Βιογραφικό
Οι γονείς του έζησαν τα παιδικά τους χρόνια στην επαρχία αλλά ο Γιώργος Γιώτσας έμελλε να γεννηθεί και να μεγαλώσει στην Αθήνα. Απ’ το σχολείο άρχισε να γράφει ιστορίες και παραμύθια, όμως η συγγραφή θα τον κέρδιζε αρκετά χρόνια αργότερα. Ασχολήθηκε με το σκίτσο, τα κόμικς, το τραγούδι και την ηθοποιία. Όταν η συγγραφή επέστρεψε στη ζωή του, την αποδέχτηκε με αγάπη και ειλικρίνεια. Έμπνευση βρήκε τις μικρές ώρες της νύχτας, μόνος, σε μια ρεσεψιόν ξενοδοχείου. Είναι ήδη πολυβραβευμένος συγγραφέας σε Ελλάδα και Αμερική. Όλα τα βιβλία του έχουν συλλέξει βραβεία και διακρίσεις, αλλά πάνω απ’ όλα την αγάπη του αναγνωστικού κοινού, κάτι για το οποίο είναι ευγνώμων. Το Κάτω από το Κρεβάτι, ύστερα από ψηφοφορία 170.000 αναγνωστών, αναδείχθηκε στα δέκα καλύτερα βιβλία του είδους στα Public Book Awards. Ο συνάδελφός του Γιάννης Μαργέτης έγραψε ότι «ο Γιώργος Γιώτσας αγαπάει αυτό που κάνει», ενώ ο Αντώνης Παναγιωτόπουλος-Πιπεριάν τον χαρακτήρισε «ανθρώπινο συγγραφέα». Esquire, Mystery, TV Zapping και Athens Voice είναι κάποια από τα μέσα που φιλοξένησαν συνεντεύξεις του και αφιερώματα. Ο Γιώργος συνεχίζει να γράφει με συνέπεια, και αυτό τον καιρό ετοιμάζει τα επόμενα συγγραφικά ταξίδια. Το Κουτί είναι το πρώτο του μυθιστόρημα από τις Εκδόσεις BELL.
Συνέντευξη
· Κύριε Γιώτσα καλώς ήρθατε στα Λογοτεχνικά ταξίδια και ευχαριστώ από καρδιάς για την τιμή που μου κάνετε. Πείτε μας δύο λόγια για εσάς ώστε να σας γνωρίσουμε καλύτερα.
Αγαπητή κυρία Νεκταρία Μαρκάκη, σας ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία. Είναι ιδιαίτερη χαρά να μιλάω με έναν άνθρωπο και μια συγγραφέα όπως εσείς. Ονομάζομαι Γιώργος Γιώτσας, είμαι περήφανος γονιός δύο παιδιών, σύζυγος με μια γυναίκα που θαυμάζω, νυχτερινός ρεσεψιονίστ και ενεργός συγγραφέας τα τελευταία 15 χρόνια. Εκδοτικά μιλώντας, καθώς το διάβασμα και η συγγραφή υπήρχαν στη ζωή μου από πάντα.
· Στο βιογραφικό σας αναφέρετε πως η συγγραφή μπήκε στη ζωή σας από τα παιδικά σας χρόνια, αλλά και πως σας κέρδισε σε μεγαλύτερη ηλικία. Τι ωθεί ένα παιδί προς τη συγγραφή; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε, θα γράψω κι εγώ και πόσο συνέβαλε στο να φτάσετε εδώ που είστε τώρα;
Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τους γονείς μου Μαρίνα Τούτουζα και Νίκο Γιώτσα, που από την παιδική μου ηλικία, φρόντιζαν να έχω βιβλία να διαβάσω. Αγάπησα τα βιβλία και την ανάγνωση. Την μαγεία και το ταξίδι. Πριν ακόμα ολοκληρώσω το δημοτικό σχολείο, άρχισα να γράφω δικά μου παραμύθια· γιατί η αγάπη είναι ένα πλάσμα αεικίνητο, μεγαλώνει, αλλάζει σχήματα και μορφές, βλασταίνει.
