Γιώτα Βασιλείου: Έγραφα ιστορίες πριν μάθω καλά καλά να γράφω το όνομά μου σωστά.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ :

Η Γιώτα Βασιλείου μεγάλωσε διαβάζοντας βιβλία και φτιάχνοντας ιστορίες με φανταστικούς φίλους.

Σήμερα ζει στον Πειραιά με τον σύζυγό της και τα αγαπημένα τους κατοικίδια.

Από το 2010 εργάζεται στην οικογενειακή επιχείρηση. Παράλληλα αρθρογραφεί σε βιβλιοφιλικά sites, διατηρεί δύο blogs – το lascritturapovera.blogspot.com για τα κείμενά της και το vivliografika.blogspot.com γιατις αναγνωστικές της περιπέτειες.

Όταν δεν γράφει, ζωγραφίζει ή πειραματίζεται με τη γραφιστική, αποδεικνύοντας ότι η καλλιτεχνική φλέβα δεν ησυχάζει. Από τον Ιανουάριο του 2023 παρακολουθεί μαθήματα δημιουργικής γραφής και άλλες δράσεις που τη βοηθούν να εξελίσσει την αγάπη της για τις λέξεις.

Κείμενά της έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικούς τόμους.

Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Ο Θεριστής τη Νύχτα», κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2025 από τις εκδόσεις Κύφαντα.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:

Γιώτα καλώς ήρθες στα Λογοτεχνικά Ταξίδια. Πες μας δύο λόγια για σένα, για να σε γνωρίσουμε καλύτερα.

Καλώς σας βρήκα! Είμαι η Γιώτα Βασιλείου, μένω στον Πειραιά, γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και διαβάζω λίγο περισσότερο απ’ όσο είναι κοινωνικά αποδεκτό. Εκτός από συγγραφέας (προσφάτως), είμαι διαχειρίστρια του blog και της βιβλιομάδας ΒΙΒΛΙΟγραφικά και εργάζομαι στην οικογενειακή μας επιχείρηση. Ζω με τον σύζυγό μου, τον Στρατή και μια μικρή αγέλη από γάτες και σκύλους, τους αληθινούς ήρωες της καθημερινότητάς μου. Εκτός από το διάβασμα και το γράψιμο, μου αρέσει να ζωγραφίζω, να αναπαλαιώνω έπιπλα και να φτιάχνω παζλ. Όλα αυτά τα κάνω πάντα συνοδεία μουσικής ή audio book γιατί όταν υπάρχει ησυχία στο σπίτι αρχίζουν να βοούν οι φωνές στο κεφάλι μου! Χαχαχα!

Πες μας πώς μπήκε η συγγραφή στη ζωή σου και ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει διδάξει ως τώρα.

Δεν θα έλεγα πως «μπήκε», ήταν πάντα εκεί. Έγραφα ιστορίες πριν μάθω καλά καλά να γράφω το όνομά μου σωστά. Το μεγαλύτερο μάθημα ε; Ότι οι λέξεις, όταν τις σέβεσαι και τις δουλεύεις με αγάπη, μπορούν να γίνουν γέφυρες, για εσένα τον ίδιο μα και για τους άλλους.

Το βιβλίο σου “Ο θεριστής τη νύχτα” είναι το πρώτο σου και ήδη έχει αγαπηθεί πολύ. Πες μας πώς εμπνεύστηκες να γράψεις ένα τόσο ιδιαίτερο θέμα;

Πράγματι, με έχει εντυπωσιάσει το πόσο πολύ το έχει αγαπήσει ήδη ο κόσμος. Για να είμαι ειλικρινής το ένιωθα μέσα μου ότι είχα γράψει κάτι καλό αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει τον αντίκτυπο που θα μπορούσε να έχει στους αναγνώστες.

Πάντα με γοήτευαν τα «σκοτεινά» σημεία της παγκόσμιας ιστορίας και ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης είναι ένα από τα σκοτεινότερα. Αλλά δεν ήθελα να γράψω γι' αυτόν. Ήθελα να μιλήσω για τις πληγές που αφήνει η βία και η εγκατάλειψη, για τις γυναίκες που μένουν στο περιθώριο, για τον φόβο, την παραίτηση, τη δύναμη που γεννιέται μέσα απ’ όλα αυτά. Έτσι γεννήθηκε ο «Θεριστής» − και το αστείο είναι πως ξεκίνησε απλώς ως άσκηση στο μάθημα δημιουργικής γραφής. Στην πορεία, η ιστορία αυτονομήθηκε, απέκτησε δική της φωνή… και με οδήγησε ως το βιβλίο.

