Το βιβλίο αυτό το βρήκα σε προσφορά σε γνωστό βιβλιοπωλείο και αφού έψαχνα κάτι να διαβάσω εκείνη την περίοδο, το αγόρασα, γιατί έμοιαζε ενδιαφέρον. Την πρώτη φορά που ξεκίνησα να το διαβάζω δεν κατάφερα να περάσω το τρίτο κεφάλαιο γιατί μου φάνηκε βαρετό και δεν με κράτησε καθόλου. Επειδή όμως είμαι αναγνώστρια που η ψυχολογία της παίζει ρόλο όταν ξεκινάει ένα βιβλίο, αποφάσισα να του δώσω μια ακόμη ευκαιρία.
Μόλις το τελείωσα και ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν τελικά μου άρεσε ή όχι. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το βιβλίο συνδυάζει αληθινά γεγονότα του 1920 με φανταστικά γεγονότα από την πένα της συγγραφέως.
Μπορείς να καταλάβεις εύκολα πως η εποχή είναι η αγαπημένη της της Τζέσικα Φέλλοους γιατί οι περιγραφές της είναι ολοζώντανες και διαβάζοντας το βιβλίο νιώθεις την ατμόσφαιρα. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που είναι η σεναριογράφος της πετυχημένης σειράς Downton Abbey.
Οι πρωταγωνιστές λιγάκι με μπέρδεψαν, σίγουρα τους περισσότερους δεν τους συμπάθησα καν και, δυστυχώς, δεν ένιωσα να εμβαθύνει λιγάκι στους χαρακτήρες τους. Μόνο ο νεκρός, όσο ήταν εν ζωή, με τράβηξε λιγάκι. Ακόμα και η Λουίζα και ο Γκάι που είναι οι κύριοι πρωταγωνιστές, δεν κατάφερνα να με κάνουν να δεθω μαζί τους. Πολλά πρόσωπα, πολλά ονόματα και το μυαλό κάποια στιγμή απλά μπερδεύεται.
Μερικές φόρες ένιωσα πως χρησιμοποιούσε τα ιστορικά στοιχεία για να γεμίσει τις σελίδες και μερικες φορές ήτανλίγο κουραστικό.
Η γραφή ηραν όμορφη και στρωτή και η μετάφραση υπέροχη. Εκτιμώ αφάνταστα τα βιβλία που δεν προσπαθούν να σε εντυπωσιάσουν με επιτηδευμένη γραφή κιναυτο ήταν σαφώς στα θετικά του συγκεκριμένου βιβλίου.
Κλείνοντας, αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη είναι πως δεν έχασα το χρόνο μου διαβάζοντας την Υπόθεση Μίτφορντ αλλά δεν είναι από εκείνα τα βιβλία που θα μου λείψουν και σιφουρα δε θα θελήσω να επιστρέψω σε αυτό σύντομα.
Comentarios