Καλώς ήρθες στα Λογοτεχνικά Ταξίδια, Βούλα, και σε ευχαριστώ από καρδιάς που συμφώνησες να απαντήσεις στις ερωτήσεις μου. Πες μας δύο λόγια για σένα, για να σε γνωρίσουμε καλύτερα.
Καλώς σας βρήκα λοιπόν! Πραγματικά, σε αυτήν την ερώτηση δεν ξέρω ποτέ τι να απαντήσω. Δεν ξέρω τι ενδιαφέρον μπορεί να βρει κάποιος σε αυτά που θα μοιραστώ. Γεννήθηκα στη Λάρισα, κατάγομαι από ένα μικρό χωριό της Καλαμπάκας, τη Γλυκομηλιά και μεγάλωσα στη Σητεία Κρήτης όπου ζω πλέον μόνιμα με την οικογένεια μου, τον άντρα μου και τον μικρό μου γιο. Σπούδασα Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές, Μάρκετινγκ και Διοίκηση Επιχειρήσεων και ασχολήθηκα και επαγγελματικά με αυτά. Έχω δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα σε διάφορα πόστα, κάποια από αυτά αφορούσαν και τις σπουδές μου ενώ παράλληλα δούλευα ενεργά για εφτά χρόνια και ως μοντέλο. Επίσης, στο Ηράκλειο Κρήτης, είχα κάποια χρόνια δικό μου διαφημιστικό γραφείο και τώρα ασχολούμαι επαγγελματικά με το ηλεκτρονικό εμπόριο. Έχω δύο eshops: Το ένα αφορά τα βιβλία και το άλλο ένδυση, υπόδηση, τσάντες και αξεσουάρ. Αυτή είναι πλέον η βασική μου δουλειά.
Ξεκίνησες την πορεία σου στο Wattpad αναρτώντας εκεί, αρχικά, τη δουλειά σου. Πόσο σε βοήθησε η εφαρμογή στη συγγραφική σου πορεία, και πως πήρες την απόφαση να μπεις στο χώρο της έκδοσης;
Δημιούργησα το προφίλ μου στο Wattpad το 2018 ενώ παράλληλα έχτιζα και το προσωπικό μου συγγραφικό blog makestorytelling.com όπου στην πορεία το έκανα site – eshop. Για κάποιους μήνες ήμουν απλά αναγνώστρια στο wattpad μέχρι να καταλάβω το πως λειτουργούσε η πλατφόρμα, έπειτα, αποφάσισα να δημοσιοποιήσω την πρώτη μου ιστορία. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα και πολλές προσδοκίες. Δεν περίμενα να διαβάσει κανείς τις ιστορίες μου. Όμως σιγά σιγά αυτό άρχισε να αναπτύσσεται και κάποιοι αναγνώστες μου έδιναν κίνητρο να συνεχίσω. Η εφαρμογή εκείνη την περίοδο με βοήθησε να βρω ένα συγγραφικό στέκι, ένα ψυχολογικό αποκούμπι. Αυτό που θα κρατήσω σαν πολύτιμο φυλαχτό από το Wattpad είναι το ότι έφτιαξα το πρώτο ελληνικό φόρουμ, το Here meet the Greeks (το οποίο δεν υπάρχει πια γιατί η πλατφόρμα έκλεισε όλα τα φόρουμ της τότε), και το φόρουμ αυτό λοιπόν ήταν η αφορμή για να γνωρίσω μία ομάδα ανθρώπων που μοιραζόμασταν συγγραφικούς προβληματισμούς και όχι μόνο. Η σχέση πια αυτής της ομάδας μετράει χρόνια και η αγάπη μας ο ένας για τον άλλον είναι τεράστια και ειλικρινής και είναι παράλογο αν σκεφτεί κανείς ότι δεν έχουμε γνωριστεί από κοντά. Με την ίδια ομάδα διατηρούμε πλέον το αγαπημένο μας blog Ονείρων Πένες.