· Σκίτσο, κόμικς, τραγούδι, ηθοποιία και συγγραφή. Αν έπρεπε να διαλέξετε ένα από αυτά, ποιο δε θα αφήνατε να σας στερήσει η ζωή και σας βοήθησε η καλλιτεχνική σας φύση να δείτε τον κόσμο με άλλο μάτι;
Αγαπώ το σκίτσο, με βοήθησε να εκφράζομαι στα σχολικά χρόνια της ζωής μου -και ακόμα σκιτσάρω με την πρώτη ευκαιρία. Μου αρέσει το τραγούδι, το οποίο θεωρώ πολύ όμορφη μορφή τέχνης και στη φετινή πρώτη παρουσίαση για "Το ξεχωριστό παιδι" στο Ilisia Hotel Athens, μοιράστηκα με πάνω από 130 ανθρώπους το "Shadowplay" του Rory Gallagher, σε ένα... live έκπληξη! (Γέλια). Φυσικά είχαν προηγηθεί μαθήματα φωνητικής στο Lab Music Education Ζωγράφου, όπως έκανα και παλαιότερα μαθήματα φωνητικής. Η ηθοποιά με συνόδευσε στα φοιτητικά μου χρόνια, καθώς ήμουν στη θεατρική ομάδα του ΤΕΙ Αθηνών και μάλιστα είχαμε ανεβάσει αρκετές παραστάσεις. Δε θα ξεχάσω ποτέ το συγγραφέα Γιώργο Ηλιόπουλο που είχε έρθει να μας δει όταν ανεβάσαμε σε θεατρική παράσταση, το βιβλίο του "Desperados", και πόσο κολακευτικά σχόλια έκανε για την ερμηνεία μου. Επίσης από τη θεατρική αυτή ομάδα έχει μείνει μια πολύ δυνατή φιλία μέχρι σήμερα, με τη φωτογράφο Ρούλα Κουτρούλη η οποία καλύπτει πολλές φορές τις παρουσιάσεις μου, με μια χαρακτηριστική του ταλέντου της φωτογραφία της να έχει φτάσει μέχρι την Athens Voice. Σε κάθε παρουσίαση βιβλίου αλλά ακόμα και στη δουλειά μου στο ξενοδοχείο, η θεατρικότητα είναι εκεί, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η συγγραφή όμως είναι που ποτέ δε θα άφηνα να μου στερήσει η ζωή, και που με έχει βοηθήσει η καλλιτεχνική φύση να δω τον κόσμο με άλλο μάτι. Για αυτό και τη συγγραφή κράτησα στην πρώτη γραμμή, η συγγραφή ήρθε για να μείνει. Και αν "Το ξεχωριστό παιδί" θα ήταν το τελευταίο βιβλίο που θα έγραφα ποτέ, θα συνέχιζα να γράφω μόνο για εμένα. Μόνο για να μπορέσω να μείνω σε επαφή με σημαντικά ζωτικά στοιχεία του εαυτού μου στον κόσμο.
