Ρένα Ζώη: Το Suspense Romance έχει γίνει ο δικός μου συγγραφικός καμβάς.

Ρένα καλώς ήρθες για μία ακόμη φορά στα Λογοτεχνικά Ταξίδια, πες μας που σε βρίσκουμε κι αν είσαι καλά!

Νεκταρία μου αγαπημένη, καλώς σε βρήκα!! Χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι στη φιλόξενη λογοτεχνική σου σελίδα και σ’ ευχαριστώ ιδιαιτέρως για την τιμή που μου κάνεις για ακόμα μία φορά! Μετά από ένα ζόρικο και πολύ απαιτητικό χρονικό διάστημα που πέρασε, είμαι καλά και βρίσκομαι στη βάση μου, στην Αθήνα. Δεν σου κρύβω βέβαια ότι θα προτιμούσα διακαώς να ήμουν σε μια παραλία έρημη, μ’ ένα μόνο μικρούτσικο σπιτάκι ν’ αγναντεύω το απέραντο γαλάζιο, να γράφω και να ασχολούμαι με τις καλλιτεχνίες μου.

Στην προηγούμενη συνέντευξή μας είχαμε μιλήσει για το βιβλίο σου “Σφραγισμένες Αλήθειες” που αγαπήθηκε πολύ από το αναγνωστικό κοινό. Πόσο σε ηρέμησε ή σε άγχωσε το γεγονός πως κέρδισε τις καρδιές του κόσμου;

Η αλήθεια είναι πως η αγάπη και η απήχηση που έλαβαν οι «Σφραγισμένες Αλήθειες» μου, ήταν κάτι που με ηρέμησε βαθύτατα, σε πρώτη φάση. Ήταν μια τεράστια ανακούφιση να βλέπεις ότι αυτό που έγραψες βρήκε ανταπόκριση στις καρδιές των αναγνωστών, ότι οι δικές σου αλήθειες έγιναν και δικές τους. Είναι η επιβεβαίωση πως το μήνυμα πέρασε, πως η δουλειά σου δεν ήταν μάταιη.

Ωστόσο, δεν θα σου κρύψω ότι μαζί με αυτή την ηρεμία, ήρθε και ένα γλυκό άγχος. Άγχος για το επόμενο βήμα. Οι προσδοκίες του κοινού ανεβαίνουν, και είναι φυσικό να θέλεις να σταθείς αντάξια αυτής της εμπιστοσύνης. Το άγχος δεν είναι πια αν θα αρέσει αυτό που γράφεις, αλλά πώς θα συνεχίσεις να εξελίσσεσαι και να προσφέρεις κάτι εξίσου ουσιαστικό, ή και καλύτερο, στους αναγνώστες που σε αγκάλιασαν.

Εν τέλει, όμως, η αγάπη του κόσμου είναι πάντα πιο ισχυρή από το άγχος. Είναι αυτή που σου δίνει τη δύναμη και την έμπνευση να συνεχίσεις να γράφεις.

Επανήλθες πριν λίγο καιρό με ένα νέο βιβλίο, πάλι από τις Εκδόσεις Silk, με τίτλο “Το σπίτι της Δασκάλας”. Ας ξεκινήσουμε με το είδος, γιατί suspense romance ξανά; Είναι τελικά το είδος σου;

Η αλήθεια είναι πως η επιστροφή στο romantic suspense με «Το Σπίτι της Δασκάλας» δεν ήταν καθόλου τυχαία. Νομίζω πως ναι, τελικά, αυτό το είδος έχει γίνει ο δικός μου συγγραφικός καμβάς, το πεδίο όπου νιώθω ότι μπορώ να εκφραστώ καλύτερα.

Αυτό που με συναρπάζει στο romantic suspense είναι η δυνατότητα να πλέξω δύο τόσο δυνατά και ανθρώπινα στοιχεία: το μυστήριο και την αγωνία που σε κρατά κολλημένο στις σελίδες με τον ρομαντισμό που αγγίζει την καρδιά. Μου αρέσει να δημιουργώ ιστορίες όπου οι χαρακτήρες καλούνται να αντιμετωπίσουν όχι μόνο εξωτερικούς κινδύνους και μυστήρια, αλλά και τις εσωτερικές τους διαμάχες, τους φόβους τους, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσουν βαθιές συναισθηματικές σχέσεις.

Μέσα από αυτό το είδος, μπορώ να εξερευνήσω την ανθρώπινη ψυχολογία, τα όρια της αντοχής, την ελπίδα και την προδοσία, όλα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο που προσφέρει τόσο αδρεναλίνη όσο και συναισθηματικό βάθος. Είναι ένα είδος που επιτρέπει να «παίξω» με τις ανατροπές, να κρατήσω τον αναγνώστη σε εγρήγορση, ενώ ταυτόχρονα να τον συγκινήσω.