Στον χώρο της έκδοσης μπήκα πολύ γρήγορα σχετικά με το χρόνο που ήμουν στην παγκόσμια πλατφόρμα. Το πρώτο μου βιβλίο, μία αισθηματική κωμωδία, «Λίγο Σεξ Ακόμη Παρακαλώ» εκδόθηκε το 2019 και σχεδόν αμέσως εκδόθηκε το δεύτερο βιβλίο μου, φαντασίας μυστηρίου, «Το Μυστικό Ενός Αγγέλου». Εκτός από την παρότρυνση κάποιων αναγνωστών, γενικά, με αφορά η έννοια του «επιχειρείν». Παράλληλα με την πρώτη μου συνεργασία σε εκδοτική, είχα ξεκινήσει να δρομολογώ το eshop μου και τα βιβλία ιδιοέκδοσης. Ήθελα να έχω πιο ολοκληρωμένη άποψη για το τι επικρατεί στον χώρο της έκδοσης και αυτός ήταν ο λόγος που συνεργάστηκα με εκδοτικές.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να εκδώσει κάποιος βιβλίο και τι θεωρείς πως χρειάζεται ένα βιβλίο κι ένας συγγραφέας, για να θεωρηθούν πως έχουν αγγίξει την επιτυχία;
Δεν είναι καθόλου δύσκολο να εκδώσει κάποιος το βιβλίο του. Οι περισσότερες, αν όχι όλες οι εκδοτικές, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι επιχειρήσεις που αποσκοπούν στο κέρδος. Τα βιβλία όμως περνάνε από στάδια αξιολόγησης, το τι κριτήριο επικρατεί στην κάθε εκδοτική είναι θέμα επιχειρηματικής πολιτικής.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι μπορεί να είναι αυτό που κάνει ένα βιβλίο ή έναν συγγραφέα επιτυχημένο γιατί έκανα βεβιασμένες κινήσεις όσο αναφορά τη συγγραφική μου πορεία. Όμως το έκανα συνειδητά γιατί είμαι άνθρωπος που δεν έχω πρόβλημα να μαθαίνω από τα λάθη μου ή τα σωστά μου και γενικά δύσκολα με απογοητεύει κάτι. Από την δική μου σκοπιά πλέον, βάση της μικρής μου εμπειρίας στο χώρο, θα πω ότι για εμένα επιτυχημένο σίγουρα δεν είναι ένα βιβλίο που φέρει τον τίτλο του “best seller” αλλά ούτε αυτό που έχει κάνει τρελές πωλήσεις. Επιτυχημένο θεωρώ ένα βιβλίο το οποίο είναι σε θέση να γεμίζει τους αναγνώστες συναισθήματα, να τους ξεκλειδώνει πτυχές που τους προβληματίζουν και σίγουρα επιτυχημένη είναι μία ιστορία η οποία αντέχει στο χρόνο, είναι διαχρονική και ο αναγνώστης όσα χρόνια και αν περάσουν για κάποιο λόγο θα την θυμάται έντονα.
Από τα βιβλία που έχεις γράψει ως τώρα, ποιο είναι εκείνο που σε βασάνισε περισσότερο και γιατί; Και υπάρχει κάποιο που έχεις στην καρδιά σου λίγο περισσότερο από τα άλλα;
(Χαμογελάω με την ερώτηση αυτή). Γενικά, οι ιστορίες μου δεν με βασάνισαν ιδιαίτερα. Γνωρίζω πολύ καλό τυφλό σύστημα και αυτό είναι μεγάλη βοήθεια για εμένα πρακτικά. Όλες οι ιστορίες που έχω γράψει ήταν σαν να με περίμεναν. Οι ήρωες μου δεν μου ήταν και τόσο άγνωστοι τελικά. Ίσως θα πω ότι λίγο περισσότερο χρόνο μου πήρε το τελευταίο βιβλίο που είχα γράψει πριν πέντε χρόνια, το «Σιωπηλές Κραυγές» γιατί είναι ένα πολυσέλιδο βιβλίο και με βασάνισε χρονικά όταν ανέβαινε στην πρώτη του μορφή, δωρεάν, στην εφαρμογή του Wattpad. Δεν μπορούσα να είμαι όσο συνεπής ήθελα με το να ανεβάζω τα κεφάλαια σε τακτικά διαστήματα. Δούλευα παράλληλα και μου ήταν δύσκολο.