· Ας επιστρέψουμε στη συγγραφή. Πότε ξαναμπήκε στη ζωή σας και ποιο ήταν το πρώτο σας βήμα στο χώρο της έκδοσης;
Θα μοιραστώ μαζί σας κάτι που δεν έχω γράψει ποτέ ξανά. Η συγγραφή ξαναμπήκε στην καθημερινότητα μου καθώς διάβασα το βιβλίο του Stephen King "Περί συγγραφής" (σε μια υπέροχη έκδοση από τις εκδόσεις Bell τότε, με όμορφο εξώφυλλο και πορτοκαλί γραμματοσειρά), όταν βρισκόμασταν οικογενειακώς στη Γερμανία για να εγχειρήσει ο Dr. Tohn τον πατέρα μου Νίκο, που είχε καρκίνο στον εγκέφαλο -και οι γιατροί εδώ (πολλοί φίλοι και συνάδελφοι του μπαμπά μου, από την 42χρονη συνεπής και ηθική πορεία του στην παθολογία) αρνούνταν να ασχοληθούν και δεν του έδιναν παρά δύο μήνες ζωής. Στο Μόναχο, σε εκείνες τις ατελείωτες μέρες ανάρρωσης, αναμονής και αγωνίας, σε ένα μικρό δωμάτιο ενός κρατικού νοσοκομείου, σε ένα ακόμα πιο μικρό τραπέζι δίπλα στο κρεβάτι όπου ήταν ο μπαμπάς μου, το υπέροχο αυτό βιβλίο μου κράτησε παρέα. Ο μπαμπάς μου Νίκος -να είναι καλά ο Γερμανός αυτός γιατρός που ανέλαβε την τόσο δύσκολη εγχείρηση- έζησε 5 ακόμη χρόνια. Και εγώ με έναυσμα το βιβλίο αυτό, όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα, αποφάσισα να ολοκληρώσω μια μικρή ιστορία που είχα ξεκινήσει ως φοιτητής στην Αγγλία λίγα χρόνια πριν. Είχε τίτλο "Ημέρα πρώτη" και μιλούσε για έναν άντρα ο οποίος ξυπνάει χωρίς να έχει την παραμικρή δυνατότητα κίνησης, σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι, σε ένα άγνωστο μέρος. Το έστειλα χωρίς να έχω καμία ελπίδα έκδοσης (ήταν αν θυμάμαι καλά 4 σελίδες όλο και όλα, ένα διήγημα στην ουσία) στις εκδόσεις Κέδρος. Λίγο καιρό αργότερα, με κάλεσε στο κινητό μου τηλέφωνο ο κύριος Θανάσης Μήνας, υπέυθυνος τότε των εκδόσεων Κέδρος για την ελληνική λογοτεχνία. Μου είπε ότι η ιστορία του άρεσε πολύ, αλλά έπρεπε "οπωσδήποτε να γίνει μυθιστόρημα"! Ένιωσα πως πετούσα στα ουρανια. Με φροντίδα, αγάπη και την άγουρη ορμή που μόνο ένας νέος συγγραφέας μπορεί να διαθέσει, έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα, με "καρδιά" του το διήγημα εκείνο, και τίτλο "Εκ νεκρών". Ο εκδότης που το αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή, ήταν ο Αβέρκιος Λουδάρος από τις εκδόσεις Λυκόφως, ο οποίος το εξέδωσε με δικά του έξοδα (όπως όλα τα βιβλία μου που έχουν εκδοθεί, απλά αυτό ήταν το πρώτο που έγραψα και μου κάνει ακόμα ιδιαίτερα θετική εντύπωση), και ακολούθησε μια πολύ ζεστή υποδοχή από το αναγνωστικό κοινό του ελληνικού fantasy, διακρίσεις, βραβεία και επόμενα βιβλία.
