έλεγε να διαλέξει πλευρά. Στεκόταν εκεί, όρθιο, να ταλαντεύεται μεταξύ αγάπης και μίσους φανερώνοντας μαύρα σύννεφα στο μυαλό μου που, ευτυχώς, εξαφανίζονταν ξάφνου εξαιτίας του φωτός. Και πάλι από την αρχή. Ίσως να είχα βρει την τέλεια ισορροπία και να μην το ήξερα. Μπορεί, από την άλλη, να μην ήμουν καθόλου ισορροπημένη και ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να γινόταν η καταστροφή μου. Μα δεν θα έμενα με σταυρωμένα τα χέρια. Είχε έρθει η στιγμή να διεκδικήσω ό,τι μου άξιζε. Να πάρω εγώ στα χέρια μου τη μοίρα και να μην την αφήσω πάνω σ’ ένα αναποφάσιστο νόμισμα που νόμιζε πως με έλεγχε.
Comments