Ναι, φυσικά υπάρχει βιβλίο που έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Και περνάνε τα χρόνια και παρόλα αυτά το συγκεκριμένο βιβλίο μέσα μου έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, χωρίς να θέλω να πω ότι δεν αγαπώ τις άλλες μου ιστορίες. Αυτό το βιβλίο είναι «Το Μυστικό Ενός Αγγέλου». Δεν ξέρω ακριβώς το λόγο, μάλλον την αγαπώ πολύ σαν ιστορία. Έχω βάλει μέσα στοιχεία από τα Μετέωρα, τον τόπο καταγωγής μου, ίσως για αυτό να το αγαπώ τόσο και είναι ένα βιβλίο που έχω αφιερώσει στον πατέρα μου, τον οποίο έχω χάσει.
Πριν μερικές μέρες κυκλοφόρησε στο Carmela’s books, σε ηλεκτρονική μορφή, το βιβλίο σου
«Σιωπηλές κραυγές» που διαπραγματεύεται το πολύ δύσκολο θέμα της κακοποίησης των γυναικών. Η πρώτη μου ερώτηση είναι, πως πήρες την απόφαση να γράψεις γι’ αυτό; Φοβήθηκες κάποια στιγμή να αγγίξεις ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, από την άποψη πως μπορεί να σε κριτικάρουν αρνητικά(πως δεν το παρουσίασες σωστά πχ)- υπήρξε στιγμή που εσύ φοβήθηκες πως μπορεί να μην το προσεγγίζεις σωστά; Τι έρευνα έκανες πάνω στο θέμα;
Το βιβλίο αυτό όπως ανέφερα και πιο πάνω, ανέβαινε πριν πέντε χρόνια, στην πλατφόρμα του Wattpad με άλλο τίτλο. Όπως καταλαβαίνετε όλοι και αν κάνετε και μία γρήγορη ηλεκτρονική ανασκόπηση θα βρείτε ότι εκείνη την περίοδο, το θέμα της κακοποίησης δεν ήταν τόσο διαδεδομένο. Δεν υπήρχε καν τόση έκταση στο θέμα. Το βιβλίο είναι εμπνευσμένο από πολλές ιστορίες κακοποίησης που φτάνουν στα αυτιά μου αλλά κύρια πηγή έμπνευσης ήταν ένα οικογενειακό μας βίωμα, στην προσπάθεια της μητέρας μου να ξαναφτιάξει τη ζωή της, έκανε μία λάθος επιλογή (ήταν ήδη αρκετά χρόνια χωρισμένη με τον πατέρα μου). Η αφορμή ήταν δικό της βίωμα λοιπόν. Φυσικά δεν γνώριζε για το βιβλίο, και οι ιστορίες του βιβλίου αποτελούν μυθοπλασία όμως αγγίζουν πάρα πολύ ιστορίες κακοποιημένων γυναικών. Εγώ και η μητέρα μου κινηθήκαμε άμεσα και πήραμε την νόμιμη οδό για να διασφαλίσουμε την προστασία της. Ήμουν δίπλα της σε όλο αυτό που περνούσε και σαφώς υπήρχε τεράστια συναισθηματική και ψυχολογική ταύτιση.
Μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά και όλη την ειλικρίνεια μου, ότι στη ζωή είναι πολύ λίγα πράγματα που με φοβίζουν. Όχι, δεν πέρασε λεπτό από το μυαλό μου ότι μπορεί κάποιος να ασκήσει αρνητική κριτική. Και ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Γιατί μέσα μου είμαι συμβιβασμένη με οποιαδήποτε κριτική μπορεί να ασκηθεί και είμαι και «ανοιχτή» στο να ακούσω την αρνητική κριτική και μάλιστα αν δεν γίνεται κακοπροαίρετα και με δόλο, θα την φιλτράρω αρκετά. Όταν έγραφα αυτή την ιστορία, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι έπρεπε να θίξω ευαίσθητα θέματα προσεγγίζοντας τα ανθρώπινα. Η ιστορία έρρεε από μέσα μου αβίαστα, χωρίς πολύ σκέψη.