· Είστε συγγραφέας που βάζει πάντα το κοινωνικό στοιχείο σε πρώτο πλάνο θίγοντας θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους και την κοινωνία. Όταν ξεκινάτε να γράφετε ένα τέτοιο βιβλίο, πως προσεγγίζετε το θέμα και η έρευνα πόσο ρόλο παίζει στη συγγραφή του;
Εδώ θα ήθελα να κάνω έναν διαχωρισμό στη συγγραφική μου πορεία και στα βιβλία που έχουμε μοιραστεί. Σε εκείνα του Fantasy/Horror μέχρι το 2019 και στα επόμενα τρία από τα 2020 μέχρι σήμερα, με το ισχυρό κοινωνικό υπόβαθρο. Μιλάω για "Το κουτί" (εκδ. Bell, 2020), "To μακρύ σοκάκι" (εκδ. Λυκόφως, 2021, β' έκδοση 2022) και "Το ξεχωριστό παιδί (εκδ. Bell, 2024). Σε αυτά τα τρία βιβλία που είχα τη χαρά να δω να δημιουργούν ένα ολόκληρο νέο αναγνωστικό κοινό και να δέχονται πολύ σημαντικά βραβεία και διακρίσεις, προσεγγίζω τα θέματα (bullying, σεξισμός, ρατσισμός, κοινωνική απομόνωση, ταξικές ανισότητες, κακοποίηση, κοινωνικός αποκλεισμός, αλλά ταυτόχρονα και ελπίδα, προσωπική δύναμη, αδελφική αγάπη, αποφασιστικότητα να κάνουμε το σωστό), χωρίς να θέλω να ωραιοποιώ καταστάσεις ή να δαιμονοποιώ χαρακτήρες -παρά μόνο διηγούμαι την ιστορία. Γιατί οι ιστορίες είναι η ίδια η ζωή. Η έρευνα σαφώς παίζει σημαντικό ρόλο και σε θέματα που δε γνώριζα, μίλησα με ανθρώπους, έψαξα και διάβασα πριν γράψω. Σε άλλα θέματα όπως εκείνο της νοητικής αναπηρίας και της κοινωνικής απομόνωσης που αναφέρονται στο "Ξεχωριστό παιδί", έγραψα βασιζόμενος στην οικογενειακή μας εμπειρία.
· Μπαίνετε βαθιά στο μυαλό των ηρώων σας και στην ψυχολογία τους. Λειτουργεί σας ψυχοθεραπεία αυτό για εσάς; Στα κείμενά σας βλέπουμε προβληματισμούς και συναισθήματα δικά σας ή κρατάτε τις αποστάσεις σας;
Η συγγραφή είναι ψυχοθεραπεία σίγουρα. Αλλά για να γράψεις σωστά ένα βιβλίο -ένα καλό, λογοτεχνικό βιβλίο- χρειάζεται και να κρατάς τις αποστάσεις σου. Για αυτό γράφω παραπάνω ότι απλά διηγούμαι την ιστορία. Προβληματισμοί και συναισθήματα θα μπολιάζουν αδιαμφισβήτητα κάθε βιβλίο, αλλά είναι σημαντικό να θυμάσαι πως δεν είσαι εσύ ο οδηγός στην ιστορία, αλλά η Μούσα. Εσύ πρέπει να αποτυπώσεις την ιστορία σωστά στο χαρτί. Αυτό που τόσα εύστοχα σημειώνετε πως αποδίδω σωστά την ψυχολογία των ηρώων, το κατανοώ με τα τρία τελευταία βιβλία. Η Ζένια στο "Κουτί" αρχικά, ένα βιβλίο που έλαβε τη διάκριση να είναι στα 10 καλύτερα βιβλία πανελληνίως στην κατηγορία "Ηρωίδα", στα Public Book Awards. O Zήσης στο "Μακρύ σοκάκι", ένας χαρακτήρας στον οποίο βασίζεται όλο το βιβλίο -ένα βιβλίο που έλαβε το Α' βραβείο Everly (το πρώτο μου και ως συγγραφέας) το οποίο οδήγησε και σε δεύτερη έκδοση. Και πιο πρόσφατα, ο Νικόλας με τον Ηλία στο "Ξεχωριστό παιδί"· παιδί και γονιός σε δύο αλληλοτεμνόμενες γραμμές, μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε του βιβλιου, άνθρωποι που "γνωρίζω", που ήθελα να γράψω για τον αγώνα τους.