Για την ώρα, νιώθω πως βρήκα τη φωνή μου μέσα από το romantic suspense και απολαμβάνω κάθε στιγμή της δημιουργίας αυτών των ιστοριών.

Πες μας λίγα λόγια για το βιβλίο, τι να περιμένει ο αναγνώστης όταν το ανοίξει;

«Το Σπίτι της Δασκάλας» είναι ένα βιβλίο που έχει γραφτεί για να κρατήσει τον αναγνώστη σε διαρκή εγρήγορση, να τον ταξιδέψει σε έναν κόσμο όπου η αγωνία και το μυστήριο συνυπάρχουν με μια βαθιά, συγκινητική ιστορία.

Βασικός «πρωταγωνιστής» αυτής της ιστορίας είναι το μικρό σπιτάκι που υπάρχει στις παρυφές του κτήματος ενός θεματικού ξενοδοχείου και οι ήρωές μας καλούνται μέσα από παράξενα και απροσδόκητα γεγονότα ν’ ανακαλύψουν τα μυστικά που κρύβει πίσω απ’ τις κλειστές του πόρτες. Παράλληλα, ο έρωτας, ως από μηχανής Θεός, έρχεται μαγικά να συνδέσει το χθες με το σήμερα σ’ ένα γαϊτανάκι αποκαλύψεων και ανατροπών.

Θέλω ο αναγνώστης να νιώσει την ατμόσφαιρα, να ταυτιστεί με τους ήρωες, να αναρωτηθεί, να υποθέσει, και στο τέλος να κλείσει το βιβλίο νιώθοντας ότι έκανε ένα ταξίδι που τον άγγιξε βαθιά.

Από που εμπνεύστηκες την ιστορία και πως γεννήθηκαν οι εικόνες στο μυαλό σου;

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2022. Ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν το Πόρτο Ράφτη προκειμένου να συναντήσω μια φίλη που μένει εκεί. Στη βόλτα που πήγαμε για να γνωρίσω την περιοχή, έπεσα πάνω σ’ ένα κάτασπρο στολίδι, ακριβώς πάνω στα βράχια χτισμένο, που έμοιαζε λες και έβγαινε από τη θάλασσα. Αυτό ήταν. Έρωτας με την πρώτη ματιά!

Ρώτησα κι έμαθα πως στην περιοχή είναι γνωστό ως «το σπιτάκι της δασκάλας», καθώς πρόκειται για το σπίτι που έζησε η πρώτη δασκάλα του Πόρτο Ράφτη, κάπου στη δεκαετία του 1960. Μια γυναίκα σύμβολο, με τεράστια αγάπη για τη διδασκαλία και τα παιδιά, που έχει μείνει στη συνείδηση όλων όσων την έζησαν.

Στο μυαλό μου άρχισε, λοιπόν, να γεννιέται η ιστορία. Μια ιστορία που, εκτός από το γεγονός ότι αφορά το σπίτι που έζησε η πρώτη δασκάλα της περιοχής, δεν έχει τίποτα κοινό με την πραγματικότητα. Αποτελεί εξ ολοκλήρου προϊόν μυθοπλασίας και, για τις ανάγκες του βιβλίου, αυθαιρέτησα αρκετά, κυρίως χωροταξικά.

Μίλησέ μας λίγο για την Κατερίνα και τον Νίκο, τους δύο πρωταγωνιστές σου που αγάπησαν όλοι. Τι τους δένει, τι τους χωρίζει και τελικά τι είναι αυτό που τους κάνει να ρίξουν τους τοίχους τους;

Η βασική σύνδεση της Κατερίνας και του Νίκου, είναι μια βαθιά, αμοιβαία κατανόηση που συχνά δεν χρειάζεται καν λέξεις. Έχουν περάσει παρόμοιες εμπειρίες, έχουν βιώσει απώλειες ή απογοητεύσεις που τους έχουν κάνει να χτίσουν τους δικούς τους τοίχους προστασίας. Αυτή η κοινή πορεία τούς επιτρέπει να αναγνωρίζουν ο ένας στον άλλον μια ευαλωτότητα που κρύβουν επιμελώς από τον περίγυρό τους. Επίσης, μια ισχυρή ερωτική έλξη είναι αδιαμφισβήτητα ένας βασικός πυλώνας της σχέσης τους. Είναι η "χημεία" που τους ωθεί ξανά και ξανά να βρίσκεται ο ένας κοντά στον άλλον, ακόμα κι όταν οι συνθήκες τούς απομακρύνουν.