Η έρευνα που έκανα είναι πάνω στο τι πραγματικά μπορεί να νιώθει μία τέτοια γυναίκα. Γνώριζα από τότε και γνωρίζω και τώρα, ότι μέσα από αυτή την ιστορία θα ξεκλειδώσω και συναισθήματα θυμού γιατί το βιβλίο όλο βασίζεται στην παθητική στάση, κάτι που ο απλός αναγνώστης, που είναι έξω από αυτές τις καταστάσεις, δεν μπορεί εύκολα να το δεχτεί. Όμως, είναι μία αλήθεια και κοινό σημείο αναφοράς η παθητική στάση αυτών των γυναικών και φυσικά δεν πρέπει να είναι κατακριτέα. Επίσης, έπρεπε να διαχωρίσω μέσα μου τις έννοιες του παιδόφιλου και του παιδεραστή γιατί γίνεται αναφορά και στα δύο.
Μίλησέ μας λίγο για την ιστορία του «Σιωπηλές κραυγές». Σύστησέ μας τις τρεις πρωταγωνίστριές σου.
Να παραδεχτώ λοιπόν ότι δεν είμαι καθόλου καλή στο να μιλάω για τις ιστορίες μου. Ειλικρινά, προτιμώ να ακούω τους άλλους να μιλούν για αυτές. Παρόλα αυτά, θα πω ότι το βιβλίο αφορά τρεις διαφορετικές ιστορίες που έχουν έναν συνδετικό κρίκο και αυτός δεν είναι άλλος από την κοινή τους μοίρα. Αφορά τρεις διαφορετικές γενιές και βασίζεται στην παθητική στάση των κακοποιημένων και μη γυναικών, η οποία μπορεί πολύ εύκολα να γαλουχηθεί από γενιά σε γενιά. Η ανυπαρξία, η μοναχικότητα, η παθητικότητα και η πραγματική αγάπη είναι βασικά χαρακτηριστικά όλης της ιστορίας. Η ιστορία μιλάει για τη γυναίκα, τα σκληρά βιώματα, τη ζωή και τον θάνατο. Είναι ανθρωποκεντρική και είναι πέρα για πέρα ρεαλιστική αν σκεφτεί κανείς ότι μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου μπορεί να είναι η πραγματική ζωή κάποιων γυναικών.
Η πρώτη πρωταγωνίστρια είναι η Μαριάννα. Μία φοιτήτρια που προσπαθεί να χτίσει τα όνειρα της πάνω σε λάθος βάσεις. Για εκείνην η ζωή της είναι μονόδρομος και το να μην αφήνει χώρο στα πραγματικά της «θέλω» είναι πάντοτε ένας γνώριμος δρόμος που τον ακολουθεί πιστά.
Η δεύτερη πρωταγωνίστρια είναι η Μάρθα. Πιστεύει και αναζητάει την πραγματική ευτυχία, εθελοτυφλεί και είναι η πιο παθητική ηρωίδα του βιβλίου σε σχέση με τις άλλες δύο. Είναι άξια της μοίρας της ακριβώς γιατί έχει βιώματα που της ενισχύουν την δειλία και την κάνουν ακόμα πιο άβουλη. Μία σειρά από λάθος επιλογές την κάνουν συναισθηματικά ακόμα πιο ανήμπορη να διεκδικήσει το αυτονόητο.
Η τρίτη και τελευταία πρωταγωνίστρια είναι η Άννα – Μαρία. Είναι η μετενσάρκωση της πραγματικής αγάπης. Είναι εκείνη που γίνεται παρατηρητής με απόλυτη ενοχική σκοπιά των γεγονότων. Είναι επίσης, εκείνη που θα αγκαλιάσει με τον τρόπο της το φως μένοντας για πάντα στο σκοτάδι.
Τα έσοδα του βιβλίου θα διατεθούν σε καλό σκοπό. Θέλω να μας μιλήσεις γι’ αυτόν με λεπτομέρειες.