· Πως νιώσατε όταν η προσπάθειά σας βραβεύτηκε και που τα βιβλία σας κάθε χρόνο συγκαταλέγονται στα καλύτερα της χρονιάς;
Προσπαθώ να γράφω όσο καλύτερα γίνεται. Για αυτό και βιβλία όπως "Το κουτί" (εκδ. Bell, 2020) ή το "Το ξεχωριστό παιδί" (εκδ. Bell, 2024) χρειάστηκαν περίπου τρία χρόνια το κάθε ένα. Θέλω να συμβάλλω στην νεοελληνική λογοτεχνία και ακόμα να βοηθάω τον εκδοτικό που με εμπιστεύτηκε να πετυχαίνει τους στόχους του. Και στόχος δεν είναι μόνο ένα ευπώλητο βιβλίο, αλλά ένα ποιοτικό βιβλίο πάνω από όλα, που θα ανταμείψει και τους αναγνώστες. Άλλες φορές, όπως με τα δύο προαναφερθέντα βιβλία, τα καταφέρνω, άλλες φορές όχι. Αυτή είναι η δουλειά μου όμως. Μια συνεχής μάχη πάνω από την λευκή σελίδα. Μια διαρκής προσπάθεια για βελτίωση, για να διηγηθώ όσο καλύτερα μπορώ ιστορίες. Είναι πολύ τιμητικό να υπάρχει αναγνώριση από την μεγάλη πλειοψηφία των αναγνωστών, με ανταπόκριση που κάποιες φορές μεταφράζεται σε βραβεύσεις πανελλήνιων λογοτεχνικών διαγωνισμών.
· Τα τελευταία δύο σας βιβλία κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Bell και έχουν κερδίσει την αγάπη του κόσμου. Πως ήταν η συνεργασία αυτή ως τώρα;
Η συνεργασία μας με τις εκδόσεις Bell ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Διαβάζω βιβλία Bell από παιδί και το να βλέπω τώρα βιβλία που έγραψα ο ίδιος, να κυκλοφορούν πανελλαδικά αλλά και στις εκθέσεις παγκοσμίως, με το λογότυπο της Bell, είναι σουρεαλιστικό, είναι υπέροχο. Και είναι από μόνο του μια μεγάλη δικαίωση για τον κόπο, τις ώρες, το ταλέντο αν θέλετε, την πίστη και το όραμα που έδωσα στα βιβλία αυτά.
Για τον εκδότη κύριο Χάρη Νικολακάκη έχω να πω μόνο τα καλύτερα. Τον γνώριζα ως προσωπικότητα στον εκδοτικό χώρο, με την πλούσια δράση του και την αναγέννηση των εκδόσεων Bell, πριν συνεργαστούμε -και δε θα ξεχάσω ποτέ πως είχε έρθει σε μια παρουσίαση βιβλίου μου άλλου εκδοτικού και περίμενε στο τέλος για να μιλήσουμε και να υπογράψω το αντίτυπο του. Εκεί με κέρδισε και ως άνθρωπος. Φυσικά στη συνέχεια είχα την ευκαιρία να καταλάβω πως αυτό ήταν μόνο ένα δείγμα από τον ξεχωριστό του χαρακτήρα, την αγάπη του για τα βιβλία αλλά και την ανθρωπιά και αξιοπρέπεια με την οποία δρα στον εκδοτικό χώρο και εκτός αυτού. Το να γνωρίζω πως με εκτιμάει ένας άνθρωπος όπως ο Χάρης Νικολακάκης και να το βλέπω έμπρακτα τόσο στη συνεργασία μας με "Το κουτί", όσο και σε εκείνη με "Το ξεχωριστό παιδί", με γεμίζει ειλικρινή χαρά. Κάτι παρόμοιο ισχύει και με την φανταστική Άννα Σταθοπούλου, υπεύθυνη για τα εξαιρετικά εξώφυλλα των βιβλίων -με την Άννα γνωριζόμασταν ως φίλοι πριν συνεργαστούμε και η χαρά της όταν έμαθε ότι η Bell θα κυκλοφορήσει βιβλίο μου, ήταν ειλικρινής και μεταδοτική. Γκέλυ Τζούδα, Σταμάτης Χυτήρης, αλλά και οι επιμελητές Παναγιώτης Τασιόπουλος και Κατερίνα Ασήμου, συνθέτουν μαζί με άλλους πολύτιμους συντελεστές του εκδοτικού, μια ομάδα που συνεργαζόμαστε εξαιρετικά από το 2019 εώς και σήμερα! Και το ταξίδι συνεχίζεται!