Οι τοίχοι που έχουν χτίσει, ωστόσο, είναι και αυτό που τους χωρίζει. Η Κατερίνα είναι πιο εσωστρεφής, επιφυλακτική και πληγωμένη από το παρελθόν. Ο φόβος της απόρριψης ή της επανάληψης παλιών λαθών την κρατάει σε απόσταση. Από την άλλη, ο Νίκος είναι πιο σίγουρος για τον εαυτό του, πατάει πιο γερά στα πόδια του, με μια τάση, όμως, να κρύβει την ευαισθησία του πίσω από μια μάσκα αυστηρότητας.

Αυτό που τελικά τους κάνει να ρίξουν τους τοίχους είναι η αναγνώριση ότι η σύνδεσή τους είναι πιο δυνατή από τους φόβους τους. Είναι η συνειδητοποίηση ότι η ζωή τους είναι ατελής χωρίς τον άλλον και ότι η ευτυχία βρίσκεται στο να αγκαλιάσουν αυτή την ευαλωτότητα, να ρισκάρουν και να αφεθούν στην αγάπη.

Μπορούν δύο άνθρωποι να γίνουν τόσο σημαντικοί ο ένας για τον άλλον από την πρώτη στιγμή, όπως ο Νίκος έγινε σημαντικός για την Κατερίνα και το αντίστροφο; Υπάρχει αυτό που λέμε “έρωτας με την πρώτη ματιά;”

Θα ξεκινήσω από το τελευταίο. Ναι, υπάρχει ο έρωτας με την πρώτη ματιά. Δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει και αλλιώς. Ο έρωτας είναι η έλξη, η «χημεία», το αίσθημα οικειότητας και μιας βαθιάς – συνήθως ανεξήγητης – σύνδεσης που νιώθουν δυο άνθρωποι τη στιγμή που συναντιούνται, η σπίθα που είναι μια υπόσχεση φωτιάς. Δεν είναι ολόκληρη η φωτιά, αυτή μπορεί να πάρει λίγο παραπάνω, αλλά είναι η σπίθα για ν’ ανάψει.

Έτσι έγινε με τον Νίκο και την Κατερίνα. Αυτή η ίδια σπίθα τρεμόπαιξε μέσα τους από την αρχή, αυτή η ακαριαία αναγνώριση της συμπληρωματικότητας και της χημείας. Ωστόσο, το να γίνουν σημαντικοί ο ένας για τον άλλον σε βάθος, να ρίξουν τους τοίχους τους και να αναπτύξουν μια ουσιαστική σχέση, είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο και προσπάθεια.

Η Κατερίνα ως ένας πολύ εσωστρεφής άνθρωπος με πολλά προβλήματα, δένεται αμέσως όχι μόνο με τον Νίκο αλλά και με τους φίλους του. Τελικά είναι τόσο εύκολο για έναν πληγωμένο άνθρωπο να εμπιστευτεί ξανά;

Συνήθως δεν είναι εύκολο για έναν πληγωμένο άνθρωπο να αφεθεί να εμπιστευτεί άλλους ανθρώπους και είναι μια διαδικασία που παίρνει αρκετό χρόνο. Υπάρχουν, ωστόσο, παράγοντες που μπορεί να λειτουργήσουν καταλυτικά και ως επιταχυντές στο να μειώσουν τον χρόνο που απαιτείται. Ένας τέτοιος παράγοντας για την Κατερίνα ήταν ο ίδιος ο Νίκος. Η υποστηρικτικότητά του, η εμπιστοσύνη που της ενέπνευσε από την πρώτη στιγμή και η έλξη που ένιωσε, στάθηκαν ικανά να νιώσει ασφάλεια κοντά του κι έτσι ν’ αφεθεί και να ξεδιπλώσει τον εαυτό της.

Το ίδιο συνέβη και με το περιβάλλον του Νίκου. Όταν συναντάς ανθρώπους που σου προσφέρουν γνήσια αποδοχή, ασφάλεια και μια αίσθηση ότι ανήκεις κάπου, η διαδικασία μπορεί να είναι σταδιακή, αλλά το υποστηρικτικό περιβάλλον μπορούν να την επιταχύνουν σημαντικά.

Το παρελθόν παίζει μεγάλο ρόλο στο βιβλίο, μίλησέ μας λιγάκι για το πως το συνδέεις με το παρόν και τελικά, τι εμπόδια βάζει στους πρωταγωνιστές ή τι βοήθεια τους δίνει και πως.

Το παρελθόν είναι συχνά ο αόρατος πρωταγωνιστής στη ζωή μας. Στην περίπτωση των χαρακτήρων μας, το παρελθόν δεν είναι απλώς μια ανάμνηση, είναι μια ζωντανή δύναμη που επηρεάζει κάθε τους βήμα. Από τη μία, είναι μια αλυσίδα που τους δένει με παλιούς φόβους και περιορισμούς. Από την άλλη, είναι ένα βιβλίο μαθημάτων και ένας οδηγός προς την αυτογνωσία και την ανάπτυξη. Η πραγματική πρόκληση για την Κατερίνα και τον Νίκο είναι να αναγνωρίσουν τις επιρροές του παρελθόντος, να θεραπεύσουν τις πληγές τους και να επιλέξουν συνειδητά να δημιουργήσουν ένα διαφορετικό, πιο ελεύθερο παρόν και μέλλον μαζί.