Το βιβλίο ήταν να βγει σε έντυπη μορφή πριν δύο χρόνια από άλλη εκδοτική όμως η συνεργασία μας λίγο πριν την έκδοση του, δεν προχώρησε. Τους είχα ζητήσει τότε τα έσοδα να τα διαθέσουμε σε έναν οργανισμό που αφορά τις κακοποιημένες γυναίκες, όμως δεν είχα πάρει ποτέ απάντηση πάνω σε αυτό γιατί προφανώς δεν τους αφορούσε η πρόταση μου. Να πω λοιπόν, ότι το βιβλίο το αγκάλιασε η ηλεκτρονική πλατφόρμα, η εκδοτική carmelasbooks. Πέρασε από όλα τα στάδια αξιολόγησης από την ίδια την Καρμέλα Κατσαμένη και την ομάδα της, η οποία πραγματικά μου έδωσε μεγάλο κίνητρο για να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ και της χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Έπειτα, η Καρμέλα Κατσαμένη μεσολάβησε και το βιβλίο διαβάστηκε από την κα Ασπασία Θεοφίλου, ιδρύτρια του μη κερδοσκοπικού οργανισμού strongme που κάνει ένα αξιόλογο έργο πάνω στην πρόληψη και την καταπολέμηση της έμφυλης βίας. Αγάπησαν και οι δύο αυτή την ιστορία και ακριβώς επειδή πίστεψαν στην δυναμική της συναποφάσισαν να συνεργαστούμε και να διαθέσουμε τα έσοδα του βιβλίου για την ενίσχυση του σκοπού που υπηρετεί το κίνημα. Είναι σημαντικό να μην προσεγγίζουμε τα βιβλία μόνο σαν προϊόντα και για εμένα, είναι ακόμα πιο σημαντικό το ότι βρήκα συνοδοιπόρους σε όλο αυτό και μάλιστα διαβάζοντας την ιστορία, η Καρμέλα Κατσαμένη, μου είπε ότι αυτό το βιβλίο αξίζει να γίνει η αφορμή που θα βοηθηθούν άτομα που το έχουν πραγματικά ανάγκη.
Γιατί προτίμησες να δώσεις ένα τέτοιο βιβλίο σε μια ηλεκτρονική πλατφόρμα αντί να το προωθήσεις σε εκδοτικούς για να κυκλοφορήσει έντυπο;
Ειλικρινά, η μέχρι τώρα εμπειρία μου και έχοντας δουλέψει και το κομμάτι της ιδιοέκδοσης μέσα από το δικό μου eshop, με δρομολογεί συνειδητά πλέον στο να μην επιθυμώ διακαώς συνεργασίες με εκδοτικές σε έντυπο. Δεν είναι ένα όνειρο ζωής για εμένα που θα το κυνηγήσω. Αν ωστόσο έρθει κάποια αξιόλογη συνεργασία καλοδεχούμενη, όμως σίγουρα δεν παίρνω πια καμία ικανοποίηση με το να βλέπω τα βιβλία μου σε έντυπη μορφή. Με αφορά περισσότερο οι ιστορίες μου να αγγίζουν τους αναγνώστες με όποιον τρόπο. Η φιλοδοξία όλων των δημιουργών είναι να δουν τα έργα τους αρχικά σε έντυπα. Γνωρίζω ότι η αίσθηση του έντυπου βιβλίου είναι διαφορετική και φέρει και έναν ρομαντισμό, όμως πίστεψε με τα πράγματα εξελίσσονται ραγδαία. Είμαι άτομο που αγαπώ την εξέλιξη και πιστεύω ότι το ηλεκτρονικό βιβλίο μπορεί να φτάσει με ένα κλικ μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου. Σου ανοίγει άλλες δυνατότητες εξέλιξης, δε σε περιορίζει και σίγουρα δε σε δεσμεύει όταν έχεις μία καλή συμφωνία και συνεργάζεσαι με άτομα που έχετε κοινό σκοπό. Άλλωστε θα πω ότι προτιμώ πλέον να παραμένω σε συνεργασίες που αγκαλιάζουν τα βιβλία μου γιατί τα πιστεύουν και όχι επειδή θα πρέπει να βγει ακόμα ένα βιβλίο στην αγορά. Με ενδιαφέρει πλέον η ουσία των διαδικασιών και να νιώθω ότι τα βιβλία μου είναι σε καλά χέρια. Έχοντας γίνει και μητέρα πια, τα τελευταία χρόνια είχα αποστασιοποιηθεί από το χώρο αυτό και με έχει πιάσει μία εμμονή με τα πνευματικά παιδιά μου.
