Καθρεφτίσματα της Μαίρη Καραμπάτη- Κολοβού

Καθρεφτίσματα

Μαίρη Καραμπάτη- Κολοβού

Εκδοσεις Πνοή

Δεκαεφτά ιστορίες, δεκαεφτά καθρέφτες ζωής

Υπάρχουν βιβλία που τα ανοίγεις και ξέρεις από την πρώτη στιγμή ότι θα σε συνοδεύσουν για καιρό, ακόμα κι όταν γυρίσεις την τελευταία τους σελίδα. Αυτό ακριβώς ένιωσα όταν πήρα στα χέρια μου τη συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων. Από το οπισθόφυλλο κιόλας, κάτι μέσα μου με τράβηξε: δεκαεφτά μικρές ιστορίες που μοιάζουν με μικρά θραύσματα της ζωής, άλλοτε γλυκά και τρυφερά, άλλοτε σκληρά και πικρά, αλλά πάντοτε αληθινά.

Η συγγραφέας μάς συστήνει ήρωες που θα μπορούσαν να είναι οι γείτονές μας, οι φίλοι μας, ακόμα και εμείς οι ίδιοι. Δύο παιδιά που κάθονται στο ίδιο θρανίο και, μέσα από μια φαινομενικά τυχαία εντολή του δασκάλου, γίνονται αχώριστοι φίλοι. Μια νεαρή κοπέλα που βρίσκει το κουράγιο να αντισταθεί στις ανάρμοστες επιθυμίες του Νώντα, διατηρώντας την αθωότητά της και κυρίως την αξιοπρέπειά της. Δύο νέοι που γνωρίζουν τον έρωτα με όλη την ένταση της νιότης, ώσπου εκείνη μένει μόνη με ένα γράμμα στο χέρι και μια πληγή ανοιχτή στην ψυχή της.

Περίληψη βιβλίου:

Δεκαεπτά μικρές ιστορίες μπρος στον καθρέφτη της ζωής και της φαντασίας. Ένα ενοχλητικό ζωύφιο γίνεται απρόσκλητος επισκέπτης, και κάποια σκέψη που έρχεται ξαφνικά μπορεί να μας μεταφέρει από την πρώτη μας αγάπη έως τον Αλέξανδρο τον Μέγα. Νήματα ευτυχίας που κόπηκαν στη μέση και αποφάσεις που στόχευσαν σε εναλλακτικές διαδρομές για να βρουν τον προορισμό τους. Αληθινές ιστορίες από το Νοσοκομείο Memorial στη Νέα Υόρκη, έως τον διπλανό θάλαμο κάποιου νοσοκομείου στην Αθήνα, με τη φαντασία και τις μεταφυσικές προεκτάσεις να συμπληρώνουν τα κενά. Με τον καθρέφτη-συνομιλητή να γίνεται αιτία για βαθιά ενδοσκόπηση και απρόβλεπτες εξελίξεις, με γυναίκες που δεν γέμιζαν το μάτι σε κανέναν και έφεραν την αλλαγή και την ευημερία στον τόπο τους.

Δεκαεπτά καθρεφτίσματα, στα οποία, εκτός από τη φαντασία και την πραγματικότητα της συγγραφέα, θα βρείτε και δικές σας κρυφές πτυχές.

***

Αυτό που κάνει τις ιστορίες τόσο ιδιαίτερες είναι η ειλικρίνεια με την οποία είναι γραμμένες. Δεν προσπαθούν να ωραιοποιήσουν καταστάσεις ούτε να δώσουν εύκολες απαντήσεις. Αντιθέτως, ξεγυμνώνουν συναισθήματα και βιώματα: αγάπη, απώλεια, ενδοοικογενειακή βία, τρυφερότητα, θαυμασμό, παραλογισμό. Ο αναγνώστης αναγνωρίζει μέσα τους κομμάτια της δικής του εμπειρίας, θυμάται στιγμές που τον πλήγωσαν ή τον γέμισαν χαρά, και συχνά αναρωτιέται τι θα έκανε αν βρισκόταν στη θέση των ηρώων.

Κάθε διήγημα είναι σύντομο, αλλά η δύναμή του κρύβεται στην ένταση και την αμεσότητα. Οι εικόνες μένουν χαραγμένες: το βλέμμα ενός παιδιού, μια χειρονομία τρυφερότητας, ένας χωρισμός που μοιάζει με βουβή κραυγή. Σαν μικρές κινηματογραφικές σκηνές, οι ιστορίες ζωντανεύουν μπροστά σου και σε παρασύρουν σε έναν συναισθηματικό κυκλώνα.

Αυτό που προσωπικά με άγγιξε περισσότερο είναι ότι το βιβλίο δεν φοβάται να μιλήσει για δύσκολα θέματα. Η ενδοοικογενειακή βία, για παράδειγμα, δεν παρουσιάζεται με θεωρητικούς όρους αλλά με τον πόνο και τον φόβο που βιώνει ο άνθρωπος μέσα σε αυτή. Την ίδια στιγμή, όμως, υπάρχει πάντα μια αχτίδα φωτός: η δύναμη να αντισταθείς, η ανάγκη να αγαπήσεις, η επιμονή να ελπίζεις.

Δεν πρόκειται απλώς για μια συλλογή διηγημάτων· είναι ένας καθρέφτης της καθημερινότητας, με όλες τις αντιθέσεις της. Η συγγραφέας καταφέρνει να μας θυμίσει ότι η λογοτεχνία δεν είναι μακριά από τη ζωή μας· είναι η ίδια η ζωή, αποτυπωμένη με λέξεις.

Συνιστώ ανεπιφύλακτα το βιβλίο σε όσους αγαπούν τα κείμενα που συγκινούν και προβληματίζουν, αλλά και σε εκείνους που θέλουν να θυμηθούν πως ακόμη και οι πιο μικρές ιστορίες μπορούν να κρύβουν τεράστια νοήματα. Γιατί, τελικά, οι ιστορίες αυτές δεν μιλούν μόνο για τους ήρωες, αλλά και για εμάς τους ίδιους.

@booksenses