Το ψυχολογικό θρίλερ είναι ένα δύσκολο είδος γιατί καλείσαι να παίξεις με το μυαλό του αναγνώστη. Ήταν ένα στοίχημα που ίσως να έβαλες με τον εαυτό σου, η συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου, και πόσο σε δυσκόλεψε το είδος καθαυτό;

Σαν μανιώδης αναγνώστρια ψυχολογικών θρίλερ, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω ότι αυτό είναι ένα είδος πολύ δύσκολο όντως. Ήθελα να γράψω κάτι που να μην το διαβάζει κανείς σαν «μια ακόμη ιστορία για τον Τζακ τον αντεροβγάλτη» αλλά σαν μια εσωτερική περιπλάνηση των ηρώων που περιγράφονται σε αυτό. Θέλω να πιστεύω πως τα κατάφερα.

Αν με δυσκόλεψε; Με δυσκόλεψε, ναι. Δεν φαντάζεσαι πόσο. Καταρχάς έπρεπε να είμαι εγώ η πρώτη αναγνώστριά μου. Να δω την ιστορία μου όχι με τα μάτια του συγγραφέα αλλά με εκείνα του αναγνώστη. Ξέρεις πολύ καλά πως το μυαλό του αναγνώστη είναι σαν λαβύρινθος· αν θες να τον καθοδηγήσεις, πρέπει να χαθείς κι εσύ μαζί του.

Πόση έρευνα έκανες για να αποτυπώσεις όσο πιο σωστά γινόταν την ατμόσφαιρα της εποχής όπου διαδραματίζεται η νουβέλα σου; Υπήρξαν στιγμές που ίσως να μετάνιωσες την επιλογή σου;

Έκανα πάρα πολλή έρευνα. Όχι μόνο σε ιστορικά θέματα αλλά και κοινωνικά, ιατρικά και χίλια δυο άλλα. Διάβασα, έψαξα χάρτες, καταγραφές, διατροφικές συνήθειες, άρθρα εφημερίδων, ιατρικές πρακτικές της εποχής, μέχρι και το DSM μελέτησα, το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών διαταραχών για τις διάφορες ψυχικές ασθένειες που με ενδιέφεραν. Μου πήρε έξι μήνες και κάτι για να ολοκληρώσω τον κύκλο των ερευνών μου. Ήταν μια απαιτητική αλλά συναρπαστική διαδικασία. Κάποιες στιγμές σκέφτηκα να σταματήσω, όχι όμως από απογοήτευση αλλά γιατί έβρισκα συνεχώς νέα στοιχεία και δεν ήξερα πού να βάλω τελεία. Ωστόσο ήξερα πως αν ήθελα να μιλήσω για τις γυναίκες εκείνης της εποχής, έπρεπε πρώτα να τις «δω», να τις «ακούσω», να τις «αφουγκραστώ». Όπως πραγματικά ήταν και όχι όπως μας «βολεύει» να τις θυμόμαστε.

Το βιβλίο έχει στηθεί γύρω από τον τρόμο που σκορπούσε ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης ή λειτουργεί ως “φόντο” για να πεις την ιστορία των δύο πρωταγωνιστριών σου; Και πόσο δύσκολο ή εύκολο ήταν να γίνει αυτό; Υπήρξαν δυσκολίες και πώς τις ξεπέρασες;

Όπως είπες ο Τζακ είναι το φόντο. Το σκηνικό. Η πραγματική ιστορία είναι η σχέση των δύο γυναικών και οι πληγές που κουβαλούν. Ο Τζακ, ως φιγούρα, είναι σχεδόν φάντασμα, δεν φαίνεται αλλά τον νιώθεις. Όπως γίνεται συχνά με τον πραγματικό τρόμο.

Δεν ήταν καθόλου εύκολο να κρατήσω αυτήν την ισορροπία. Ο κίνδυνος να «κλέψει» την παράσταση ο μύθος του Αντεροβγάλτη ήταν υπαρκτός και διαρκής καθ’ όλη τη διάρκεια της συγγραφής. Έπρεπε να τον περιορίσω, να του στερήσω τα «φώτα της δημοσιότητας» αυτή τη φορά και να εστιάσω στο πώς η παρουσία του λειτουργεί καταλυτικά στη ζωή αυτών των γυναικών.

Οι δυσκολίες ήταν πολλές – κυρίως στον τρόπο που θα συνδεθεί η ιστορική απειλή με το προσωπικό τραύμα των ηρωίδων μου. Για να το ξεπεράσω αυτό, επέλεξα να εμβαθύνω στα βιώματά τους, να ακούσω τι έχουν να μου πουν εκείνες. Όταν άρχισαν να μιλούν, η ιστορία απέκτησε τη δική της φωνή και γράφτηκε σχεδόν μόνη της. Όσο για τον Τζακ… έμεινε στη γωνία, εκεί όπου ανήκει.