· Πείτε μας δύο λόγια για το βιβλίο σας “Το κουτί” και τους πρωταγωνιστές του. Η συγγραφή του ήταν εύκολη διαδικασία;
"Το Κουτί" (εκδ. Bell, 2020) είναι η ιστορία ενηλικίωσης της Ζένιας, ενός κοριτσιού, που προσπαθεί να δώσει αγάπη ενώ δεν έχει λάβει ποτέ. Με εφόδια της την ελπίδα, ένα από τα ισχυρότερα συναισθήματα του ανθρώπου, αλλά και την ίδια αυτή την αγάπη... την κινητήρια δύναμη αυτού του κόσμου, θα προσπαθήσει να επιβιώσει, απέναντι στο θυμό, τη ζήλεια, το μίσος και στο τέλος την οργή. Είναι ένα βιβλίο για το το bullying, τον ρατσισμό, το σεξισμό, την βία και την εκμετάλλευση, αλλά επίσης για την φιλία, την αγάπη, την ανακάλυψη, την ελπίδα, και την μουσική. Για τις φωτεινές και για τις σκοτεινές πλευρές των ανθρώπων.
"Το Κουτί" είναι το πιο δύσκολο βιβλίο που έγραψα ποτέ, ένα βιβλίο γεμάτο ρίσκα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην αλλαγή λογοτεχνικού ύφους. Όποιοι το έχετε ήδη διαβάσει καταλαβαίνετε τι εννοώ. Όποιοι θα το διαβάσετε θα ανακαλύψετε γιατί έχει τόσα ρίσκα. Πολύ δύσκολα θέματα σε μια ιστορία τριών χαρακτήρων στην ουσία, μια ιστορία που δεν έπρεπε στιγμή να ξεφύγει από την αφήγηση της, αλλά και ταυτόχρονα έπρεπε να γεμίσει από όλα τα συναισθήματα της πρωταγωνίστριας. Ξέρετε οι συγγραφείς συνήθως γράφουμε καθισμένοι σε μια πολυθρόνα, σε μια καρέκλα. Δεν εννοώ κυριολεκτικά, προφανώς και οι συγγραφείς γράφουν καθισμένοι σε μια καρέκλα, είναι δύσκολο να γράφεις όρθιος. Εννοώ ότι οι συγγραφείς κάθονται στην καρέκλα και παρατηρούν την ιστορία να διαδραματίζεται μπροστά τους, βλέπουν τους ήρωες και καταγράφουν αυτή την ιστορία στο χαρτί. Προσωπικά, με "Το Κουτί" για πρώτη φορά σηκώθηκα από την καρέκλα! Μπήκα μέσα στην ιστορία, μέσα στην ίδια τη ζωή των ηρώων, αν θέλετε ήμουν σαν αερικό, δίπλα στη Ζένια και ένιωθα ότι ένιωθε, έβλεπα ότι έβλεπε, άκουγα τις σκέψεις της, με συγκλόνισαν οι αγωνίες και οι ελπίδες της, με συντάραξε η οργή της... Για αυτό και "Το Κουτί" είναι ένα βιβλίο γεμάτο ένταση, είναι από το πιο αληθινά βιβλία, που έχω μοιραστεί στη ζωή μου, και νιώθω ότι πέτυχα έναν άθλο με το βιβλίο αυτό.