Βλέπουμε τον τελευταίο καιρό, εδώ και τρία χρόνια κυρίως, να βγαίνουν στο φως πολλές υποθέσεις κακοποίησης που έχουν οδηγήσει τα θύματα στο θάνατο, σε πολλές περιπτώσεις. Καταρχάς, θεωρείς πως έχει γίνει πιο έντονο το φαινόμενο ή απλά τώρα δεν μένει τίποτα κρυφό όπως παλιά; Και τι είναι αυτό, πιστεύεις, που ωθεί κάποιον να κάνει κακό σε έναν άνθρωπο που υποτίθεται πως αγαπάει;
Πιστεύω ότι είναι ένας συνδυασμός. Και το φαινόμενο της κακοποίησης έχει γίνει πιο έντονο αλλά και δεν μένει τίποτα κρυφό όπως παλιά. Όλα αυτά τα κινήματα, όποιο σκοπό και αν υπηρετούν, έκαναν ένα ξεκίνημα σε κάτι αυτονόητο, να μην ντρεπόμαστε και να μιλάμε. Ας κρατήσουμε αυτό το θετικό για αρχή. Από την άλλη, πιστεύω ότι το φαινόμενο έχει ξεφύγει. Κάπου η τόση πληροφόρηση και τα μέσα επικοινωνίας μας έχουν κάνει αρκετή πλύση εγκεφάλου. Νιώθω σαν να μας γαλουχίζουν μεθοδικά στο να αποδεχόμαστε μία τέτοια κοινωνία. Όταν τον θάνατο μας τον κάνουν καθημερινό μας βίωμα, η είδηση του θανάτου πλέον δεν μας σοκάρει. Είναι σαν αυτή η κοινωνία να μένει άπραγη γιατί πολύ απλά συνηθίζει σε αυτή την κατάντια. Λυπάμαι που το λέω, όμως δεν ξέρω τελικά πόσο συνένοχοι είμαστε όλοι μέσα σε αυτά τα καθημερινά εγκλήματα.
Είναι πολλοί παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν κάποιον σε μία εγκληματική πράξη. Πρώτα από όλα, η ψυχολογική του κατάσταση και το αίσθημα της εξουσίας. Δυστυχώς, πιστεύω ότι όλα γίνονται στην βάση της εξουσίας και το πόση ικανοποίηση μπορεί να νιώσει κάποιος μέσα από οποιαδήποτε κακοποιητική στάση. Όχι, ένας άνθρωπος που αγαπάει δεν μπορεί να γίνει κακοποιητικός. Είμαι κάθετη σε αυτό. Αν συμβεί αυτό, τότε δεν μιλάμε για αγάπη. Εγώ προσωπικά την αγάπη την προσδιορίζω με τις έννοιες της φροντίδας, της πίστης, της αφοσίωσης αλλά και της ταπείνωσης. Για να αγαπάς κάποιον άλλον πρέπει να ξέρεις ότι το να είσαι συναισθηματικά ταπεινός, αγνός μέσα σε μία σχέση, ίσως να κρύβει τελικά μεγάλη δύναμη και σοφία.