Οι δεύτεροι χαρακτήρες παίζουν σημαντικό ρόλο στις ζωές των πρωταγωνιστών. Μίλησέ μας γι’ αυτούς.

Είναι απολύτως αλήθεια! Οι δεύτεροι χαρακτήρες είναι συχνά η «ραχοκοκαλιά» μιας ιστορίας, προσφέροντας βάθος, προκλήσεις και υποστήριξη στους πρωταγωνιστές. Στην περίπτωση της Κατερίνας και του Νίκου, παίζουν καθοριστικό ρόλο, όχι μόνο ως "σκηνικό", αλλά ως ενεργοί παράγοντες που επηρεάζουν την εξέλιξή τους.

Οι δεύτεροι χαρακτήρες δεν είναι απλώς ένα «γέμισμα» στην ιστορία. Είναι οι καθρέφτες που αντανακλούν τις αδυναμίες και τις δυνάμεις των πρωταγωνιστών, οι καταλύτες που προκαλούν την αλλαγή, και οι πηγές υποστήριξης που τους βοηθούν να ξεπεράσουν τα εμπόδια. Χωρίς αυτούς, κάθε ιστορία θα ήταν πολύ πιο επίπεδη και λιγότερο πλούσια σε συναισθήματα και προκλήσεις.

Έχουμε ακούσει κατά καιρούς να κατακρίνεται το ευτυχισμένο τέλος στα βιβλία λέγοντας πως δεν είναι αληθοφανές. Εσύ τι λες γι’ αυτό;

Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση αυτή για το ευτυχισμένο τέλος στα βιβλία, και πράγματι, είναι ένα θέμα που διχάζει το αναγνωστικό κοινό και τους κριτικούς! Η πραγματική ζωή είναι η αλήθεια πως σπάνια είναι τέλεια, οι προκλήσεις δεν τελειώνουν ποτέ, τα προβλήματα δεν εξαφανίζονται μαγικά και οι σχέσεις απαιτούν συνεχή προσπάθεια. Έτσι, ένα τέλος όπου όλα είναι, χωρίς κανένα σύννεφο στον ορίζοντα, μπορεί να φαίνεται απλοϊκό, αφελές, ή ακόμα και ψεύτικο σε κάποιους. Θεωρούν ότι μια ιστορία πρέπει να αντανακλά την πολυπλοκότητα και τις δυσκολίες της ύπαρξης για να είναι ρεαλιστική και βαθιά.

Από την άλλη, όμως, η λογοτεχνία δεν είναι μόνο ένας καθρέφτης της πραγματικότητας, αλλά και ένα παράθυρο στην ελπίδα. Σ’ έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις, πολλά βιβλία προσφέρουν μια απαραίτητη διέξοδο, μια επιβεβαίωση ότι η επιμονή, η αγάπη και η προσπάθεια μπορούν να οδηγήσουν σε ένα θετικό αποτέλεσμα. Το ευτυχισμένο τέλος μπορεί να είναι ένα αντίδοτο στον κυνισμό και την απελπισία. Ένα happy end δεν σημαίνει ότι τελειώνουν όλα τα προβλήματα, υποδηλώνει ότι οι πρωταγωνιστές έχουν φτάσει σε ένα σημείο ωριμότητας και επίγνωσης, όπου είναι πλέον σε θέση ν’ αντιμετωπίσουν τις μελλοντικές προκλήσεις μαζί.

Να περιμένουμε κάτι νέο από σένα; Σε τι φάση βρίσκεσαι συγγραφικά;

Αυτή την περίοδο ολοκληρώνω την πρώτη φάση του νέου μου βιβλίου, για να κάνω τις απαραίτητες διορθώσεις και να πάρει κι αυτό (πρώτα ο Θεός!) τον δρόμο του σιγά σιγά.

Ρένα μου σε ευχαριστώ για το χρόνο σου και εύχομαι ολόψυχα να έχουμε πολλές υπέροχες ιστορίες έρωτα από τα χέρια σου. Κλείνοντας στείλε ένα μήνυμα στους αναγνώστες σου!

Νεκταρία μου, εγώ σ’ ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου δίνεις ακόμα μια φορά να επικοινωνήσω με τους φίλους της σελίδας σου! Εύχομαι σε σένα προσωπικά και σε όλο τον κόσμο ένα καλό καλοκαίρι, με υγεία και πολλές ήρεμες και ευχάριστες στιγμές!! Και να διαβάζουμε, παιδιά, όσο μπορούμε περισσότερο να διαβάζουμε!