· Το τελευταίο σας βιβλίο έχει τίτλο “Το ξεχωριστό παιδί” και ήδη έχει κερδίσει τις εντυπώσεις. Πείτε μας δύο λόγια γι’ αυτό και τους πρωταγωνιστές του, αλλά και τη σημασία που κουβαλάει για εσάς αυτή η ιστορία.
«Το Ξεχωριστό Παιδί» είναι η ιστορία ενός πατέρα που δεν αντέχει τη ζωή με τον αυτιστικό γιο του -τον κοινωνικό αποκλεισμό, την αδυναμία να τον βοηθήσει, τις ίδιες τις κραυγές του παιδιού στις οποίες δεν έχει απάντηση- και αφού τελικά τον εγκαταλείπει, έχει φτάσει σε ένα σημείο όπου τα πάντα στη ζωή του φαντάζουν μάταια. Τότε συναντάει τυχαία μια κοπέλα με άγνωστο παρελθόν, που θα ανάψει μια μικρή φλόγα ελπίδας μέσα του· την ίδια περίοδο που μια άλλη γυναίκα τον αναζητάει για να του κάνει μια ενδιαφέρουσα όσο και τρομακτική πρόταση -μια γυναίκα που κρύβει μέσα της το απόλυτο σκοτάδι.
Οι τρεις κύριοι χαρακτήρες του βιβλίου, ο Νικόλας «το ξεχωριστό παιδί» στο φάσμα του αυτισμού, ο Ηλίας ο πατέρας του «ξεχωριστού παιδιού», και η Άρτε – ίσως ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας από όλους- η γυναίκα που έχει επιβιώσει μιας σκληρής μοίρας και ψάχνει την ελπίδα στη συνέχεια της ζωής της –και φυσικά η Ζέτα, η μητέρα του «ξεχωριστού παιδιού» που στο βιβλίο τη συναντάμε μέσα από το τηλέφωνο ή μέσω flashbacks, όλοι τους συμβολίζουν τον καθημερινό αγώνα των ανθρώπων -πολλές φορές καταδικασμένο, αλλά ταυτόχρονα γεμάτο δύναμη και ελπίδα, απέναντι στο σκοτάδι της φυγής· της παραίτησης.
Όσον αφορά τη σημασία που κουβαλάει για εμένα η ιστορία… Υπάρχουν σαφώς αυτοβιογραφικά στοιχεία στο βιβλίο "Το ξεχωριστό παιδί", καθώς είμαι περήφανος γονιός παιδιού ΑμέΑ, αλλά την ίδια στιγμή, ο ρόλος του Ηλία είναι ένας "κόντρα ρόλος" σε εμένα ως Γιώργο, καθώς προσπάθησα να εξερευνήσω "Τι θα συνέβαινε" εάν οι αποφάσεις μου θα ήταν διαφορετικές στη ζωή -σε θέματα δύσκολα, σε καταστάσεις που καίνε. Και εδώ όμως είναι η μαγεία στην τέχνη και στα βιβλία, πως όλα μπορούν με μια ισχυρή βάση αλήθειας, να βλαστήσουν, να μεγαλώσουν, να μετασχηματιστούν, και να ταξιδέψουμε μαζί τους, σε δρόμους μιας άλλης ζωής.