Πες μας δύο λόγια για τις δυο γυναίκες στο βιβλίο σου, για να τις γνωρίσουμε μέσα από τα δικά σου μάτια.

Έχουμε από τη μια πλευρά μία νέα κοπέλα, τολμηρή, γεμάτη ορμή. Ήθελε να γίνει γιατρός σε μια εποχή που αυτό φάνταζε ανέκδοτο. Ταλανίζεται από μια παράξενη ασθένεια, από έναν Πυρετό που, όταν την επισκέπτεται, την κατακαίει μέσα έξω. Η νεαρή πρωταγωνίστρια έχει ουσιαστικά εγκαταλειφθεί από τη μητέρα της και η εγκατάλειψη αυτή, σε συνδυασμό με τα καταπιεσμένα της θέλω μα και με την αρρώστια που την τρώει, τη φέρνουν σε οριακό σημείο.

Από την άλλη έχουμε την παραμάνα, η οποία έχει αναλάβει από μικρή ηλικία την ανατροφή της κοπέλας. Μπήκε στον ρόλο της μάνας όχι επειδή γέννησε αλλά επειδή νοιάστηκε αυτό το πλάσμα, επειδή το πόνεσε και το αγάπησε. Η γυναίκα αυτή είναι η επιτομή της σιωπής, της δύναμης και της αντοχής. Είναι αυτή που ουσιαστικά κρατά τον μικρόκοσμό τους όρθιο.

Και οι δύο είναι πιο πολύπλοκοι χαρακτήρες απ’ όσο αρχικά δείχνουν και καθώς έγραφα την ιστορία τους με συγκίνησαν και τις αγάπησα πολύ.

Λύτρωση, μια απλή λέξη αλλά ένα μεγάλο συναίσθημα. Πόσο δύσκολο είναι να φτάσουν οι χαρακτήρες του βιβλίου στην πολυπόθητη λύτρωση;

Η λύτρωση δε χαρίζεται ποτέ και σε κανέναν. Χρειάζεται πρώτα να χάσεις, να πονέσεις, να δεις κατάματα τον εαυτό σου. Κάποιοι φτάνουν σε αυτήν, άλλοι απλώς αγγίζουν την ιδέα της. Αλλά ακόμα κι αυτό είναι σημαντικό.

Υπήρξαν συγγραφείς ή βιβλία που λειτούργησαν ως σημείο αναφοράς για να γράψεις το βιβλίο σου;

Ναι. Η Margaret Atwood, η Isabel Allende, o Carlos Ruiz Zafόn, o Gabriel García Márquez... Αγαπώ συγγραφείς που σκιαγραφούν χαρακτήρες με εσωτερικότητα και ιστορικό βάθος. Αλλά και τα αστυνομικά που διάβαζα μικρή, όπως εκείνα της Agatha Christie, της P.D.James και του Arthur Conan Doyle, με έμαθαν να προσέχω τις λεπτομέρειες. Οι λεπτομέρειες είναι εκείνες που κάνουν τη διαφορά.

Να περιμένουμε κάτι νέο από εσένα; Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο;

Ναι, έχω ξεκινήσει κάτΙ νέο. Νέα χρονική περίοδος, νέος τόπος, άλλα πρόσωπα. Ωστόσο θα μου πάρει σίγουρα ακόμη περισσότερο χρόνο γιατί αφορά μια χρονική περίοδο και μια χώρα για την οποία δεν γνωρίζω τίποτα απολύτως, οπότε όπως καταλαβαίνεις η έρευνα έχει ξεκινήσει από το μηδέν. Σαν μωρό που μαθαίνει να κάνει τα πρώτα του βήματα είμαι. Ούτε καν έχω μπουσουλήσει ακόμα. Χαχα!

Εκτός από συγγραφέας είσαι και διαχειρίστρια του Blog και της βιβλιομάδας ΒΙΒΛΙΟγραφικά στο Facebook. Πώς πήρες την απόφαση να ξεκινήσεις ένα τέτοιο εγχείρημα;

Ξεκίνησε από την ανάγκη να μιλήσω για τα βιβλία που αγαπώ. Να μοιραστώ τη χαρά του διαβάσματος με ανθρώπους που νιώθουν το ίδιο. Τα ΒΙΒΛΙΟγραφικά τα είχαμε ξεκινήσει μαζί με την αγαπημένη μου φίλη, τη Μαριάννα Φλέσσα. Όταν εκείνη έφυγε από τη ζωή, για πολύ καιρό προσπαθούσα αλλά τελικά δεν μπορούσα να το συνεχίσω μόνη. Ήταν φορτίο βαρύ, συναισθηματικά και πρακτικά.