«Μάθε στην κόρη σου να προστατεύεται» ή «Μάθε στο γιο σου να σέβεται;» Τι από τα δύο ισχύει για σένα;
Και τα δύο. Όμως έχοντας μόνο έναν γιο, θα πω ότι αν ποτέ στο μέλλον διακρίνω κακοποιητική στάση, τότε θα με βρει απέναντι του και ξέρω ότι πολλοί θα σκεφτούν ότι αυτό το λέω απλά για να το πω, όμως εγώ πραγματικά το εννοώ. Προσπαθώ στη ζωή μου να είμαι ακριβοδίκαιη. Είτε έχεις κόρη είτε γιο, πιστεύω ότι το πρώτο βασικό που πρέπει να τους μάθεις είναι να λένε όχι. Οτιδήποτε δεν τους ευχαριστεί δε χρειάζεται να είναι αγενής αλλά δε χρειάζεται να είναι και υπερβολικά ευγενικοί. Η ευγένεια όταν παρερμηνευτεί σαν έννοια από ένα παιδί μπορεί πολύ εύκολα να γίνει αποδοχή. Στην κοινωνία που ζούμε πλέον χρειάζεται να το διαχωρίζουμε αυτό στα παιδιά μας. Και επίσης, είμαι από τους γονείς για παράδειγμα, που δεν επιμένω στο να έρθει το παιδί μου να με φιλήσει. Αν και ο γιος μου είναι πολύ μικρός ακόμα, του λέω: «Το σέβομαι. Τα συναισθήματα είναι δικά σου και θα με φιλήσεις όταν το θέλεις εσύ». Ακόμα και έτσι, με κάτι τόσο απλό, προσπαθώ να μάθω στο παιδί μου ότι έχει τον έλεγχο των συναισθημάτων του και ότι κανείς δεν μπορεί να του ασκήσει πίεση πάνω σε αυτά. Επίσης, προσπαθώ να του δείξω την έννοια του σεβασμού και στα αυτονόητα αλλά και να εκπαιδευτεί σταδιακά στο να μάθει να διαχωρίζει τα πραγματικά «θέλω» του. Για κάποιους μπορεί να θεωρηθώ υπερβολική, όμως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βοηθήσουμε τα παιδιά μας σε αυτή την κοινωνία. Αν δεν τους αφήσουμε χώρο και κυρίως αν δεν καταλάβουμε ότι το να αυτοπροστατεύονται μπορεί να ξεκινήσει από πολύ μικρή ηλικία. Όλα αυτά τα καθημερινά και απλά για εμένα είναι μία μορφή συναισθηματικής αυτοπροστασίας για το παιδί μου. Θέλω να πιστεύω ότι μεγαλώνοντας με αυτό τον τρόπο ο γιος μου θα μάθει ότι ούτε αυτός είναι καλό να εκβιάζει και να πιέζει τα συναισθήματα κάποιου άλλου αλλά κυρίως ελπίζω να είναι σε θέση να σεβαστεί και το οποιοδήποτε «όχι» ενός τρίτου. Σίγουρα όμως, κανείς δεν μπορεί να διασφαλιστεί σε τίποτα. Και εμείς οι γονείς απλά προσπαθούμε.
Ο όρος «γυναικοκτονία» ενοχλεί πολλούς. Ποια είναι η άποψή σου πάνω σε αυτό, πρέπει να κατοχυρωθεί νομικά; Πιστεύεις θα βοηθήσει σε κάτι, όχι εκείνες που δυστυχώς έφυγαν, αλλά αυτές που κινδυνεύουν;
Μας ενοχλούν τα πάντα μέχρι να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά. Αυτό μου έχει διδάξει η ζωή. Φυσικά πρέπει να κατοχυρωθεί νομικά και όχι μόνο αυτό, να δοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα και ποινή στο συγκεκριμένο θέμα. Οι γυναίκες που κινδυνεύουν δεν διασφαλίζονται από πουθενά στην προστασία τους. Θα πρέπει να παρθούν μέτρα δραστικά τα οποία θα βοηθήσουν έμπρακτα και όχι να υπάρχουν καθυστερήσεις στην γραφειοκρατία ή σε τυχόν τυπικές διαδικασίες. Δεν μπορώ να καταλάβω αν η κοινωνία αυτή τελικά δρομολογείται στο να γίνει εντελώς ανδροκρατούμενη ή όχι. Είμαι σε έναν συνεχή προβληματισμό πάνω σε αυτό που σου αναφέρω. Προάγεται ο μισογυνισμός, καταπατιέται η έννοια της μητρότητας, πλασάρεται ένας τρόπος ζωής που μας οδηγεί ουσιαστικά στην ανθρωποφαγία και κάποια σοβαρά κοινωνικά ζητήματα αντιμετωπίζονται τελείως επιδερμικά και με μία δήθεν προοδευτικότητα γιατί ο πυρήνας αυτής της κοινωνίας κατά βάση δεν είναι καθόλου προοδευτικός.