· Στη χώρα μας, πόσο ενημερωμένοι είμαστε όσον αφορά τον αυτισμό και όσους βρίσκονται στο φάσμα; θεωρείτε πως έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε για να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου μπορούμε να στηρίξουμε ουσιαστικά αυτούς τους ανθρώπους;
Η εμπειρία μου είναι πως στη χώρα μας υπάρχει μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που δείχνουν αμάθεια ή ημιμάθεια για τον αυτισμό και την αναπηρία. Επίσης οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι δεκτικοί απέναντι σε ένα παιδί που ολοφάνερα αντιμετωπίζει πρόβλημα, λυπάμαι που το γράφω, αλλά είναι η αλήθεια που ζούμε τόσα χρόνια ως γονείς ενός παιδιού ΑμέΑ. Υπάρχουν λαμπερές εξαιρέσεις, άνθρωποι με καλοσύνη, που θα πουν έναν καλό λόγο, θα βοηθήσουν, θα δώσουν ένα χάδι, ένα χαμόγελο στο παιδί που είναι νευρο διαφορετικό λόγω του φάσματος του αυτισμού, αλλά για κάθε έναν τέτοιο άνθρωπο έχω συναντήσει δέκα που θα συμπεριφερθούν ανάγωγα, αδιάκριτα ή στην "καλύτερη" περίπτωση αδιάφορα. Στο "Ξεχωριστό παιδί", ο Ηλίας μοιράζεται μαζί μας αρκετές περιπτώσεις ανθρώπων που αντιμετώπισαν άσχημα το παιδί και την οικογένεια του, καθώς και εκείνες τις λαμπερές εξαιρέσεις που είπαν "Είμαι εδώ για εσένα", ή απλά δεν έβαλαν εμπόδια στο δρόμο των γονιών ενός παιδιού ΑμέΑ. Αδιαμφισβήτητα έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε για να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου μπορούμε να στηρίξουμε ουσιαστικά αυτούς τους ανθρώπους και όχι με ευχολόγια, καρδούλες στα social ή μια γενική αίσθηση του τι συμβαίνει. Με κάνει πάντως να αισιοδοξώ, ένα μέρος της νέας γενιάς, που με σωστή χρήση των τεχνολογικών μέσων ενημερώνεται και δείχνει μεγαλύτερη ευαισθησία και ενσυναίσθηση σε θέματα αναπηρίας. Η ενημέρωση και εκπαίδευση στο σπίτι και στο σχολείο είναι ζωτικής σημασίας για να πετύχουμε κάτι ουσιαστικό, σε τόσο σημαντικά θέματα. Ελπίζω να προλάβω να δω μια κοινωνία με ενσυναίσθηση, δεκτική στο διαφορετικό.
· Ετοιμάζετε κάτι νέο για τους αναγνώστες σας; Τι να περιμένουμε από εσάς μελλοντικά;
Έχω πολλές σκέψεις και ακόμα περισσότερες ιδέες. Αλλά για την ώρα θα απολαύσω κάθε βήμα στο υπέροχο ταξίδι με "Το ξεχωριστό παιδί".
· Ποια συμβουλή θα δίνατε στους συγγραφείς που ξεκινάνε τώρα ή που δεν ξέρουν ποια βήματα πρέπει να κάνουν, ή ακόμα και σε αυτούς που θέλουν να γράψουν αλλά το σκέφτονται;
Την ίδια συμβουλή που μου έδωσε ο Stephen King, όταν του έκανα την ίδια ερώτηση, στην Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών, το 2011. "Διάβασε πολύ, και γράψε πολύ". Φυσικά θα προσθέσω αυτό που λέω πάντα σε συνεντεύξεις και δια ζώσης: Γράψε ειλικρινά.
· Κύριε Γιώτσα σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. Εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσετε πολλά χρόνια να μας ταξιδεύετε και να μας προβληματίζετε με τα βιβλία σας. Πείτε μας που μπορούν να σας βρουν οι αναγνώστες και στείλτε αν θέλετε ένα μήνυμα σε όσους μας διαβάζουν.
Να είστε καλά για τα ευγενικά και ζεστά σας λόγια. Είμαι ενεργός στα social media όπου μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου ( Facebook: https://www.facebook.com/p/George-Giotsas61550706862964/ Instagram: http://www.instagram.com/george_giotsas/ ) ενώ σίγουρα θα με δείτε σε κάποιο φεστιβάλ βιβλίου! Υγεία να έχουμε όλοι και να προχωράμε προς τα μπροστά!
Comments