Κάποια στιγμή, η Κατερίνα Τσαμπά μου πρότεινε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και αυτό κάναμε. Από τότε το διαχειριζόμαστε μαζί.

Και ξέρεις, με τα χρόνια έπαψε να είναι απλώς μια ομάδα. Έγινε κοινότητα. Έγινε παρέα. Και με συγκινεί βαθιά που συνεχίζει να μεγαλώνει με αυτόν τον τρόπο, με αλήθεια και αγάπη για τα βιβλία και τους ανθρώπους που τα διαβάζουν.

Έχεις συναντήσει περίεργες συμπεριφορές από άλλους συγγραφείς; Γενικά ο χώρος του βιβλίου είναι τόσο ρομαντικός όσο θα θέλαμε ή πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα για να το πούμε αυτό;

Αν με ρωτάς αν έχω γνωρίσει περίεργες συμπεριφορές ως συγγραφέας, θα σου απαντήσω «όχι ακόμα». Όμως ως αναγνώστρια που κυκλοφορεί στις βιβλιομάδες θα σου πω πως όπως σε κάθε χώρο, έτσι κι εδώ υπάρχουν όλα. Και τα καλά και τα άσχημα. Δυστυχώς, δεν είναι ο χώρος του βιβλίου ο Παράδεισος που ίσως φαντάζονται κάποιοι. Το πιο ωραίο είναι όταν βρίσκεις ανθρώπους που αγαπούν αληθινά τη λογοτεχνία και παλεύουν, με όποιον τρόπο ξέρουν και μπορούν, για αυτή. Το πιο δύσκολο είναι όταν βλέπεις εγωισμούς, ζήλιες και κακίες να στέκονται εμπόδιο στη δημιουργία. Κι αν με ρωτήσεις τι θα ήθελα από όλους εμάς τους αναγνώστες περισσότερο, θα σου απαντούσα: περισσότερη στήριξη, λιγότερη σύγκριση και καθόλου κριτική. Και δεν εννοώ βιβλιοκριτική φυσικά!

Πιστεύεις πως οι Έλληνες διαβάζουν αρκετά και τι θα μπορούσε να γίνει για να μεγαλώσει η φιλαναγνωσία στη χώρα μας;

Όχι, δεν διαβάζουμε αρκετά, δυστυχώς. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην έλλειψη ενδιαφέροντος, όπως ίσως θα σκεφτόταν κανείς. Παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες: οι ρυθμοί της καθημερινότητας μας, η απουσία ουσιαστικής φιλαναγνωστικής παιδείας, οι περιορισμένες ευκαιρίες πρόσβασης σε βιβλία και φυσικά, οι υψηλές τιμές των βιβλίων, που για πολλούς είναι αποτρεπτικές.

Για να αλλάξει αυτό, πιστεύω ότι πρέπει να γίνει πολλή και ουσιαστική δουλειά. Να ξεκινήσει από το σχολείο, με μια πιο ζωντανή και βιωματική προσέγγιση της λογοτεχνίας. Να δημιουργηθούν κοινότητες ανάγνωσης, δημόσιες βιβλιοθήκες που πραγματικά λειτουργούν ως χώροι πολιτισμού και φιλαναγνωστικού παιχνιδιού, να υπάρξει ουσιαστική στήριξη των εκδόσεων και των μικρών πρωτοβουλιών που φέρνουν το βιβλίο κοντά στον κόσμο.

Η φιλαναγνωσία Νεκταρία μου χρειάζεται φροντίδα και συνέπεια κι έναν τόπο που να την θεωρεί αξία και όχι προνόμιο. Κάτι που δυστυχώς στην χώρα μας δεν συμβαίνει ακόμα. Θέλω να πιστεύω πως μπορούμε να τον διαμορφώσουμε αυτόν τον τόπο. Ξεκινώντας από εμάς τους ίδιους· έναν αναγνώστη τη φορά.

Γιώτα, σε ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο σου κι εύχομαι να έχεις μια υπέροχη συγγραφική, και όχι μόνο, συνέχεια. Κλείνοντας, στείλε ένα μήνυμα σε όσους μας διαβάζουν.

Διαβάστε. Ό,τι μιλάει μέσα σας. Ό,τι σας κάνει να ξεχνιέστε ή να βρίσκετε τον εαυτό σας. Και μην φοβάστε τις ιστορίες, είναι εκεί για να μας θυμίζουν ότι δεν είμαστε μόνοι.