«Γιατί δεν έφευγε», είναι μια ατάκα που ακούγεται πολύ συχνά όταν μαθαίνουμε για κάποια κακοποίηση-γυναικοκτονία. Τι πιστεύεις εσύ γι’ αυτό; Γιατί μια γυναίκα δεν φεύγει από τον κακοποιητή της; Γενικά, πιστεύεις πως η Ελλάδα έχει τις δομές για να προστατέψει αυτές τις γυναίκες, αν καταφέρουν να φύγουν;
Κοίταξε, αυτό το «γιατί δεν έφευγε» στα δικά μου αυτιά ακούγεται λίγο σαν αποποίηση ευθυνών. Ακόμα και εγώ που μπορεί να μην έχω καμία σχέση με το θύμα και το κρίνω μέσα από αυτή τη φράση, τι έκανα για αυτό; Άνοιξα μήπως την πόρτα του δικού μου σπιτιού να του δώσω μία εναλλακτική; Και αν δεν γνώριζα το τι περνούσε, γιατί τώρα που γνωρίζω γίνομαι δικαστής της απόφασης του και δεν πάω να δω αν παρόλα αυτά, τώρα που πήρε την απόφαση και έφυγε, δεν πήγα να το βοηθήσω ψυχολογικά; Θέλω να πω ότι δυστυχώς δεν μεγαλώνουμε με ενσυναίσθηση. Αν τον χρόνο που καταναλώναμε τον αντιστρέφαμε και τον αξιοποιούσαμε στο να προλαβαίνουμε ή να φροντίζουμε αρρωστημένες ή προβληματικές καταστάσεις, θα γινόμασταν όλοι καθημερινά καλύτεροι.
Οι γυναίκες δεν φεύγουν εύκολα από τον κακοποιητή τους γιατί κυρίως δεν έχουν που να πάνε και αν έχουν που να πάνε, ίσως να φοβούνται για τη ζωή τους ή να ντρέπονται για την επιλογή τους. Είναι απλό απλά το δύσκολο είναι να το καταλάβουμε, είναι πιο εύκολο να το κρίνουμε.
Στη χώρα μας, δεν υπάρχει κανένα υπόβαθρο υποστήριξης. Πιστεύω ότι η όποια προσπάθεια βασίζεται σε εθελοντικές ομάδες που προσπαθούν να βοηθήσουν με όποιο τρόπο. Πιστεύω επίσης ότι ακόμα και σε αυτές τις ομάδες ίσως κάποιοι άλλοι παράγοντες να τους δυσκολεύουν το έργο. Το ότι δεν ελαχιστοποιούνται τα φαινόμενα κακοποίησης αλλά αυξάνονται, ίσως να σημαίνει ότι κάτι δεν κάνουμε καλά ή αυτά που κάνουμε ίσως να μην είναι αρκετά.
Βούλα, και πάλι σε ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη. Θα μπορούσα να γράψω άλλες τόσες ερωτήσεις, αλλά νομίζω πως τα είπαμε όλα. Εύχομαι ολόψυχα ο κόσμος να στηρίξει μια τόσο σημαντική πρωτοβουλία και συγχαρητήρια σε σένα που με τον τρόπο σου κάνεις τη διαφορά.
Θα ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα στους αναγνώστες σου;
Εγώ σε ευχαριστώ για τις τόσο εύστοχες ερωτήσεις σου. Πραγματικά ήταν μία συνέντευξη που απόλαυσα πολύ γιατί εμβάθυνε αρκετά σε κοινωνικά ζητήματα που πρέπει να αφορούν όλους.
Στους αναγνώστες μου θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και να τους στείλω μία ζεστή αγκαλιά γιατί το ότι μου χαρίζουν απλόχερα χρόνο από τη ζωή τους στο να διαβάσουν τις ιστορίες μου είναι για εμένα ένα ανεκτίμητο δώρο. Και σε όλους εκείνους που μπορεί να τύχει να διαβάσουν την συνέντευξη μου, θα ήθελα να τους πω ότι σκοπός μου είναι αυτό το βιβλίο «Σιωπηλές Κραυγές» να γίνει η φωνή όλων των κακοποιημένων γυναικών και μπορούν να ενισχύσουν με όποιο τρόπο την ομαδική μας προσπάθεια.
Το βιβλίο της Βούλας μπορείτε να το βρείτε εδώ: Σιωπηλές Κραυγές - CarmelasBooks
Comments